( ey bedzie mozna ten temat zając, czy coś tu się ciągle dzieje? czy tam zaraz dziać bedzie)

Nastał dzień W. Na lotnisko London Luton został dostarczony więzień Zero, mediom i opinii publicznej znany jako Łasica. Bardzo niebezpieczny, priorytet bezpieczeństwa: najwyższy. Dostarczono go w specjalnie dostosowanej mini-celi, chociaż nazwa "klatka" byłaby bardziej odpowiednia. Klatkę można otworzyć za pomocą czterech klucz, z czego jeden od razu dostał się w niepowołane ręce, a trzy inne zmieniły właścicieli na osoby całkiem niewłaściwe. Ale o tym nikt nie wie, gdyż klucze zastąpiono falsyfikatami. Potem, w licznej asyście lecz w całkowitej tajemnicy, Łasice przewieziono do Scotland Yardu i umieszczono w pomieszczeniach piwnicznych. I dopiero wtedy wszyscy odetchnęli z ulgą.
Zapadał wieczór. Aria, z pozoru spokojna i obojętna, zajmowała się pracą na swoim piętrze.

I kiedy już wszyscy myśleli, że jest zupełnie spokojnie rozdzwonił się telefon na dyżurce.
- Alo? Scotland Yard? Chciałam zgłosić ... - w słuchawce rozlega się spanikowany głos z silnym hiszpańskim akcentem- Jestem w Harodsie i... tyle ludzi... i taka panika... Panie władzo tu jest ładunek.WSZYSCYUMRZEMY

Trzymając kubek pseudo kawy przeszedł przez korytarz znajomego piętra. Wiedział kto gdzie miał swoje gabinet, gdzie był barek, pokój przesłuchań, ubikacja i małe pomieszczenie, którego przeznaczeniem było przechowywanie przyrządów do sprzątania. Nie zawsze jednak takowym składzikiem był. Wiedział nawet, który automat zżera monety, który wydaje kawę według własnego uznania, a nie według programu - oraz był świadom, że każda ciecz jaka wypływała z urządzenia była wstrętna. Ale mocna.
Pchnął przeszklone drzwi gabinetu Lestrade i szybko zajął miejsce w fotelu. Kiedy on się na to zgodził? To nie jego robota, on był raczej od rozwiązywania problemów, a nie pilnowania, by nie powstawały.

( WERONIKA )
- Napastników. Dużo. Ze 40 I niosą ładunek.- w tle słychać krzyki- Harods sklep z koszernym jedzeniem- piszczy  spanikowana po czym rozłącza się z krzykiem

Wera wyrzuciła telefon na kartę do Tamizy i ruszyła szybko brzegiem rzeki, przez portowe targowisko. Miała coś.jeszcze do zrobienia .

Doskonale wiedziała, że podejrzenie zamachu w wielkim i luksusowym centrum handlowym to może być za mało... ale w połączeniu z eksplozją i pożarem w dzielnicy przemysłowej już całkiem w sam raz.
I tak nie minęło wiele czasu a ściany położonych tam budynków zaczęły smagać podsycane chemikaliami płomienie. Było kolorowo jak na niebie w sylwestrowy wieczór. Idealnie.
W tym samym czasie, gdy ona podziwiała kolorowe płomienie, okna sąsiadującego z siedzibą Yardu budynku wyleciały z głośnym hukiem zasypując ulicę niemniej estetycznym, kryształowym deszczem i tnąc przy okazji cywilów, którzy się napatoczyli.

Wygodnie siedział w fotelu popijając niezbyt smaczną kawę i przeglądając mało interesujące fakty w serwisach informacyjnych. Jak ludzkość mogła być zainteresowana ślubem gwiazdy z kina gorszej jakości? W dodatku plotką i zdjęciami zrobionymi słabym jakościowo aparatem. Gdyby w tym jeszcze jakiś wątek powiązany z  łamaniem prawa w tajemniczy i niepozorny sposób, lub coś co wzbudza ciekawość dobrego obserwatora... A tu nic. Tylko zdjęcia szczęśliwej pary. Nudy. Przeglądał kolejny artykuł kiedy fasadami budynku wstrząsnęło powodując zamieszanie wśród pracowników Yardu. Sherlock, który w zbiegi okoliczności nie wierzył automatycznie podniósł się, i wyszedł kierując się w stronę piwnic.