- Media zawsze są przed policją Holmes. - wymruczał niepytany, ostrożnie odchylając poły marynarki skrzypka i wsuwając dłoń pod spód. - Jakby mieli jakieś pieprzone radary i motorki w tyłkach, że zawsze wiedzą i są... przed. - zanurzył dłoń w wewnętrznej kieszeni, skąd po chwili wydobył złożony folder, pomiędzy nim klucz elektroniczny - zapewne do garderoby, czy czegoś w tym stylu. Było tam też niewielkie pudełeczko. Kalafonia, no tak, nic dziwnego. Finch odsunął się o krok od denata i postanowił przyjrzeć się kilkustronicowej ulotce, jednocześnie rzucając krótkie spojrzenie na nowego aktora, który właśnie raczył przybyć na scenę.
- Nie mówiłem? Zawsze wiedzą... I co my tu mamy... - rozłożył książeczkę, która okazała się być programem imprezy. Po przekartkowaniu folderu można było wyciągnąć jeden wniosek - Mozart. Wykłady o Mozarcie, filmy o Mozarcie, koncerty z muzyką Mozarta...  Nawet zdjęcie jakiegoś obrazu, który chyba miał przedstawiać rzeczonego muzyka z lat dziecięcych ( http://www.britishmuseum.org/explore/hi … ozart.aspx ).  Finch znawcą sztuki nie był, więc mało go to obeszło. Jego uwagę przykuł rozpisany z tyłu ulotki program koncertów, zwłaszcza ten ostatni, wczorajszy - Requiem. Jak oparzony zerwał się ze swojego miejsca i okrążyły ich niecodzienny eksponat, by po chwili zawisnąć już pochylony nad wyhaftowanymi plecami zmarłego, przyglądając się im z uwagą. Co prawda mało mu z tego przyszło, nut czytać nie umiał, ale czy przypadkiem było, że ten skrzypek, który dzień wcześniej grał Requiem podczas koncertu wieńczącego tydzień poświęcony Mozartowi, teraz sterczał przerobiony na skrzypce nad salą koncertową, z tym samym Requiem na własnej skórze? Los bywał geniuszem w swej ironii, ale aż takie przypadki jednak się nie zdarzają.
- Holmes, zanim wybierzesz się ganiać po korytarzach, spójrzże na to i powiedz mi, co widzisz. - wyciągnął dłoń z folderem w stronę młodszego kolegi po fachu. Spomiędzy stron na ziemię wypadł nieco zmięty szary kartonik. Finch zmarszczył czoło i z pewnym stęknięciem schylił się po nieoczekiwaną zgubę. Kartonik okazał się być firmową wizytówką British Museum, na odwrocie ozdobnymi literami wypisano Ch. Sedwick, kustosz, pod spodem piórem numer telefonu.

Holmes stał twardo w swoim miejscu i nadal wpatrywał się w eksponat. Poruszył się dopiero, gdy usłyszał nowy głos. Obrócił lekko głowę, wkładając w to jak najmniej wysiłku i kątem oka dostrzegł - zmierzył z góry na dół - dziennikarkę. Co więcej dziennikarkę przyłapaną na błądzeniu po zabezpieczonym (na pewno) przez policję budynku. Nie dobrze, artykuł może pójść niekoniecznie tak jak powinien. Uniósł nieco brew i zerknął na to, na co wcześniej ów kobieta spojrzała. Akurat wtedy, kiedy drugi detektyw grzebał w marynarce denata. Obserwował go ze swojego wygodnego miejsca i czekał, aż się odezwie.
- Wielbiciel Mozarta - mruknął, kiedy w jego ręce trafiło znalezisko Fincha. Zmarszczył czoło przeglądając zawartość i ignorując resztę świata - Ten obraz wydaje się być interesujący. - powiedział nim odwrócił się i ruszył w stronę sali widowiskowej.