O'Callahan nie miał zbyt wiele czasu by kontemplować swój szok, bo Wreath wprowadził tę parę wojskowych.

Ruszyła zaraz za Sebastianem. Gdy zatrzymali się przed O'Callahanem, Jamie stanęła krok za Moranem.
Przyjrzała się mężczyźnie. Musiała przyznać, że był bardzo przystojny. Ale teraz nie było czasu na podziwianie, a szkoda...

- Pułkownik Moran - odparł i skinął głową detektywowi. - Major Michael Vex był przez czas służby w Armii moim podwładnym i niejednokrotnie udowodnił, że można powierzyć życie w jego ręce. Nie wiem, dlaczego wybrał akurat mnie. Może ma do mnie zaufanie, nie wiem. To jego decyzja, ja przyjechałem w to miejsce tylko po to, aby wysłuchać, co mój przyjaciel chciał mi przekazać i, jeśli tak będzie trzeba, pomóc mu w uniknięciu niezasłużonej kary. Mimo to przyznał się do tego, również przede mną, więc nie będę udowadniał, jaki to major nie jest niewinny - powiedział stanowczo, patrząc policjantowi mimo pięciu centymetrów różnicy prosto w oczy.
- Co do major Houlihan, jest tu tylko jako obserwatorka i wsparcie psychiczne dla Vexa i mnie - dodał po chwili. - Obiecuję, że nie wyniesie żadnych informacji poza obręb tego miejsca. Zależy nam, jako jednostkom mimo wszystko mundurowym, na uspokojeniu sprawy, nie jej rozdrapywaniu. Ach, koniec końców nie dowiedziałem się, po co tu tak właściwie mnie proszono, skoro moje zadanie jako takie już wypełniłem.
Ach, postawa wojskowego...

Przez chwilę próbował dojść do ładu i składu z myślami, wyjątkowo podobnymi do samobójców skaczących w ciemność. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć detektywowi, żeby ciemność nie okazała się przepaścią. Nie może wsypać siebie, a już tym bardziej Jima czy Jamie. Nie mógł więc zdradzić niczego, co wiązałoby się z jego teraźniejszym zajęciem.
Sięgnął pamięcią do wydarzeń sprzed lat. Uznał, że parę szczegółów i pomocy policji w sprawie, w której sam jest zagrożony, nie powinno zaszkodzić i jego, i policji reputacji. Powyższe przemyślenia nie trwały zbyt długo, więc O'Callahan nie powinien nic zauważyć.
- Zacznijmy może od tego, co wiecie. W miarę możliwości postaram się wytłumaczyć i dodać coś od siebie, panie O'Callahan, dobrze?

- Nie wiecie zbyt wiele - podsumował. - Od czego by tu zacząć... Lis to jeden z oficerów, którzy nie żyją od 2009 roku. Był rzetelny w swojej pracy, wszelkie raporty dostarczał do generała brygady na czas, jego żołnierze chodzili jak w zegarku. Byli jednymi z najlepiej przeszkolonych ludzi na froncie - po snajperze widać było, że podziwiał Lisa. Bo kto go nie podziwiał? Nieraz generał, któremu dostarczali wiadomości z frontu, pełen aprobaty dla pułkowników, wyrażał głośno opinię, że Lis to najbardziej chytry i godny zaufania człowiek na tym szczeblu. Był to bez wątpienia powód do zazdrości dla jego kolegów, również pułkowników. A w tym Sebastiana. - Tamman Shud... - cień na twarzy byłego pułkownika stał się ciemniejszy, głównie dlatego, że mężczyzna odwrócił twarz tyłem do lampki. - Co mogę powiedzieć na ten temat? Lisa, podobnie jak Białego, znaleziono martwych, a przy każdemu była karteczka właśnie z tym napisem. Co do "ostatniej pamiątki", nie wiem co mogłaby oznaczać.

w skupieniu słuchając jego słów, zanotował wszystko w pamięci. Cóż, to z pewnością się przyda.
- Dziękuję za te informacje - powiedział spokojnie, nie okazując żadnych emocji - czy to wszystko?

- Nie. To chyba wszystko. - uścisnął dłoń pułkownikowi - Jeszcze raz bardzo dziękuję za pomoc. Mam nadzieję, że uda mi się dojść do prawdy. Tymczasem... Dowidzenia, sir - pożegnał się i odszedł pospiesznie.
Po drodze tylko na chwile zatrzymał się przy barze, gdzie już czekał na niego drink na koszt firmy.
Może się przydać - to prawdopodobnie będzie bardzo długa noc.
[z.t.]