Nocne Soho staje się coraz bardziej powtarzalne, pomyślał, wzdychając pod nosem. Usiadł przy barze i zamówił kolejnego drinka. To był jeden z tych wieczorów, gdy Ethan nie pił ze szczęścia, ze smutku ani ze złości, tylko po to, by coś się działo. Przeklnął w myślach, czując wibracje smsa w kieszeni. Nawet nie chciało mu się sięgnąć po telefon i go przeczytać. Jak Ethan nienawidził tych stanów apatii do wszystkiego... Nawet ludzie go wtedy nudzili. To tak, jakby papieżowi znudziło się chrześcijaństwo. W końcu jednak wyciągnął telegon. "Platinum Lace" - brzmiała wiadomość. Przez moment gapił się w ekran i dopiero zerknięcie na numer nadawcy pozwoliło mu złożyć wszystko do kupy. Jego informator. To znaczyło, że wreszcie dzieje się coś godnego uwagi Ethana. Dopił drinka jednym haustem, chociaż przez rozpaloną ciekawość właśnie trzeźwiał i ruszył szybko do klubu wspomnianego w wiadomości. Korzystając z zamieszania i pomocy informatora - młodego szczyla, któremu płacił za podsyłanie niusów, wślizgnął się do środka.

Kiedy w Platinhm Lace niespodziewanie doszło do tragedii, Jena siedziała przy jednym z bocznych stolików i leniwie sączyła słabego drinka. Obserwowała ludzi, co rusz wychwycała pojedyncze słowa z nudnych pogawędek, a od czasu do czasu zerkała na całkiem przyjemnych dla oka tancerzy. Już prawie spędziła w ten sposób godzinę i zaczynała się nudzić.
Do klubu przyszła w celach ściśle związanych z jej pracą, a mianowicie podchwyceniu jakiejś ciekawszej plotki lub polepszeniu relacji z przydatnymi osobami, których w takich miejscach nie brakowało. Zazwyczaj wystarczył drink, czarujący uśmiech, kilka żartów, czasem prosty flirt, kolejny drink i już można było wzbogacić się o kilka użytecznych informacji, a w najlepszym wypadku zyskać, nie tyle co sojusznika, ale konakt, który za drobną przysługę potrafił powiedzieć to i owo albo szepnąć odpowiednie słówko odpowiedniej osobie. Jena wiedziała, że nie jest jedyną osobą, która odwiedza kluby z Soho wyłącznie w tym jednym celu, więc zazwyczaj zachowywała pozory wyjątkowo rozrywkowej singielki, którą bawią popisy młodych ciał przy rurach. I wcale nie mijało sję to tak z prawdą, od czasu fo czasu trochę alternatywnej rozrywki nie szkodziło.
Dziennikarka odłożyła pusty kieliszek na stolik i rozejrzała się po lokalu. Nuda. Już pomyślała o tym, żeby zmienić klub, kiedy jej uwagę przykuła jakże ciekawa postać wysokiego, szczupłego mężczyzny, który podobnie jak ona skupiony był na obserwacji. Jena zmrużyła oczy w wąskie szparki i po chwili uśmiechnęła się do siebie. Sherlock Holmes w takim miejscu? Chyba jednak warto skusić się na kolejnego drinka, pomyślała.
Skinęła dłonią na przechodziącego obok kelnera.
- Popr... - urwała, kiedy ciche rozmowy nagle zmieniły się w głośny szmer, a popędzani przez osoby ze znajomymi twarzami ludzie, zaczęli kierować się do wyjścia. Odruchowo spojrzała w mieksce, gdxie wcześniej stał detektyw, ale już go tam nie było. - Nieważne, chyba będę już wychodzić. Proszę. - Wcisnęła młodemu mężczuźnie do dłoni odpowiednią ilość banknotów, zgarnęła torebkę i wstała, prawie w chwili, kiedy i do niego podszedł, jak rozpoznała Jena, jeden z funkcjonariuszy Scotland Yardu.
Najpierw podążyła za tłumem, potem jednak zmieniła kierunek i ukradkiem weszła do toalety. Postanowiła przeczekać w niej chwilę, aż w głównej sali się uspokoi, a następnie udać się na małe obeznanie.

Ostatnio edytowany przez Jena McMorrow (2015-06-28 23:27:16)

Przebić się przez tłum nie należało do zadań łatwych, ale na pewno też do niewykonalnych. Przeszedł w miarę spokojnie wychwytując jednym uchem skargi klientów, którzy zawiedzeni skończeniem zabawy wcześniej pragnęli jakiegoś odszkodowania - tu padły propozycje typu 'darmowy drink', lub inne, mniej przyzwoite, kończącą się wybuchem śmiechu pozostałych znajomych. Drugim  zaś uchem wychwytywał plotki, podejrzenia co bardziej ciekawskich gości, ktoś się pobił, ktoś coś zrobił, morderstwo, bomba - czego dusza zapragnie, granicą jest twoja wyobraźnia.
Powoli i ostrożnie skierował się do tak zwanych Ciemnych Kabin. Klient płaci, klient wymaga - przeszło mu przez myśl, kiedy rzucił po raz pierwszy spojrzeniem na pomieszczenie. Druga myśl pojawiła się zaraz po pierwszej: łatwo pomylić się gdy chce się kogoś zatłuc - nigdy nie wiadomo, czy po drugiej stronie pięści znajduje się odpowiednia 'morda'. Ciemność zapewniała również swobodę w popełnieniu jakiejkolwiek czynności nie koniecznie legalnej. Pomagała bowiem w przełamaniu lodów jakim jest choćby widok krwi i ogólnie rozumianej przemocy. Zastanawiał się, czy fakt, że winny nie do końca widział co robił pomogło przy kolejnych ciosach. Ah, jaką przyjaciółką była noc dla wszystkich przestępstw, jak pomagała zachować anonimowość, wzbudzała w człowieku jego zwierzęcą naturę. Można by było na ten temat napisać świetną pracę, która zdobyła by popularność wśród naukowców i osób, którzy przekształciły by tą wiedzę w czyn.
Przystanął w przejściu dostrzegając kątem oka niektórych funkcjonariuszy, którzy zajęli się winnym i świadkiem. Korzystał z okazji lekkiego zamieszania, wbijając się w miejsce zbrodni. Zmrużył oczy i lekko przechylił głowę na bok przyglądając się temu co pozostało z twarzy ofiary. Widywał gorsze przypadki, owszem. Doszedł do wniosku, że trudno było by jegomościa rozpoznać po zdjęciu z dowodu, to fakt. Stał chwilę nieruchomo omiatając pomieszczenie spojrzeniem. Na tle czarnego materiału nie trudno było by coś przeoczyć.
Podszedł bliżej, ostrożnie, byleby przypadkiem w coś nie wdepnąć, po to by mieć lepszy widok. Mężczyzna wyglądał tak, jakby długo po straceniu przytomności otrzymywał kolejne ciosy. Dużo ciosów. Ochroniarz najwyraźniej nie panował nad sobą, a swojego rodzaju złość utrzymywała się w nim dość długo.
Wszystko wyglądało jak zwykła zbrodnia w afekcie. Ktoś się zdenerwował, nerwy puściły - takie przypadki zdarzały się częściej niż można było sobie to wyobrazić. Media po prostu nie uważały to za ciekawe, zbrodnia zresztą stałaby się czymś powszechnym. Nie ma za tym spisku, planów i tajemnic, ot zwykła bójka z zwykłym, choć rzadkim zakończeniem. Coś pomimo wszystko nakazało mu to zostać. I nie miał tu na myśli nudy, jaka sprawiła, że podjął się nieciekawej sprawy 'dla zabicia czasu'. Zrobił sobie notkę w pamięci, by dowiedzieć się od kolegów ochroniarza co nieco na temat jego temperamentu.
Przykucnął i przyjrzał się ciału.

Lokal opustoszał z gości w środku pozostali jedynie zaniepokojeni pracownicy, stłoczeni dookoła jednego stołu, ściskając w drżących dłoniach szklanki, policja i...
-  Holmes? - za placami Sherlocka stanął detektyw Bane

Oficjalnie nie był w pracy jednak policjant nawet jak ma wolne jest na służbie. Teraz, mimo dwóch Curacao, natychmiast przejął panowanie nad sytuacją.
- Poczekaj na Yard, dobra? Wiem, że już chcesz się bawić ale ludzie O'Callahana zaraz tu wpadną i wtedy będziesz mógł zacząć. Żeby wszystko było jak należy, nie ruszajmy więcej niż to konieczne.
Gdy niezadowolony Sherlock stanął pod ścianą, decydując się jak raz współpracować, Bane zapalił papierosa.
Nic więcej nie mógł zrobić.
Po kilku minutach do klubu wpadli ludzie jego partnera, O'Callahana.

- Holmes, co ty tu do cholery robisz? - zapytał ten, patrząc pytająco na detektywa - Po pierwsze, to nie wiedziałem, że lubisz takie miejsca, po drugie to chyba się nie przydasz. Wiesz, ja wiem, że detektyw et cetera, ale świadek dochodzi do siebie a podejrzany siedzi w pokoju, zamknięty i nawet się nie broni.
***
Przerażony wybuchem Asmodeusza Erik - oficjalnie nadzorca tego kluby - wymamrotał kilka niewyraźnych słów przeprosin/wyjaśnienia/błagania o życie i zaprowadził go do Ciemnej Kabiny, teraz już nie takiej ciemnej, pełnej dwóch policjantów, koronera, detektywa i trupa.

Patrzył i słuchał, jak na porządnego obserwatora przystało. Strzępki usłyszanych zdań, przebłyski znajomych twarzy wśród tłumu... Łatwo było się w tym pogubić, jednak Ethan czuł się jak ryba w wodzie. Bomba, morderstwo, plotka za plotką, równie dobrze mógłby teraz usłyszeć, że kosmici przylecieli. Lecz każda plotka zawierała ziarno prawdy, trzeba było je tylko odkryć i odrzucić zbędne łupiny podkoloryzowania i kłamstw. Chociaż lokal powoli pustoszał, niektórzy, zupełnie jak Ethan, uparcie postanowili pozostać w środku. Dziennikarka, którą kiedyś miał przyjemność poznać, właśnie schowała się do toalety. Miał ruszyć za nią, ale... gdzie będzie się do damskiej pchać. Ten wysoki facet niewyglądający na policjanta... Któż by inny niż Sherlock Holmes? Biorąc pod uwagę ich ostatnie spotkanie, obecność detektywa prawdopodobnie działała na korzyść Ethana. Po chwili zaś praktycznie przed oczami przemknęła mu bardzo charakterystyczna zieleń. Włosy Asmodeusza. Również osoby, z którą zdążył się zapoznać i nawiązać przynajmniej początek pozytywnej relacji. Acz w tym momencie wchodzenie mu w drogę nie należało do najlepszych pomysłów. Ethan wmieszał się w tłumek pracowników, mając nadzieję, że nikt go nie będzie pytał o zbyt wiele i starał się dowiedzieć jak najwięcej o tym, co dokładnie zaszło.

Loretta otuliła się szczelniej czerwonym kimonem i popatrzyła na Alice szklistymi oczyma.
- Zabili faceta. Klienta. Kiedy Alex go obsługiwał Michael wpadł do kabiny i zatłukł gościa gołymi rękami - wyjąkała a po jej policzkach popłynęły łzy - nikogo nie wpuszczają... Chciałam sprawdzić czy z Alexem wszystko okej... -pokręciła głową, a jej rude włosy zafalowały - lepiej chodź do wszystkich, Asmodeusz już tu jest, zajmie się nami...
Chwiejnie ruszyła do stolika gdzie siedzieli jej współpracownicy

- Nie, jak na razie ogarniamy ten burdel... - O'Callahan odwrócił się na pięcie i spojrzał na Ethana a potem Jenę - jezukurwachyrste to pokaz zamknięty, dzieciaki...
Urwał rozpoznając nagle swoją było dziewczynę.
- Dexter, sypiałeś z nią, pamiętasz? - przypomniał usłużnie Bane, choć detektyw wcale tego nie potrzebował - Jak z połową miasta z resztą...
- Zamknij się, Bane.  jena... Jestem w pracy... A ty... Nawet nie wiem kim jesteś... Boże, czy wy nie rozumiecie co znaczy 'prosimy wypierdalać z klubu'? - jęknął
Jego patrtner parsknął cicho i podszedł do Sherlocka.
- Jest coś co chciałbyś wiedzieć, detektywie Holmes?