Gdy przyszła wiadomość od Elaine był właśnie w trakcie wyrzucania do Tamizy obciążonego worka z ciałem.
Szybka robota, jedna bezdomna dziwka, kilka mocnych ciosów, ale dawało dużo radości. Pierwszy raz od "śmierci" poczuł się naprawdę sobą. Pozwolił sobie delektować się tą chwilą, całym rytuałem oprawiania zwłok, czyszczenia broni, zmywania krwi z rąk...
Aż zdał sobie sprawę z tego, że dźwięk jego telefonu jest wyciszony, a na ekranie mogą komunikat o wiadomości.
Zaklnął siarczyscie.
Cudownie.
Oby się nie spóźnił.

Dojechał na miejsce po jakichś dwudziestu minutach. Zapłacił taksowkarzowi i wysiadł, ubrany całkiem jak nie on: w skórzaną kurtkę, czerwone jeansy, jakiś niechlujny, stary tshirt i okulary zasłaniające pół twarzy. Do tego kapelusz jazzowy i arafatka. Tak, Arthur mógł liczyć na to, że sąsiedzi go nie rozpoznają.
Rozejrzal sie naokoło. Mało brakowało, a przeoczyłby ukrytą w cieniu postać. Jednak lata praktyki sprawiły, że umiał dostrzegać tych, którzy chcieli pozostać niewidzialni. Cicho podszedł do Elaine i stanął przed nią.
- Witam panią - uśmiechnął się lekko

- A całkiem odprężające, nie da się ukryć - odparł z lekkim uśmiechem - co do kamuflażu to był konieczny. Jak by nie patrzeć jakiś czas już tu mieszkam. A jak tam twój wypad?

Wzruszył ramionami
- James rekrutuje każdego kto może się przydać. Jeszcze nie masz pojęcia ale w samych Londyńskich szkołach jest około trzydziestu dealerów, którzy są całkiem świadomi dla kogo pracują. Najmlodsza informatorów miała jedenaście lat - jego uśmiech był wyraźnie drwiący. Doskonale pamiętał tę historię, tę małą dziewczynkę i absurd całej sytuacji.
- A co do nastolatka, to coś interesującego? - gdy zbliżali się do drzwi , umyślnie nieco zmienił sposób chodzenia, na zdecydowanie mniej zgrabny i bardziej niedbały.
Skinął głową odźwiernemu, który otworzył przed nimi drzwi. Mijając stanowisko recepcji rzucił tylko zachrypniętym głosem
- Ja do doktora Suicide
- Obawiam się, że go nie ma - odpowiedziała kobieta, taksując jego i El spojrzeniem.
- Spokojnie. Mam klucze.
Nie czekając na odpowiedź, ruszył w stronę windy.

- Ach, Alicja - powtórzył z niejaką czułością - kochane dziecko, niepowetowana strata- dodał z żalem.
Drzwi windy zamknęły się z cicho, by pochwili znów otworzyć się, na innym piętrze. Arthur poprowadził Elaine eleganckim korytarzem, do jednych z drzwi.
- Zapeaszam - powiedział lekko, otwierając przed Dawson drzwi swojego apartamentu.

- Dla mnie na pewno - odparł lekko, zamykając drzwi.- "Niewybredny"? Panno Dawson, doprawdy... Słowa też mogą rqnic - westchnął dramatycznie.
- Rozgosc się czy coś, ja się spakuje  - dodał, idąc do kuchni

- Nah, raczej nie biorę na zlecenia połowy szafy - odparł, przewracając oczami.
Nie czekając na to co zrobi Elaine, udał się do sypialni, a przez niądo garderoby.
Tak, pakowanie połowy szafy mogłoby być trudne, zważywszy na to że doktor Suicide miał kolekcje ubrań większą niż niejedna zakupoholiczka.
Sięgnął na górną półkę gdzie czekała specjalna torba, czekająca na nagłe zlecenia. W środku, zapakowane w specjalnych workach hermetycznych, tak by zajmować mniej miejsca, znajdowały się trzy komplety ubrań - każde na inną "okazje", jego ukochane Jericho, para ciężkich glanów i zapasowy telefon.
Pośpiesznie wrócił do sypialni i zgarnął swój neseser w którym trzymał cały "arsenał" podręczny i z którym niemal nigdy się nie rozstawał
- Myślisz , że będzie aż tak ciekawie, żeby używać Steyr'a? - krzyknął do Elaine, pochylony nad zestawem leków, wybierając niektóre i dorzucając do torby.