- Zastanawiam się czy nas zabije czy każe pracować dalej - westchnął, nieświadomie wypowiadając tę myśl na głos - To znaczy... Wiem, że obiecał, ale im więcej o nim wiem tym większą kanalią się okazuje. Całkiem jak ja - dodał z krzywym uśmiechem.
Mycroft Holmes jawił się Arthurowi jako człowiek zimny i bezwzględny. To ich łączyło. Ale z drugiej strony był beznamiętny, w przeciwieństwie do Suicide'a który namiętność odnajdywał zarówno w mordowaniu jak i w miłości. W obu przypadkach był w jakimś stopniu gotowy ponieść konsekwencje i przyznać się do zarzucanego czynu. Dlatego Mycroft, działający poprzez ludzi, mający krew na rękach, jednak zakrytą białymi rękawiczkami, budził u niego szczególną niechęć. Zbyt niebezpieczny człowiek ze zbyt wielką władzą.

- Pożyjemy, zobaczymy - mruknął - możemy mieć tylko nadzieje, że się nie mylisz.
Nieco spochmurniał na myśl o tym, że Mycroft mógłby oczekiwać dalszej współpracy. Robota nie była zła, ale Arthur nie lubił Holmesa i nie lubił być do niczego zmuszany. A tu z pewnością zmuszany by był i to jedynym trafiającym do niego argumentem: Rachel. To, że poświęciłby wszystko by ją chronić nie znaczy, że miał na owo poświęcenie ochotę.
Zagryzając wargę włączył radio na przypadkową stacje. W samochodzie rozbrzmiało "I know where you sleep".

Wprowadził się tutaj zaraz po przyjedzie do Londynu. Wprawdzie Beatrice się buntowała - mieszkanie w apartamencie Arthura tak niedługo po jego śmierci wydawało się niestosowne i było bolesne - jednak nie miała wiele do gadania w tej sprawie.
Black musiałby być głupi gdyby zrezygnował z takiego miejsca w chwili gdy stało się jego własnością.
Nawet jeśli w powietrzy nadal unosił się zapach migdałów.