- Nie wnikam - rzuciła z rozbawieniem wycofując się do salonu. Przez chwilę krążyła po mieszkaniu znudzona, co jakiś czas zerkając na wyświetlacz telefonu, odczytała zdawkową wiadomość od Holmesa i z braku lepszego pomysłu ruszyła za odgłosami dochodzącymi z sypialni (jak to brzmi xD ).
- Ty mi powiedz - odparła zatrzymując się w progu. Obrzuciła pomieszczenie spojrzeniem, tu było znacznie przytulniej.  - Weź, zawsze można coś urozmaicić. - uśmiechnęła się kątem ust.

Oparta bokiem o ścianę w milczeniu obserwowała jego poczynania. Na dłuższą chwilę zatrzymała wzrok na tajemniczym neseserze, zmrużyła oczy. Mogłaby przysiąc, że jakiś czas temu miała okazję bliżej zapoznać się z jego potencjalną zawartością. Odetchnęła głęboko i przesunęła wzrok w prawo, na szafkę nocną, a właściwie na coś, co nieopatrznie pozostawiono na widoku. Zerknęła krótko na drzwi łazienki, potem podeszła by lepiej przyjrzeć się znalezisku.
Przypadki nie istnieją, prawda? Do tej pory była tego pewna, a to jedno zdjęcie udowodniło, że niczego nie powinna brać za pewnik. Po raz drugi dzisiaj spoglądała w oczy Rachel Suicide, los znany jest ze swojej ironii.

Drgnęła lekko, przez chwilę z uwagą przyglądała się byłemu psychiatrze. Mimo wcześniejszych zapewnień, że mało interesuje go los siostry, jednym gestem zdradził ukrywane uczucia i może czułaby przy tym satysfakcję, gdyby nie jeden szczegół.
- W jakimś stopniu mój... - powiedziała powoli i odchrząknęła cicho. - Zdaje się, że ucięłyśmy sobie dzisiaj pogawędkę.

Wzięła głębszy oddech, tylko na chwilę uciekając wzrokiem w bok. Wciąż miała w pamięci obraz rozedrganej dziewczyny, od której emanowała bezsilność. Z jednej strony może i nie powinna mu o tym mówić. W każdym razie Mycroft z pewnością by tego nie pochwalił. Problem w tym, że w jakiś sposób się z nią utożsamiła, czuła to samo i... była już tak samo zmęczona tym ciągłym udawaniem, że wszystko jest ok, robieniem dobrej miny, podczas gdy wewnątrz była rozdarta na strzępy. Przeklęła w myślach czując to znajome szczypanie w kącikach oczu i nieprzyjemny ucisk w żołądku. Cofnęła się o krok i usiadła na brzegu łóżka.
- To... to była chyba najcięższa rozmowa, jaką przeprowadziłam od dawna.  - wymamrotała patrząc gdzieś w bok. - A teraz, gdy wiem, że to twoja siostra... jest jeszcze gorzej. Ona cierpi, Arthurze. A najgorsze w tym jest to, że... że doskonale zdaję sobie sprawę z tego, co ona czuje.
Odważyła się na niego spojrzeć, gdzieś w jej oczach chował się ten tłumiony przez ostatnie tygodnie ból, teraz przywołany przez niedawne spotkanie z Rachel Suicide.

Podświadomie czuła, że to nie będzie łatwe. A teraz nawet nie potrafiła na niego spojrzeć. Wzruszyła tylko ramionami wbijając wzrok w podłogę.
- O niczym... i o wszystkim.  - wymamrotała. - Mówiła o tobie, że straciła najważniejszą osobę w jej życiu, że nic już nie będzie takie samo. Że czuje pustkę, smutek i gniew... I jest zmęczona. Tak bardzo, bardzo zmęczona... - urwała wpatrując się w pustkę. Cholerne zmęczenie życiem.

Zamrugała kilka razy, pytanie Arthura wyrwało ją z otępienia. Przetarła twarz dłońmi i odetchnęła głęboko.
- Nie wiem, możliwe. Ty znasz ja najlepiej, ale... wiem co sama zrobiłabym w podobnej sytuacji. - odważyła się na niego spojrzeć. - Rachel chce zemsty, a potem nie zostanie jej już nic.

Przyglądała mu się przez chwilę. To było jedyne wyjście... ale po drodze mieli jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. Zdążyła poznać Sherlocka na tyle dobrze, by wiedzieć, że nawet w razie zagrożenia łatwo się nie podda. Poza tym wiedziała, że Mycroft zadbał o jego bezpieczeństwo na tyle, na ile to było możliwe, więc trochę potrwa zanim Rachel dopnie swego.
- Jesteś pewien, że chcesz przy tym być? - zapytała cicho. Bądź co bądź z Moriartym łączyło go coś więcej niż tylko stosunki służbowe.

Nie odpowiedziała. Nie było takiej potrzeby. Skinęła po prostu głową i wstała z łóżka. Drodzy państwo, przedstawienie czas zacząć.
- Jeżeli masz wszystko, to chodźmy. Mamy trochę do zrobienia.