Dopiero kiedy wysiadł z taksówki dostrzegł, że już się przejaśniało. Nie było go przez całą noc. Po całym zamieszaniu w jednej z piwnic w Canary Wharf chwilę zatrzymała go policja. Streścił niechętnie całe zajście i został odesłany do zszycia. Nie było to nic poważnego, jednak czuł się słabiej niż zwykle. W szpitalu, gdy tylko włożono mu rękę w temblak i podano coś przeciwbólowego, wymknął się, złapał pierwszą lepszą taksówkę i podał adres milcząc całą drogę.
O dużych miastach mówi się, że nie śpią, ale Baker street wyglądała na cichą. Pierwsze promienie słońca oświetlały budynki, powietrze było rześkie a wszechogarniająca cisza sprawiała, że każdy ruch wydawał się być bardzo głośny.
Stanął przy drzwiach grzebiąc zdrową ręką w kieszeni. Po chwili wyciągnął klucz i otworzył drzwi, zastanawiając się, czy wszyscy śpią - co było najlepszą dla niego sytuacją. Nie miał ochoty powtarzać wszystkiego jeszcze raz, czy uspakajać Panią Hudson. Powoli wspiął się na górę i niezręcznie zdjął płaszcz wieszając go na drzwiach. Padł na kanapę wlepiając wzrok w sufit.

Nawet się nie zorientował, kiedy wylądował na podłodze. Jęknął i ścisnął ranne ramię siadając i odwracając wzrok w stronę Nico.
- Nie masz swojego pokoju? - prychnął przenosząc wzrok na towarzyszkę.
Wstał i podążył w stronę kuchni. Tego mu tylko teraz do szczęścia brakowało. W nocy musiał się użerać z wesołym stadkiem Moriatiego a w dzień z nastoletnimi wyskokami jego syna.

Przeczesał błękitne teraz włosy palcami i stoczył się z kanapy. Wciąż rozespany pomógł wstać Mary, po czym poszedł do kuchni za Shrlockiem.
- Czy ty do cholery wiesz która jest godzina? - zapytał karcąco, opierając się o framuge drzwi.

Stanęła w lekkim rozkroku, przygładzając dłonią materiał płaszcza na łokciach.
- Dobry wie.. - urwała, podchodząc do okna i rozchylając palcami zasłony. Zmrużyła prędko powieki w reakcji na wścibskie promienie słońca atakujące zaspane oczy - Dobry. Dzień dobry. 
Złożyła ręce za plecami i stanęła nieśmiało w progu kuchni.
- Zanim wysuniesz jakiekolwiek wnioski... Wpadłam tylko zbadać sprawę z doków, ale byłam potwornie zmęczona. - zaczęła, ocierając łydkę drugą stopą.

Zmierzył obje wzrokiem i obrócił się, by zaparzyć kawy. Dosypał do kubka dwie pokaźne łyżeczki cukru i pomieszał.
- Sprawę z doków? - zapytał marszcząc czoło i wciąż wpatrując się w napar, jakby miał magiczną moc - oprócz pobudzania. Wyciągnął łyżeczkę i odłożył ją obok - Jeśli Mary masz ochotę na kawę, czuj się jak u siebie - dodał. Nigdy nie bawił się w przyjmowanie gości i popołudniowe herbatki w towarzystwie (był jeden wyjątek) dlatego na rękę było mu, gdy w tej sprawie ktoś sam się wyręczał.
- W Docklands - odpowiedział lekko zamyślony. - Bardzo zabawny zbieg okoliczności - dodał.

- Wybuch? - powtórzył z mimowolną ekscytacja - zapowiada się ciekawie.
Wyjął z szafki paczkę ciastek z kawałkami czekolady i karton mleka z lodówki po czym usiadł po tutacku na wolnym kawałku blatu.
- Opowiadaj - rzucił, zabierając się za to pożywne wczesne śniadanie - i tak pewnie już nie zasne.

Po chwili wahania odsunęła się od blatu i wstawiła do tostera dwie grzanki. Zapowiadała się intrygująca relacja, a ciekawość zawsze wywoływała u niej głód.
- W jakim celu wszyscy zebrali się w Docklands? Miałeś okazję coś wyłapać? - zapytała w połowie opowieści, smarując chleb masłem przy użyciu noża, który wydawał jej się najmniej brudny. Zastanawiała się przy okazji nad tożsamością uzbrojonej kobiety i osoby z pistoletem, która najwyraźniej również była zamieszana w całą sytuację.
Wspomnienie Kapelusznika sprawiło, że zastygła z przypieczonym rogiem tosta w zębach. Zyskała odpowiedź na zadane sobie wcześniej pytanie - w Sherlocka celował najprawdopodobniej Zając. Ale kim była niebezpieczna nieznajoma?
Skutki wywołane przez sprawę Alicji jeszcze roznosiły się echem po murach londyńskich dzielnic. Szczególnie dotknęło to rodziny, w których została zasiana panika o bezpieczeństwo swoich dzieci. Mary mogła to odczuć już na swojej rodzinnej ulicy.  W dzień matki kurczowo przyciskały swoje potomstwo do siebie, wieczorem - panowały tam pustki, nawet większe niż zwykle. Gdzieniegdzie słychać też było z okien nawoływania rodziców skierowane do nastoletnich synów czy córek, by wracali do domu wcześniej.  Coś wyraźnie się zmieniło. A zło nie miało zamiaru zasnąć. To był dopiero początek.