Nerwowo spojrzał na zegarek na przegubie prawej ręki. Jeżeli nie wyjdzie stąd w przeciągu piętnastu minut, to można powiedzieć, że z wizją urlopu może się natychmiast pożegnać. Niby to tylko formalność, odczytanie wyroku, który był z góry do przewidzenia, a on mógł dopisać sobie kolejną kreseczkę zwycięstwa w rubryczce 'wygrane sprawy', a jednak jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się, żeby na nie być obecnym na sali sądowej. Nawet jeżeli chodziło o tak niewiele znaczącą kosmetykę i jedynie złożenie podpisu na wyroku. Tylko, że w trakcie przerwy dowiedział się o czymś, co było niczym światełko w i tak całkiem jasnym tunelu. Ba, to była pierdolona latarnia z halogenową żarówką! Coś, co zablokowałoby jego przeciwnikowi możliwość złożenia apelacji, a wniosku o złagodzenie kary to już na wiele, wiele, wieeele lat. Trzeba przyznać, że Daniel Dawson, gdy wybiegał z sądu, był w swoim żywiole. Na tym polegała jego praca, łapać okazje zanim znikną i pozostanie po nich tylko irytujące uczucie zawodu. A potem, dzięki tym okazjom, wsadzać ludzi za kratki na bardzo długi czas. No i teraz, kiedy już miał ostateczny dowód na tacy i to nawet z pięknym przybraniem, które to sędzia Carlstone z pewnością doceni ( o ile wcześniej jemu samemu nie zetnie głowy za spóźnienie), wystrzelił z gabinetu z togą łopoczącą za nim niczym skrzydła nietoperza i pognał w stronę windy, martwiąc się tylko o to, żeby nie pogubić zeznań nieoczekiwanego świadka. Zdyszany porządnie, niemal gwałcąc bogu ducha winny guzik przywołujący windę, doszedł do wniosku, że powinien wysłać po to asystenta. W końcu od czegoś byli, a on już jest na to stanowczo za stary. Za to chłopak będzie mógł się teraz wykazać. Jeżeli kupi mu tych kilka minut, to go potem chyba ozłoci. Wtedy drzwi windy otworzyły się, co uznał za dar od niebios i jednocześnie smarując sms do asystenta oraz mrucząc niewyraźne dzień dobry do osoby w środku, wszedł i wcisnął guzik z zerem, nie zwracając nawet uwagi, że ten był już podświetlony.

[Daniel, przelogował mnie drań -.- ]
Wyimaginowany przycisk "wyślij" na dotykowym panelu smartfona wcisnął nawet na niego nie patrząc. Znajomy głos, który rozbrzmiał za jego plecami spowodował uczucie chłodu, gdzieś w okolicach żołądka. Widać przeszłość nie zamierzała dać mu zbyt szybko spokoju, choć niewątpliwie byłby za to wdzięczny. Zreflektował się jednak szybko i obrócił bokiem, po to by tylko lekko skinąć głową w jej kierunku. Tak wypadało, a nie będzie przecież udawał, że jej nie zna. Choć może wiele by to ułatwiło. Tymczasem odwrócił już wzrok, skupiwszy wszystkie myśli na przyśpieszeniu windy, jakby cokolwiek miałoby to dać. Na cholerę robią aż tak wysokie budynki...

Zamrugał zaskoczony, po czym machinalnie spojrzał na mrugającą żarówkę. Z ust wyrwało mu się pozbawione sensu "Co?" i bezwiednie cofnął się o krok, rozglądając po nie nazbyt przestronnym pomieszczeniu. Naprawdę? Właśnie teraz? NO SERIO?! A mógł wybrać schody, zawsze jak się śpieszysz, to biegniesz schodami, ale on nieeee... Wygody się zachciało jaśnie panu. Przerwał w końcu mentalną kłótnię z samym sobą i odetchnął głęboko, wygrzebując z kieszeni komórkę. Zadzwoni do kogoś, przyślą ekipę.... Mina mu zrzedła na widok komunikatu o braku zasięgu. No szlag by to... Obserwował w milczeniu i w coraz to większym zirytowaniu bezskuteczne próby przywrócenia maszyny do życia przez Arię. Parsknął gorzkim śmiechem, przeczesując włosy. Widać los znany jest ze swojej ironii i aż ocieka życiowym sarkazmem.
- Zostaw. - mruknął w końcu. - Jeżeli padło zasilanie, to i tak nic z tym nie zrobisz.

I to niedoszłym mężem, którego sama porzuciła przed ołtarzem. Cóż, chyba warto się jednak zastanowić, kto z nich dwojga w tej chwili miał większego pecha.
- Nie mam i pewnie się to nie zmieni. - odparł, przyglądając się jej przez chwilę. Musiał przyznać, że jednak gdzieś tam w środku czuł ulgę, widząc ją całą, zdrową, co ważniejsze trzeźwą. Oboje wyszli z tego bagna, które bądź co bądź ich połączyło i to było dobre. Przynajmniej to, bo okoliczności... W końcu oderwał od niej wzrok, odetchnął i pozbył się czarnej togi, już i tak było wystarczająco duszno.

- Cóż, każdy ma swój mundur - nawet się lekko uśmiechnął. Albo raczej wykrzywił usta w jakimś uśmiechopodobnym grymasie. Strzepnął płachtę czarnego materiału i przewiesił sobie przez ramię, potem sięgnął do krawata, żeby i jego się ostatecznie pozbyć. Rozpiął guzik pod szyją, od razu lepiej. - Zlituj się, chyba nie chcesz żeby znaleźli dwa ciała. - mruknął zerkając na nią przezornie. - A co do puszkowania... od tego zdaje się jesteście wy, my tylko wzmacniamy zamki. Ale tak, lubię to. Chociaż właśnie zaliczam piękne spóźnienie do sądu. A ty co tu robiłaś?

- Zwał jak zwał - wzruszył ramionami. Często w jego pracy więcej było polityki niż właściwego wymierzania sprawiedliwości. Zresztą, od tego były sądy. Jego praca zaczynała się w momencie dostarczenia mu na biurko akt sprawy, a kończyła ze złożeniem podpisu na wyroku. A potem była kolejna i kolejna... Dlatego tak bardzo lubił te momenty, kiedy mógł sobie pozwolić na uczestnictwo w śledztwie, choć teoretycznie powinien ograniczyć się tylko i wyłącznie do czynności procesowych. Cóż, jaki kraj, takie uprawnienia.
- Właściwie już zakończona, facet pójdzie siedzieć czy się tam zjawię, czy nie. Ale to.. - wskazał na teczkę - ...mogłoby go uziemić na dłuższy czas.

Oparł się plecami o ścianę windy i utkwił wzrok w mrugającej żarówce, chyba tylko po to, żeby go gdziekolwiek podziać. A więc rozmawiali... To już jakiś krok.
- Trafił tu podejrzany o zamordowanie kolegi z pracy. Może słyszałaś, w warsztacie samochodowym 'Mills i synowie' na Abbey Road, obaj byli pod wpływem. Prosta sprawa, a w międzyczasie okazało się, że facet ma jeszcze kilka osób na sumieniu, między innymi własne dziecko. - zawiesił głos na chwilę, przełożywszy teczkę do drugiej dłoni. - Dzisiaj zgłosił się ktoś, kto mógłby go bardziej pogrążyć.