Odnotowała, że kobieta jest zamężna. Albo była, w każdym razie warto by zapytać o pana Stewarta, być może wie jeszcze coś, co miałoby istotny wkład do sprawy. Jednocześnie z pewnym zadowoleniem stwierdziła, że jej podejrzenia w jakiś sposób zaczynały się potwierdzać. Joe pewnie był uzależniony od hazardu - wszystko tu nim śmierdziało, za sam zakład się nie zabija. Może na początku była to tylko zabawa, sposób na zdobycie większej gotówki. Wygrał kilka razy, złapał przysłowiowego bakcyla, bo przecież co z tego, że teraz przegrał - następnym razem wygra i się odkuje. Ktoś zaproponował mu pożyczkę, skusił się. Potem kolejną, następną... Dopóki ten ktoś nie upomniał się o spłatę. Wtedy zaczęły się właściwe problemy Joe'ego. Odetchnęła głeboko, wygląda na to, że coś faktycznie zaczynało jej się od Holmesa udzielać, nie tylko zainteresowanie kryminalnymi zagadkami Londynu. Mimo to czuła, że niedobrze będzie sugerować się tylko tym, co wręcz samo nasuwało się jako najbardziej prawdopodobne rozwiązanie. Dlatego też pokręciła głową, w odpowiedzi na pytanie siostry zamordowanego. Bo co do tego, że został zamordowany nie było już żadnych wątpliwości.
- Nie mogę powiedzieć, że na pewno, ale to, co pani właśnie powiedziała daje nam jakiś trop. - odparła na tyle dyplomatycznie, na ile była w stanie. Byleby tak, żeby kobieta dostała jakąś odpowiedź, ale też żeby nie wpadła w niepotrzebną panikę. Już miała powiedzieć coś jeszcze, typu "policja zrobi wszystko, co w jej mocy", itd. kiedy dosłyszała wzmiankę o szwagru ofiary i dopiero wtedy dotarło do niej, że nazwisko Stewart wydaje się aż za bardzo znajome, a imię Robbie padło już zbyt wiele razy, by był to przypadek.
- Robbie to pani mąż, tak? - mruknęła do kobiety i odwróciła się do Lestrade'a. - Greg, szwagier ofiary to Rob Stewart? Ten sam Rob Stewart mieszkający obok Donovan i  poszukiwany przez naszych kolegów zza oceanu? - Właściwie nie musiała czekać na potwierdzenie inspektora, aż takie przypadki to nie nie przypadki. Ponownie spojrzała na roztrzęsioną blondynkę. - Kiedy zniknął Robbie? I co się właściwie wtedy stało między nim a Joe?

- Dobrze, odwiozę to ciało do szpitala wobec tego- ostrożnie kieruje opuszczaniem trupa- Jakieś związki z przemytem? Jeśli szukają go Stany...

Ann:

Zazdrosne rodzeństwo... Mogło dojść do jakiejś kłótni na tym tle. Rob również mógł poczuć się zagrożony, coś, lub ktoś mógł pokrzyżować jego plany, Bóg wie z czym związane.
- Wie pani dlaczego Rob zniknął tak nagle? Mówił coś na przykład o jakiś niedokończonych sprawach, albo o tym, że ktoś go szuka? - zapytała, opierając się o maskę auta.

Detektyw w milczeniu wyciągnął rękę w stronę bezdomnego i przejął to co chciał mu przekazać. Po chwili przeniósł spojrzenie z twarzy nieznajomego na zawartość w jego dłoni. Jak się okazało, była to zwinięta karteczka podobna do tej, której widział przy ich trupie. Rozwinął ją i wygładził dłonią a następnie przeczytał. Wiadomość była krótka i podobna do wcześniejszej.
Stój! Cumuj! Żagle opuść, bracie!
Oto idziemy my, piraci!
A jeśli kula na rozdzieli,
Spotkam cię znów na dnie topieli.
Znalazła się jednak i różnica: ciąg cyfr, które każdemu kto chociaż raz odczytywał współrzędne, powiedzą co oznaczają. Zupełnie jak parę miesięcy wcześniej, gdy Dawson dawała znaki zza grobu. Wygrzebał z kieszni płaszcza telefon i wystukał numerki w odpowiedniej aplikacji.
- Kto wam to przekazał? - zapytał po chwili przenosząc wzrok z adresu na dwójkę rozmówców. O ile można było nazwać to rozmową, zwłaszcza, że jeden z nich milczał.

Zacisnął usta w wąską kreskę przyglądając się toczącej się rozmowę między dwoma mężczyznami. Ich sposób porozumiewania się i gesty sprawiały wrażenie, że możliwość dostania odpowiedzi na pytania były nikłe, i z każdą kolejną chwilą szansa oddalała się. Cierpliwie poczekał, zginając karteczkę w dłoni.
- Billy - powtórzył skinąwszy głową. Billy bał się, i chciał jeszcze pożyć. Być może jego obawy były słuszne, skoro mieli przekazać wiadomość nie byli później potrzebni. Teoretycznie. W praktyce mogło być inaczej - Jeśli Billy upiera się, że przed kimś takim nikt go nie uchroni może mieć rację. Przy tym dodatkowo pomaga tamtej osobie, utrudniając mi pracę. Im mniej wiem, tym mniej mogę zdziałać - dodał nie komentując reszty wypowiedzi. Ktoś musiał. Ktoś chciał. Ktoś już został w to wepchnięty. I wszystkie osoby wliczające się w te grupy był tu, na miejscu.

Na pytanie koleżanki z FBI brwi Dawson machinalnie powędrowały w górę w wyrazie zdziwienia i pomniejszego szoku. Owszem, przez całą tę wojnę z terroryzmem Amerykanie wypracowali swego rodzaju syndrom paranoika - wszystko mogło wskazywać na potencjalnego terrorystę, począwszy od gęstej brody, przez obcy akcent, po tajemnicze zapiski w notesie. Widać z dosłownością też mogli mieć problemy, co w sumie nie oznaczało, że zeznanie teściowej nie mogło być pomocne. Kto wie, może faktycznie coś zauważyła.
- Rozumiem, że pani matka  zgadzała się Joe, co do pani związku... - mruknęła, rozglądając się pobieżnie. Na chwilę zatrzymała spojrzenie na Sherlocku, negocjującym z gronem gapiów. Wydawało się, że czegoś się dowiedział, a ją osobiście coraz bardziej ciekawiło, dokąd ich ta cała sprawa zaprowadzi. Tymczasem udało jej się zaopatrzyć w małą kartkę i długopis od stojącej obok policjantki. Szybko zanotowała na niej swój numer telefonu i podała karteczkę blondynce.
- W razie jakichś problemów i gdyby coś się pani przypomniało, proszę dzwonić. - posłała jej miły uśmiech i odeszła, odciągając na bok Lestrade'a.
- Dajcie jej jakąś obserwację. - odezwała się półgłosem. - Jeżeli to jakaś grubsza sprawa, a wygląda na to, że tak i ktoś będzie jednak chciał ściągnąć długi, to kto wie, czy nie zgłosi się do tej kobiety. A może sama nas do kogoś doprowadzi. I przydałyby się zeznania osób z sąsiedztwa państwa Stewart odnośnie tych bójek. Dałoby się załatwić? - wcisnęła dłonie do kieszeni płaszcza i zakołysała się na piętach w przód i w tył.

Żona Robbiego przyjęła karteczkę od Elaine i ukryła w kieszeni. Skinęła jej głową, zanim ta odeszła i tym razem skupiła się na jej koleżance.
- No może źle to ujęłam, bo to nie był taki do końca strach strach. Po prostu się nie lubili w taki dość normalny sposób.**

---

Lestrade poklepał Dawson po ramieniu.
- Już to załatwiam, Elaine, do pół godziny powinienem mieć te pa-
- Panie inspektorze! - Między detektywa a nieznaną sobie kobietę wparował jakiś rudy policjant*. Podniósł palec i przez chwilę łapał dech. - Blackfriars Bridge, wezwanie, pilne! Kolejny trup..!

---

Korzystając z zamieszania, jakie powstało po wiadomości młodego policjanta, ten rozmowniejszy z wywiadowanych odciągnął Sherlocka na bok.
- On... mówił tylko, że... każdemu księgowemu muszą zgadzać się kwoty.
Tylko tyle miał do powiedzenia. Ledwo Sherlock się odwrócił, a nie było już ani jego, ani Billy'ego. Ani większości gapiów, których w końcu udało się jakoś przepłoszyć.

---

* przenieśli biedaczka z drogówki, teraz pomaga sprzątaczkom i nie widuje Moriarty'ego w drodze...
**zeznania teściowej nic ci nie dadzą, Ann