Mechanizm imitujący kształtem zegar z wiktoriańskiego dworca kolejowego wyciągał wskazówki do godziny jedenastej.
Christopher obrzucił go krótkim spojrzeniem i dogasił trzeciego peta w popielniczce. Machinalnie uśmiechnął się na myśl, że jego towarzyszka sięgnęła aż do rubryki papierniczej, by zaaranżować spotkanie w tym dudniącym nutami miejscu. Był w tym pewien urok i tajemnica, których brakuje dzisiejszym SMSom i mailom. Mężczyzna aż pstryknął palcami na myśl, jaki kolejny motyw mogą razem wysnuć.

Na jej widok wstał, kącik ust drgnął mu odruchowo na dźwięk zalotnego gwizdnięcia gdzieś z głębi pomieszczenia. Sam ubrany był znacznie mniej elegancko niż ostatnim razem - w kratkowaną koszulę, skórzaną kurtkę, proste jeansy i wsunięte na dłonie rękawiczki bez palców.
- Być może poszło to tak szybko, bo moja podświadomość zatęskniła za tamtym dachem. Londyn mimo wszystko wieje nudą - złożył pocałunek na wierzchu jej dłoni, zachowując maniery mimo lekkich obyczajów lokalu i odsunął dla niej krzesło - Właśnie zaczyna się koncert.

- Z tego co pamiętam, poruszyliśmy parę ciekawych tematów. Tylko głupiec chciałby to spauzować w takim momencie, chyba, że ktoś lubi cliffhangery - skrzyżował ręce i oparł je wygodnie o blat - Do tego mało kto ma tyle swobody w wiadomych działaniach żeby się nią bezinteresownie dzielić. To nawet szlachetne.
W międzyczasie przyciągnął uwagę kelnerki i zamówił sobie cydr z cynamonem.
- Co dla ciebie, Sophie?

Uśmiech przemknął przez jego twarz prawie w rytmie do akordu gitary.
- Wzajemnie, chociaż mam pełen niedosyt - przyznał, obracając w palcach wykałaczkę - Zupełnie jakby Czarodziejski Flet zostawił mnie gdzieś po drodze w połowie bajki. Może to trochę patetyczne, wiem. Ale czuję, że dopiero zaczynasz. Nie mylę się?

- Jeżeli mi się uda, czemu nie? Pytanie tylko, na jakich bajkach się wzorować - tych braci Grimm czy Andersena, czy może ich złagodzonych wersjach. Już nawet nie będę zaczynał o baśniach japońskich! - dodał po chwili ze śmiechem - Większość jest niepokojąca sama w sobie bez obróbki. Mimo to są monotonne, zło zawsze jest ukarane - wydał z siebie urwane westchnienie - Ale trzeba przyznać, że bije z nich szacunek Japończyków do przyrody.
Złamał wykałaczkę na pół.
- Która historia jest twoją ulubioną? - zapytał z ciekawości.

- Moja? - zamyślił się dobrą chwilę, mrużąc oczy - Chyba najbardziej w pamięć zapadła mi "Dziewczynka z zapałkami". Krótka, ale treściwa. W sumie za każdym razem czuję napięcie, kiedy zziębnięta mała odpala kolejne łebki, chociaż wiem, co się jej stanie. W chwili śmierci każdy jest równy, nikt nie czuje zimna ani smutku. Nigdy nie lubiłem wyraźnie podkreślonego morału, a ta historia do takich nie należy. To jest po prostu życie.
Srebrna zapalniczka w jego palcach przerwała ciszę, z sykiem podpalając końcówkę kolejnego papierosa.

- Ale Jaś i Małgosia też ujdą - dodał swoim normalnym, żartobliwym tonem - Hua Mulan? Pasuje to do ciebie. Kobiety z walki potrafią wycisnąć pewną... wyższą sztukę, czego nie potrafimy my.

Niewzruszony umieścił w wargach zdobytego z powrotem szluga, przyglądając się Weronice z niekrytą wnikliwością. Szminka zabarwiła kącik jego ust na subtelny karmazyn.
- Uważaj, pewnego dnia ktoś będzie miał lepszy refleks - zaśmiał się chrapliwie - Więc jakim rodzajem artysty jesteś? Impresjonistką, minimalistką, może romantyczną albo posługującą się kiczem?