Niech ucieka, czemu nie ucieka?
Ułożył głowę na biurku, jakby upadł od strzału w tył głowy i przy upadku ją odwrócił. Zastanawiał się, czy uda mu się mieć otwarte oczy na tyle długo, by nie zauważyli, że blefuje.
Wystarczy, że przekona tego jednego strażnika... Czasu niestety było coraz mniej, jeśli się nie uda, to albo ochroniarz dobije go prawdziwą kulką w łeb, albo sam się wykrwawi...

Link do rzutu

Ochroniarz podszedł bliżej i pochylił się nad Sebastianem, by sprawdzić mu puls.
Kurwa mać... Hej, czy to nóż?
Ostrze wystrzeliło w kierunku gardła strażnika. Krwi było teraz znacznie więcej... i Sebastian miał spory problem. Nie mógł już biegać i musiał dokończyć zlecenie. Z wyraźnym zniecierpliwieniem szarpnął za koszulkę trupa i obwiązał jak najszybciej nogę prowizorycznym bandażem. Czemu ten cholerny pendrive potrzebował tej głupiej komendy?
No tak, żeby nie wpaść w niepowołane ręce.
Snajper wpisał ciąg cyfr i znaków i oparł się ciężko o biurko, czekając aż ten głupi, czerwony paseczek skończy się ładować. Słyszał, jak na korytarzu upadają ciała i modlił się w duchu, żeby J nic się nie stało. Wyszarpnął pendrive z gniazda i pokuśtykał do okna.

Z trudem przedostał się do budynku obok. Było źle, nawet bardzo. Sebastian przysiadł w kącie za betoniarką, szukając sposobu na zatamowanie krwawienia. Szmata, którą obwiązał nogę, była przesiąknięta krwią.
- Kurwa mać - syknął pod nosem.

Rzut jeszcze raz - czy Sebie uda się wytrzymać na tyle długo w ukryciu z tą raną?

Co jest gorszego od ukrywania się z poważną raną w remontowanym budynku? Ukrywanie się z poważną raną w remontowanym budynku i słyszenie idącego za tobą pościgu.
Widmo osoby, której miałeś szansę strzelić w łeb z wycelowanym do ciebie pistoletem. Strach, że zostawiło się ślady na gruzie. Strach, że nie ma szans na wyleczenie rany - nieważne, czy wcześniej miało się znacznie gorsze obrażenia.
Sebastian najbardziej bał się o życie Jamie Gilbert.
Uch, łatwo by jej było żyć bez niego. To chyba będzie nawet rozsądniejsze...
Krew sączyła się powoli nawet przez prowizoryczny bandaż, kiedy usłyszał szuranie ciężkich butów po posadzce. Dwanaście, może piętnaście osób. Modlił się w duchu, by go nie zauważyli i najwyraźniej jego modlitwy zostały wysłuchane. Ledwo zanikł ostatni dźwięk, znak ich obecności, a Sebastian podniósł się i wykuśtykał - a nawet... wyczołgał - z budynku. Kradzież aut nie była jego domeną, więc umknął w stronę najbliższego szpitala - Bogu dzięki był niedaleko.

Dźwięk przychodzącego SMS-a rozbrzmiał w pustym już pokoju. Był przytłumiony przez leżący na nim pył i kawałek zakrwawionej szmaty, ale nadal słyszalny. Ekran na chwilę zajaśniał w ciemności, by domyślnie pokazać, że przyszła jakaś wiadomość.
---
Krzesło szpitalne wżynało mu się w dupę metalową konstrukcją, kiedy lekarz opatrywał nogę, a Sebastian starał się tylko nie zemdleć. Nie mógł odlecieć, odpuścić sobie. Nawet na chwilkę.
Z jednej strony ciągnęło go do pokoju hotelowego, do wyjaśnień, ucieczki do Londynu, a potem Enfield. Z drugiej wiedział, że to niestety nie koniec. Jego zlecenie obejmowało jeszcze jedną rzecz i miało się za nim ciągnąć do Duffryn, jakieś dwadzieścia minut autem stąd... Musiał zdobyć auto, zgubić pościg, podłączyć tego cholernego pendrive do jeszcze jednego komputera i załatwić jakieś trzy osoby.
Sprawić, by sama Jamie Gilbert uznała odpuszczenie sobie związku z nim za mądre, albo co najmniej bezpieczne dla życia.
Nie będzie łatwo, pomyślał, przymykając oczy.

Ostatnio edytowany przez Moran (2015-12-12 21:22:43)

//yep :3 Dla formalności:

[zt]