- Nie myśl że jestem teraz na twoje pełne rozkazy bo mnie wyprzedziłaś, też chcę coś z tego truchła mieć - szedł obok, zaglądając co chwilę do mijanych po drodze garderób - Dlaczego akurat on?

Szli przez chwilę w kompletnym milczeniu.
- Błędne ogniwo, tak przypuszczam - odezwał się w końcu - Kiedy na koncercie skupiłem na nim uwagę, coś... Coś w jego pazerności wzbudziło mój gniew. Nie zasługiwał na to miejsce na scenie.
Zacisnął szczękę. Nie wiedział, czemu w sumie jej o tym opowiada. Pewnie absurdalność całej sytuacji pozbawiła go jakichkolwiek zahamowań.
- Pracujesz na pełen etat?

- Studenci mordercy... Nie dziwne, że rynek się robi ciasny. Jestem artystą, żadnym freelancerem - wzruszył ramionami i przykleił wyżutą gumę pod klapą - Nie pracuję na niczyją rękę. Oni lubią, jak sprawy załatwia się szybko. Ja działam... cóż... Au nom de l'art. Śmierć dba o to żeby każdy odpłynął tak samo. Tego nie zmienię, ale mogę zająć się tym co jest potem - uśmiechnął się przelotnie, mrużąc nieco powieki - Ktoś kiedyś powiedział, że ciało to najpiękniejsze dzieło sztuki. 

//wyobrażam sobie teraz że w windzie leci taka typowa supermarketowa muzyczka <3

Wychylił głowę z windy i zbadał wzrokiem przygotowaną scenografię wyjmując z torby paczkę Marlboro.
- Kobieta z planem. Zaczynasz mi się podobać.  - umieścił papierosa w ustach i podpalił końcówkę srebrną zapalniczką z wygrawerowanym wizerunkiem Jorogumo - Szkoda, że benzyna nie wchodzi w rachubę.

Podszedł bliżej eksponatu i okrążył go spokojnie. Lubił najpierw oglądać obiekt pracy, koniuszkami palców sprawdzić jakość materiału i jego zapach, zobaczyć czy coś na poziomie wyjdzie z jego poświęcenia. Rzadko okazuje się inaczej. Jeżeli tylko człowiek pozwoli oddać się w jego ręce, potrafi wydobyć z nich ukryte piękno pojmowane przez, niestety, niewielu.
Wyjątkowo spodobał mu się zastygnięty w szoku wyraz twarzy muzyka. Coś całkiem innego od kamiennej maski zakładanej na koncertach. 
- Nagięty jak struna nawet po śmierci, nie można mu odmówić konsekwentności - uśmiechnął się krótko i przykucnął przed plecami muzyka otwierając torbę - Wspominałaś coś o wyszywaniu strun, to ofiaruję swoją igłę. Zawsze byłem najlepszy z kaligrafii.

Przyglądał się z boku jej ruchom, niepewny czy znajduje pełną radość w dzieleniu się z kimś jego fascynacją. Co, jeżeli ich wizje nie okażą się w końcu zgodne?
- Więc nic nie zabierasz? Szkoda troszkę się tego zmarnuje. Z jelit wychodzą dobrej jakości struny.
Zamilkł na chwilę by uklęknąć spokojnie na podłodze i nawlec strunę na igłę. Gdy przebił skórę ofiary po raz pierwszy, po karku przeszło mu znane ukłucie podekscytowania. Zabrał się do starannej pracy, nucąc niskim pomrukiem "Una Furtiva Lagrima" Donizettiego.
- Jeżeli można, Sophie... Jeżeli nie, nie szkodzi - zaczął - Zastanawia mnie, skąd pobrałaś nauki tego fachu. Oczywiście nie węgiel mi chodzi po głowie.

Kontynuował pracę, zerkając momentalnie na rękopisy.
- Ciekawe, czy przez głowę Mozarta przeszła myśl, że ktoś okaże się aż tak oddanym fanem jak my, kiedy to pisał - przekłuwał skórę z wprawą prawdziwego szwacza. Od dawna nie czuł się tak swobodnie. To specyficzne rozpicie umysłu nie powstrzymało go jednak od zauważenia drobnej zmiany w zachowaniu kobiety.
- Można, można - zwrócił się do niej delikatnie się uśmiechając - Brzmi jak wesoła rodzinka - dodał lekko i odciął nożem resztę struny zwisającą z węzła kończącego jeden z pierwszych rzędów - Taka która uczy kiedy najlepiej się nie odzywać.

- To nie był wykład, ledwo pierwszy paragraf - uśmiechnął się po nosem,  dłoń wykonywała kolejne nakłucia kompletnie swobodnie, jakby oderwana od reszty ciała i żyjąca własnym życiem - Włosi zawsze przodowali w interesach, nie bawią się w cackanie. A to zatopi się piękną zdrajczynię mafioza w kwasie, a to podrzucą martwe zwierzę prosto pod próg... - Spojrzał na plecy ich towarzysza, dla rozluźnienia zastanawiając się jak by on wyglądał z wszytymi linkami od gorsetu - Byłem wolnym strzelcem, młodym cwaniakiem który po studiach podkradł baksy rodzicom żeby wyruszyć w wymarzoną podróż. Mimo pewności siebie i całkiem nie dałem w pierwszym dniu rady podczas spotkania ze zwykłym tantō na jednej z bocznych ulic w Osace - roześmiał się - Zabrali mi wszystkie środki, nie miałem gdzie się podziać. W sumie niedługo później dołączyłem do klanu.