- Przepraszam, to miejsce jest zajęte?
Jeżeli Weronika postanowiła zerknąć na rozpraszającego ją gościa, zobaczyłaby skromnie ubranego - w czarną, dopasowaną koszulę z czerwonymi wstawkami przy kołnierzu, ciemne spodnie i nieco znoszone oksfordy - młodego mężczyznę o śniadej cerze. Brunatne loki miał elegancko zaczesane do tyłu (chociaż znalazły się też niesforne, odstające kosmyki), jego połyskujące nieznacznie w ściemniających się stopniowo światłach oczy skryte były za prostokątnymi okularami o mocnej obwódce. Na ramieniu nieznajomego odpoczywała skórzana torba z metalowymi klapami, typowa dla studentów i sympatyków sztuki, przez która przewieszona była marynarka z mała łatą na rękawie w miejscu, gdzie normalnie znajduje się górna cześć ramienia.
Pytający uśmiechnął się z dozą nieśmiałości, cofając dłoń z oparcia fotela obok Mirandoli.

Ostatnio edytowany przez Christopher Raven (2015-08-01 17:34:23)

- Czyli... tak, jest zajęte? - zarówno brew, jak i kącik ust nieznajomego powędrowały do góry. Postawił torbę obok fotela i usadowił się wygodnie, zakładając nogę na nogę - Mimo wszystko, dziękuję - odparł wyjmując z kieszeni złożony na pół program i przyjrzał się mu uważnie, nieco zsuwając okulary na nosie - Wiele słyszałem o tej orkiestrze, oby to było godne Wolfiego - dodał ciszej, podtrzymując przyjazny nastrój. Uniósł z powrotem szkła i rozejrzał się cierpliwie po twarzach orkiestry, maskując swoje myśli wyrazem twarzy zwykłego, podekscytowanego widza.

- Ah, najbardziej kontrowersyjny utwór - skinął głową - Może tym razem Wieczny Odpoczynek będzie zakończony z klasą.
Wyprostował się nieco na jej kolejną kwestię. Spojrzał na nią, a kiedy napotkał na drodze podobną odpowiedź, od razu odwrócił wzrok.
- Weber, Conrad Weber. Najmocniej przepraszam - wymamrotał zakłopotany, nieuważnie gniotąc w rękach program. Wpatrywał się usilnie w orkiestrę, rozpoczynającą rozgrzewkę - Już się uciszam - dodał zagłuszony przez kompilację instrumentów.

Uniósł się z siedzenia i klęcząc nieco, by nie zasłaniać widoku ludziom siedzącym z tyłu, złożył delikatny pocałunek na jej dłoni.
- Cóż, nie uważam się za żadnego specjalistę, pani Duncan... - zaczął się tłumaczyć, siadając z powrotem - Ale ostrzegam, że trochę czasu jednak pani ze mną spędzi. Nie planuję wychodzić wcześniej, chyba, że koncert mnie nie zadowoli. Lubi pani komentować?
Przetarł boczną stroną dłoni okolice kącika oka, krzywiąc się na głośne ogłoszenie dotyczące wyciszenia telefonów komórkowych.
- Technologia wchodzi w drogę sztuce - poskarżył się - Nie można nawet spokojnie wejść do budynku bez weryfikacji. Ah, przepraszam - zakasłał przypominając sobie okoliczności i zamilkł.

Ostatnio edytowany przez Christopher Raven (2015-08-01 21:09:52)

Przesłał Sophie ostatnie spojrzenie aprobaty zanim wsłuchał się w muzykę, przechylając się na fotelu i opierając się wygodnie z dłonią opartą na górnej wardze. Ciszę wypełniła stopniowo pogłaśniana gra smyczków, dotarły ciężkie uderzenia bębna i wyniosły chór kobiecy zmieszany z bardziej poskromionym śpiewem mężczyzn.
Atmosfera osiągnęła anielski, świąteczny poziom. Raven poczuł się jak pusty, miedziany dzwon, w którym roznosiło się echo melodii. Cały budynek zdawał się drgać pod ciężarem kompozycji, nawet widownia. Mężczyzna zwinął drugą dłoń w pięść, mrużąc z zadowoleniem powieki. Ponownie skupił nieco rozmytą teraz wizję (bynajmniej ze wzruszenia) na grupę skrzypków.

W pewnym momencie po prostu odłączył się, jego oczy wchłonęły jakikolwiek blask i stały się dwiema czarnymi dziurami.  Ukryta za koszulą klatka piersiowa unosiła się i opadała w najwolniejszym tempie. Był kompletnie zamknięty w sferze umysłu, jego świadomość pokonywała wznoszenia i spadki w rytmie skrzypiec.
Najpierw była cisza, potem nastąpił zagłuszony szum podobny do pieśni oddalonego o setki metrów morza. Fale porwały Ravena do przodu, zmuszając go do uniesienia dłoni przed siebie i ratowania swojej skóry. Niebo stanęło w płomieniach. Słyszał przytłumione głosy. Brzmiały, jakby coś chwaliły. Miał nadzieję... nie, wiedział, że to jego zasługa. Ukłonił się przed widownią i wykonał parę kroków do przodu na idealnie gładkiej podłodze sceny. Był perfekcyjny.
Dźwięki wyostrzyły się i przybrały postać komplementów słuchaczy koncertu.
Zamrugał, nie przypominając sobie kiedy wstał ze swojego miejsca i dołączył do oklasków.
- Hm, słucham? - spojrzał z opóźnionym refleksem na Sophie, po czym zdjął swoje oprawki i przetarł wysuszone od uporczywego patrzenia na scenę oczy - Tak, wszystkie kręgi kiedyś się zamykają, nie zawsze z tych samych dłoni które to zaczęły - odparł dalej przesłaniając twarz i wyszczerzył się już przy wyprostowaniu - Skoro Bóg przebaczył Magdalenie, to i ja powinienem przebaczyć im za niebycie Mozartem... - zaśmiał się lekko.

- Muzykom nie mam nic do zarzucenia. Requiem jak z szablonu - skinął głową - Fakt, zrobiło się zimniej... Tym prędzej mi po płaszcz - uśmiechnął się przewieszając torbę przez ramię - W takim razie...  Do następnego, Sophie. Przynajmniej wiem, że mogę ciebie rozpoznać po pustym rzędzie. Niech żyje muzyka - skierował się w stronę schodów, machając do Mirandoli po raz ostatni, i wmieszał się w szarobury tłum garniturów oraz eleganckich sukni.