Skrzyżował nogi w kostkach i opierając się o kuchenny blat przeglądał najnowsze wiadomości. Czekając, aż kawa będzie zdatna do picia i nie będzie powodowała poparzeń zdążył się tym znudzić, gdy ktoś nieudolnie zapukał. Zajrzał jeszcze do folderu, gdzie teoretycznie miał być spam, a oczywiście lądowało tam wszystko to, co do tej kategorii się nie zaliczało. Oderwał wzrok od skrzynki dopiero wtedy, gdy usłyszał swoje nazwisko.
- Dzień dobry, detektywie - odparł leniwie kierując się do salonu - W takim razie zacznijmy od informacji - dodał wskazując na stolik, na którym Bene mógł odłożyć pudło.

Z salonu mężczyźni mogli usłyszeć echo obcasów znęcających się nad kolejnymi stopniami kamienicy. W pewnym momencie dźwięk ucichł, jakby właściciel ciężkich butów zawahał się nagle z wejściem do mieszkania Holmesa, lecz po kilku sekundach stukot potulnie wrócił.
Od strony wejścia rozległo się kolejne pukanie, równie energetyczne jak u Bane'a, jednak nieco cichsze.
- Sherlock? Mogę wejść? - odezwał się dawno nieobecny na Baker Street głos, a w niewielkiej szparze między drzwiami a ścianą zamrugało niebieskie ślepie - Mam coś dla ciebie. Ktoś podrzucił to moim rodzicom pod sklep i sądzę, że powinieneś rzucić okiem - dodała. Już w progu czuła potrzebę się tłumaczyć. Aura tego miejsca, a nawet nie była klientem.

- Jasne, przeszukali go ale... No, szczerze mówiąc nie wiem, panie Holmes - popatrzył na niego z miną człowieka winnego. Znowu musiał tłumaczyć Dextera, a raczej jego ludzi - musieli coś przeoczyć. A co do tatuażu to w dokumentacjo są zdjęcia. Triskelion z okiem po środku. Udało nam się dowiedzieć, że ofiara zrobiła go sobie około dziesięciu lat temu...
Umilkł nagle słysząc za sobą dziewczęcy głos. Odwrócił sie i popatrzył na Mary.
- Dzień dobry, panno Suede - powiedział, widząc stojącą w progu blondynkę. Nie znał jej osobiście, jednak cały Yard znał już wizerunek dziewczyny, która niejednokrotnie pojawiała się na miejscach zbridni u boku Holmesa

- Tak, najwyraźniej - Sherlock mruknął pod nosem i przerzucił kolejną kartkę dokumentów trafiając na wspomniany przez policjanta tatuaż. Lekko zmarszczył brwi przypatrując się mu i odrobinę obrócił zdjęcie. Znak różnił się od celtyckiego wzory tym, że pośrodku było oko. To mogło oznaczać wszystko - począwszy od najzwyklejszego widzimisię po zorganizowane grupy przestępcze kończąc. Mógł oznaczać zwyczajny 'gust' ale i przynależność do konkretnej grupy - Wiemy, gdzie wtedy był i czym się zajmował? - uniósł nieco spojrzenie i utkwił je w detektywie. Jedna brew powędrowała do góry, gdy Bene rozpoznał Mary. Krótkie spojrzenie na dziewczynę rozwiało niejasność - blondynka i policjant się nie znali, przynajmniej nie osobiście i tylko jednostronnie.
Dopiero po chwili - jaką zajęła zwycięska próba walki z płócienną torbą - spojrzał na to, co dziewczyna przyniosła do jego mieszkania. Z fascynacją zgrabnie ukrytą pod maską obojętności wyciągną rękę po książkę. To naprawdę święta i właśnie rozpakowywał kolejny prezent. Przyjrzał się jej i pokiwał głową.
- Ktoś kiedyś mi powiedział, że wszechświat jest zbyt powolny na zbiegi okoliczności i miał rację, Mary - pogrzebał w teczce w poszukiwaniu odpowiedniego zdjęcia ze stroną z Taman Shud i obrócił by mogła na nią zerknąć - Zgadnij, nad czym pracuję z - tu wskazał na policjanta - detektywem Bene.

Z reakcji Holmesa i Bane'a łatwo było wywnioskować, że licha książeczka z wierszami jest cześcią jakiejś większej gry.
No dzięki bogu. Przynajmniej Suede niepotrzebnie się nie wygłupiła.
Na pytanie Sherlocka o temat prac usta odruchowo wykrzywiły jej się w górę. Takie słowa należy traktować jak zaproszenie.
Odsunęła szybkim ruchem krzesło i opadła na nie, patrząc na dokumenty jak dziecko podglądające ciastko w gablotce u cukiernika. Zdążyła już zidentyfikować wyniki z sekcji zwłok mężczyzny. Kiedy siadała, nagły podmuch zmiótł ze stołu jedno ze zdjęć – podniosła je ostrożnie i przyjrzała się. Zbliżenie na osobliwy tatuaż.
- Cóż... czyjakolwiek to robota.. - mówiąc to poklepała opuszkami palców znalezioną książkę – … ktoś bardzo lubi pielęgnować zwyczaje.
Blondynka odsunęła się na oparcie i złożyła ręce na brzuchu, przesyłając Sherlockowi lekki uśmiech.
- Hm, pewnie w imieniu podrzucającego mam przekazać słowa „Nie ma za co”.

- Coś z owcami - jeśli na czymś można było zrobić naprawdę dobry biznes mieszkając w takim zadupiu jak australia to właśnie na owcach - Są właścicielami większości farm w Australii i Nowej Zelandii. Generalnie już prześwietliliśmy ich firmę i nic podejrzanego. Murrow zajmował się tam przede wszystkim wydawaniem własnych pieniędzy - nerwowo zastukał paznockciami w strertę papierów dotyczących starych sprew i wbił w Mary zaniepokojone spojrzenie niebieskich oczęt, których nie powstydziłby się szczeniak husky'ego - Jeśli mam być szczery, przyjąłbym założenie, że panna Suede znalazła książkę po to by jak najszybciej trafiła ona do pana.

No tak, zbiegów okoliczności nie ma, jednak nie wszystko też kręci się wokół niego. W tym przypadku jednak się kręciło, co niezmiernie go cieszyło. Holmes Młodszy oparł się wygodnie o stolik i skrzyżował nogi w kostkach. Prawą dłonią oparł na lewej ręce i dotknął ust zastanawiając się przez chwilę. Ktokolwiek podrzucił książkę pod drzwi Mary, chciał się zabawić. A jemu ta zabawa nie przeszkadzała, wręcz przeciwnie, bo tylko w takich grach lubił brać udział. Obrócił się lekko spoglądając na teczkę i książkę.
- Czy wyrwana kartka jest tą samą, którą znaleźliśmy u naszego samobójcy? - nieznacznie przechylił głowę na bok i zerknął na Mary - Raczej tak. I tak jesteś już w to wplątana, więc jeśli chcesz uczestniczyć w sprawie, proszę bardzo.