To było jakoś na wysokości trzeciego piętra, zdążył już odpiąć drugi guzik koszuli i podciągnąć rękawy tejże do łokci. Marynarkę przewiesił przez ramię i dalej wytrwale parł do przodu, mijany co i rusz zarówno przez policjantów, jak i zwyczajnych szarych ludzie, którzy podobnie jak on załatwiali jakieś swoje sprawy. Ciekawe, ilu z nich podobnie jak jego zmaltretowano przebieżką z parteru na najwyższe piętro. I wszystko po to, by podpisał dwa, może trzy papierki. Mogliby to zostawić na dole, nikt by się nie obraził....
- To nie na moje lata, a już na pewno nie na moje kości. - usłyszał zachrypły głos, a jakiś barczysty, starszy już mężczyzna z obfitym zarostem i przepitą twarzą omal nie zepchnął go ze schodów. - Wybacz mi, młodzieńcze... No i jak mówiłem, Kingsley zabił, a Malone schował ciało w piecu fabrycznym.... - mruknął, uchyliwszy kapelusza i podążył dalej w dół w towarzystwie dwójki młodych policjantów, snując swoją opowieść. Dawson odwrócił się za nim ze zmarszczonym czołem. Miał dziwne wrażenie, że już kiedyś spotkał jegomościa. No i wtedy zadziała się katastrofa, rosyjskie przekleństwa w powietrzu, konfetti z zadrukowanych kartek A4 i tępy ból szczęki, która chyba najbardziej ucierpiała w tym zderzeniu. Przynajmniej z jego strony. Pech, albo przeszedł pod drabiną, albo jakieś czarne kocisko przebiegło mu drogę.
- Ech.. W porządku, ktoś mnie tylko przeklął. - wymamrotał, rozmasowując sobie brodę i zgarniając z głowy jedną z kartek. - Przynajmniej nie miała pani kawy, powinienem być za to wdzięczny. - dodał zrezygnowany.

Jakaś chwila musiała minąć, zanim dotarło do niego, kim jest osoba stojąca przed nim. Wpatrywał się w nią z istną mieszaniną emocji odmalowujących się teraz na jego twarzy, począwszy od zaskoczenia przez jakiś cień strachu aż do złości. Machinalnie zrobił krok do tyłu, kręcąc głową na boki i mamrocząc coś pod nosem.
- Tego... już jest za wiele. - wymamrotał. Ani na chwilę nie oderwał od niej spojrzenia. Gdyby kiedyś wydarzenia potoczyłyby się inaczej, dziś ta kobieta byłaby jego żoną. Ale zniknęła. Bez słowa. W dniu ślubu! Sam nie był w stanie określić, co teraz czuł. Chociaż nie, to była wściekłość. Pytanie tylko, czy wymierzona w Arię, czy w siebie samego.

Nim zdążył się powstrzymać, parsknął, mając szczerą ochotę ją wyminąć i pójść dalej w swoją stronę. I pewnie tak zrobiłby każdy normalny człowiek, znajdujący się w takiej samej, albo podobnej sytuacji. Jednak on musiał teraz schylić się i zacząć zbierać porozrzucane wokół papiery. Los wyjątkowo sobie z niego zakpił.
- Naprawdę cię to interesuje? - mruknął, albo raczej niemal warknął, po czym wcisnął jej w dłoń plik kartek.

<D>

- Dziękuję, wszystko gra. Od trzech lat wszystko jest w najlepszym porządku. - odpowiedział, przywołując na twarz wymuszony uśmiech, po czym skinął jej głową i ruszył dalej przed siebie. Miał jeszcze dwa piętra do przejścia, a im szybciej załatwi, co miał do załatwienia i opuści to miejsce, tym lepiej.

Nie byłby sobą, gdyby za nią nie spojrzał. Te okoliczności, to... wszystko wcale mu niczego nie ułatwiały. Sporo czasu zajęło mu wyleczenie się z tej miłości, rozstanie przypłacił powrotem do nałogu i konfliktem z siostrą, wpakował się w niezłe szambo i kiedy w końcu wyszedł na prostą, wpada właśnie na nią. I nagle okazuje się, że wcale nic nie jest takie, jakie mu się zdawało, a on dalej tkwi w tym samym gównie, w jakim był na początku. Może dlatego zaklął pod nosem i zawrócił na pięcie, doganiając ją i bez słowa mocno łapiąc pod ramię. Nie zwracając uwagi na jakikolwiek sprzeciw, wparował do pierwszego lepszego gabinetu, wyganiając stamtąd bogu ducha winną policjantkę.
- Jedno pytanie - zaczął, puszczając ją i odchodząc kilka kroków w stronę drzwi. - Dlaczego? Tylko tyle chcę wiedzieć, nic więcej. Dlaczego, do cholery?

- Dla ciebie pewnie i żadne, dla mnie spore, więc przestań odwracać kota ogonem i odpowiedz. Przynajmniej tyle jesteś mi winna! - warknął w odpowiedzi nieświadomie podnosząc głos, co w sumie faktycznie mogło kogoś zaalarmować. Jednak jakoś niewiele go to obchodziło, być może to była jedyna okazja, by dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się nieco ponad trzy lata temu i Bóg mu świadkiem, że tej okazji nie przepuści. A potem niech się dzieje, co chce, dośc czasu żył w niepewności, zastanawiając się, gdzie popełnił błąd.

- Musiałaś - powtórzył z kpiną. Odwrócił się od niej i przetarł twarz dłońmi. Wszystko wracało, to jak się poznali, wspólnie spędzone chwile, moment, w którym zapytał, czy za niego wyjdzie... Zgodziła się wtedy, a teraz twierdziła, że musiała zrobić tak, a nie inaczej. - Musiałaś zniknąć z kościoła pełnego naszych krewnych i przyjaciół, nie pozostawiając po sobie nic, choćby kilku napisanych w pospiechu słów. Nic. Bo musiałaś. - odetchnął głęboko, utkwiwszy wzrok w podłodze. - Jeżeli myślisz, że to cokolwiek tłumaczy, grubo się mylisz, Ariu. Chcę konkretnej odpowiedzi. W ogóle... - spojrzał na nią przez ramię - chciałaś tego ślubu? Czy od początku mnie okłamywałaś?