Dość spokojna okolica Bloombsbury. W końcu, mocno generalizując, studenci dzielą się na imprezowiczów i kujonów, a ci pierwsi, głośni i skłonni do rozrób nie mieli nic do roboty w bibliotekach. Panował porządek i cisza.
I to właśnie ta cisza wielokrotnie spotęgowała nagły trzask pękającego szkła i dźwięk deszczu kruchych odłamków na chodnik, do którego mniej niż sekundę później dołączył głuchy odgłos uderzenia ciała o ziemię, ledwo kilka kroków od Sherlocka Holmesa.
Mężczyzna w średnim wieku, typ osiłka z facjatą nieskażoną myślą, żeby nie powiedzieć inaczej. Taki przeciętny goryl z bramki jakiegoś klubu. Ubrany cały na czarno, bez żadnego logo czy znaczka jakiejś firmy, leżał na plecach. Słabo, ale oddychał.
Oprócz ran ciętych od szkła i oczywistych obrażeń głowy i tułowia od gruchnięcia o bruk, widać było jeszcze ślady krwi na jego pięściach, jak i ewidentnie złamany nos. Po ocenie trajektorii lotu, na podstawie odległości od budynku i kąta, pod którym upadło ciało, człowiek z wprawnym okiem uznałby, że ów delikwent jeszcze przed chwilą znajdował się na trzecim piętrze. Kompletny laik doszedłby do takiego samego wniosku, patrząc tylko na ramę dużego okna z fragmentami szkła, które nie wypadło. Za oknem zaś gruba zasłona ukrywała wnętrze, w którym słychać było jakąś kotłowaninę. Dosłownie chwilę później, znów zapadła głucha cisza.

Nie tylko uwagę Sherlocka przykuł tajemniczy incydent. Studenci, których przed chwilą mijał, zaraz głośno zaczęli się naradzać czy wzywać karetkę, czy udzielić mu pierwszej pomocy i czy to drugie nie zaowocuje tylko dostaniem w twarz, kiedy ten bydlak będzie w stanie otworzyć oczy.
Tymczasem detektyw znalazł się w czymś w rodzaju kamieniczki z kawalerkami dla studentów. Pięciopiętrowy budynek nie był pierwszej nowości, pokazywał raczej, że lokatorzy groszem nie śmierdzą, aczkolwiek widać było, że mieszkańcy starają się utrzymywać w nim ład i porządek. Żadnych graffiti na ścianach i śladów obecności żuli. To tylko potęgowało uczucie, że owa sytuacja zupełnie nie pasuje do tego miejsca.
Dobrze, że Sherlock wybrał schody, bo jedyna winda i tak miała na drzwiach kartkę A4 z odręcznie nabazgranym napisem "awaria". Już na pierwszym piętrze mógł zobaczyć starszą panią, która ostrożnie zerkała przez szparę w drzwiach, zablokowanych łańcuszkiem. Zamek ten był na tyle mizerny, że pewnie nie ochroniłby jej przed niebezpieczeństwem takim jak ofiara wypadku z okna. Z drugiej strony - drzwi również nie wyglądały na trudne do wyważenia, dlatego pewnie nie robiło jej to większej różnicy.
- O, pon z telewizorni! - drobne oczka, schowane wśród zmarszczek i za drucianymi okularami zalśniły zainteresowaniem na widok Sherlocka. - Wi pon może, co tam się tera dzieje, tam na górze? Jo tylko żem przyszła wnuczka łodwiedzić, a tam jakie szatany grasujo i sie tera nawet wyjść boje... A z wnusiem to jeszcze gorzej, wi pon, bo on to łobiadków moich jeść nie kce, to i chudy taki i mizerny, to wi pon, pobiliby go zara. Wińc jo tak siedze i czatuje, by sie czego dowiedzieć...

- Jo żem próbowała, wi pon. Ale un i tak mówi, że nie kce, że ni jest głodny... A pon to też nie najlepiej wygląda, wszedłby pon, bo takiej dobrej zalewajki żem narobiła, na prawdziwym mięsie, bo wi pon, mój brat, co to na wsi mieszka, bo un to już w ogóle mieszczuchów nie zniesie, to un ci ostatnio świnię ubił i mi taaaaki kawał słoniny łoddoł. Nu ale najpirw to, ło co się pon pytoł... Jo żem tak dopiero teraz stonęła, jak żem zobaczyła tego, co to przez łokno wypodł. Bo tak to, to tu cicho było, ino jakieś takie niegłośne łodgłosy z góry, jakby kto meble przestowioł. Wolnoć Tomku w swoim domku, wi pon. Jo to nie z tych, co to tylko w łoknach siedzo i na ludzi paczo.
- Babciu, z kim tam rozmawiasz? - Z głębi mieszkania dał się słyszeć głos, należący jak łatwo się było domyśleć, do owego "niedokarmionego" wnuczka, zapewne jednego ze studentów, którzy tutaj mieszkali.

- Słyszysz wnusiu, pon dobrze goda, masz zjeść tę czecią miskę! Do widzenia ponu - dodała jeszcze grzecznie do Sherlocka, z miłym uśmiechem, po czym zamknęła drzwi.
Widząc drugą klatkę spokojnie można by uznać, że ma się uczucie deja vu. Jedynym dowodem na to, że w schodach nie ma jakiegoś paradoksu są tylko inne numery na drzwiach. Jednakże na tym piętrze wszystkie mieszkania były pozamykane, lokatorzy albo byli poza domem, albo pozamykali się na trzy spusty z uwagi na zamieszanie i siedzieli cicho jak mysz pod miotłą.
Już po raz drugi tego dnia Sherlock mógł pomyśleć, że ktoś, kto kontroluje wszechświat z góry, siedzi z zegarkiem w ręku i czeka na niego. Otóż dokładnie w momencie, gdy detektyw postawił stopę na ostatnim schodku, który był częścią trzeciego piętra, drzwi na wprost wyleciały z hukiem z zawiasów, lądując na ziemi jakiś metr od niego. A na nich kolejny typek, całkiem podobny do tego poprzedniego, nieprzytomny od uderzenia, które wbiło go w te drzwi.
Tymczasem kawałek za progiem stał Ethan. Jego białą koszulę zdobiły plamy krwi, z pewnością nie tylko z rozciętej wargi. Na szyi czerwienił się ślad od jakiegoś sznura. Widząc intruza za drzwiami, Tassell spiął się, stając tak, by trzymać gardę charakterystyczną dla dalekowschodnich sztuk walki. Jednakże po chwili, gdy dotarło do niego, kogo ma przed sobą, opuścił zakrwawione od walki w dłonie i przeklął pod nosem z irytacją. Powinien już parę godzin temu mieć tę sprawę za sobą, a teraz jeszcze przedłuży się ona przez wyjaśnianie. Prócz tych dwóch, którzy wylecieli z mieszkania, w środku leżał jeszcze jeden nieprzytomny drab i student, który oberwał zdecydowanie najmniej.
- Pan Sherlock Holmes? - zapytał retorycznie. - Przyznaję, że mógłbym spodziewać się wielu rzeczy, ale nie pana, nie o tej porze i nie w miejscu takim jak to. Co pana tu sprowadza? - spytał, utrzymując ton rozmowy o pogodzie.

- Przepraszam za ten brak manier, Ethan Tassell. Chyba nie ma sensu, bym podawał panu rękę - zauważył z uśmiechem, bezceremonialnie wycierając sobie dłonie o koszulkę draba leżącego na podłodze.
W środku wyglądało to na kawalerkę przeciętnego studenta, takiego właśnie, jaki leżał nieprzytomny. Jeden pokój, robiący jednocześnie za salon i sypialnię, nieco głębiej wydzielona kuchnia, w stanie nienaruszonym. Stolik był przewrócony, jedna z nóżek złamana, krzesła leżały w przeciwnych kątach pokoju. Rozbite okno ukryte za zasłoną, widoczną z zewnątrz.
- Muszę przyznać, że pana obecność tutaj komplikuje mi parę spraw. Zwłaszcza, że ten upadek z okna nie wyglądał zbyt szczęśliwie... Aczkolwiek ja tylko stanąłem przed oknem i zrobiłem unik w dobrym momencie, to on się na mnie rzucił. - Wzruszył ramionami. - Tak więc panie Holmes, myślę, że mamy sporo do omówienia... tylko nie tutaj - mruknął ciszej, słysząc syrenę za oknem. - Wyjdziemy od strony podwórka... Co pan powie na whisky? *powiedział, otrzepując marynarkę rzuconą na kanapę i wkładając ją, by ukryć plamy krwi na koszuli.

Westchnął z ulgą. Wiedział, że ma do czynienia z rozsądnym człowiekiem, ale mimo to, gdzieś z tyłu głowy tkwiło mu przekonanie, że detektyw mógłby nie chcieć go wysłuchać, a wtedy prawdopodobnie musiałby posłużyć się powiedzeniem "Kiedy nie pomaga siła argumentów, zawsze pozostaje argument siły". Jednak tego akurat by nie chciał.
- Może być i herbata, znam przyjemny lokal niedaleko stąd. - Wzruszył ramionami i minął Sherlocka. Z rozbawieniem zaczął się zastanawiać, co też Holmes wydedukuje, patrząc na jego tyłek. Ethan wiedział doskonale, że nawet ze swoimi zdolnościami do opanowania naturalnych odruchów ciała podczas kłamania, takich jak drżenie głosu czy patrzenie w określonym kierunku, są małe szanse, że będzie w stanie wyprowadzić w pole znanego detektywa. Na szczęście tym razem nie musiał obawiać się prawdy.
Nie odzywał się do kompana dopóki nie dotarli do niewielkiej, przytulnej kawiarni, która była w połowie zapełniona. Idealna liczba ludzi, by móc swobodnie wybrać miejsce i nie obawiać się, że ktoś z jednostajnego szumu wyłowi jakieś ważne informacje.
- Może usiądziemy tam? - wskazał ruchem głowy na dwuosobowy stolik w kąciku, z dala od okien. Ethan zwykle uwielbiał patrzeć ludzi zza szyby, ale teraz wolał skupić się wyłącznie na rozmówcy. A sam nie lubił czuć się obserwowany.

Usiadł naprzeciw Sherlocka i tak jak on, rozejrzał się po sali. Znów pojawili się ci naukowcy, ciekawe czy w końcu odkryją coś istotnego, czy po raz kolejny będą badać cykl rozmnażania się pierwotniaków... I ta dziewczyna, która znów nie przespała nocy martwiąc się o chłopaka, który wyjechał poza miasto na konferencję naukową... a tak naprawdę właśnie teraz siedzi dwie ulice dalej u swojej innej panienki. To nie tak, że Ethan potrafił to powiedzieć przez sposób w jaki trzymała kubek, czy że jej prawa noga dotykała podłogi pod kątem 45 stopni... Nie, po prostu kiedyś z braku ciekawszego zajęcia ją śledził. Poznał wszystkie jej zwyczaje, podsłuchał rozmowę czy dwie... ale w końcu mu się znudziła.
Nie było tu nikogo, kto mógłby mu zaszkodzić choćby faktem, że zobaczył go ze sławnym detektywem. Już jedna plotka mogłaby w jakiś sposób naruszyć jego reputację w określonych kręgach. Nie zdążył nawet przyjąć wygodnej pozycji, kiedy podeszła do nich kelnerka.
- Dzień dobry, to samo co zwykle? - z uprzejmym uśmiechem zapytała Ethana. Zanotował sobie mentalnie w głowie, że jeśli kiedykolwiek będzie próbował ukryć, że nie ma z tym miejscem nic wspólnego, to wpadnie w pułapkę.
- Nie, tym razem herbatę z rumem - odparł. Miał wielką ochotę na alkohol po tej walce, a wiedział, że taka porcyjka nie będzie w stanie przytępić jego umysłu.
- Naprawdę? - Znów zwrócił uwagę na Sherlocka. - Cóż, może po prostu to kwestia mojego charakteru, nie lubię niedomówień. Dają zbyt dużo miejsca na wypełnienie dziur... czymkolwiek. Ale... - uśmiechnął się szelmowsko. - To ja zadałem pytanie jako pierwszy, na które pan mi wcześniej nie odpowiedział. Co pan robił w tym miejscu? - Oparł sobie podbródek na splecionych palcach.