Przewidział taką odpowiedź. A jednocześnie miał tak głęboką nadzieję, że detektyw czymś go teraz zaskoczy, że aż nie spodziewał się, że wyjaśnienie będzie tak banalne. Czuł się rozczarowany.
- Więc... tak po prostu pan spacerował i zupełnym przypadkiem znalazł się pan w tamtym miejscu i o tamtym czasie, tak? - mruknął, podejrzliwie mrużąc oczy, chociaż właściwie wierzył Sherlockowi. Gdyby specjalnie go śledził, nie rozmawialiby teraz razem tak swobodnie. Możliwym było, że Holmes po prostu ma niezłą intuicję i wyczuł, gdzie akurat coś się dzieje. Z tego powodu właśnie mógł być tak dobrym detektywem.
- No cóż, ja przyszedłem tu, by spotkać się z pewnym młodzieńcem, który ma wobec mnie dług. - Chociaż Ethan powiedział, że chce się oczyścić ze wszelkich podejrzeń co do jego osoby, nie oznaczało to, że ma zamiar od razu podać detektywowi wszystkie informacje jak na srebrnej tacy. Zobaczymy, na ile będzie domyślny... No i wszelkie niewygodne szczegóły będzie mógł ominąć, tłumacząc się, że Sherlock o to nie spytał.

Prywatne sprawy. Sprytne, za tymi słowami mogło kryć się niemal wszystko. Albo i właściwie nic. To takie stwierdzenie zamykające wszystkie drzwi. Szkoda marnować czas i język. Jeśli Sherlock myślał, że tymi słowami wzbudzi jego ciekawość... to miał rację. Jednak nie znaczyło to, że Ethan tak po prostu okaże swoje zainteresowanie. Jeśli chciał, potrafił być całkiem cierpliwy.
- Ach, rozumiem - kiwnął głową dla efektu. Może powie coś potem, jeśli nie... Ethan i tak znajdzie sposób, by się tego dowiedzieć
- Jak zapewne pan wie, panie Holmes... Jeśli nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Ów wspomniany wcześniej mężczyzna wisi nam gruby hajs. W końcu gdyby chodziło o jakieś drobniaki, nie fatygowałbym się osobiście... Niemniej ja chciałem tylko kulturalnie porozmawiać o długu i sposobie spłacenia go. To on wynajął sobie ochronę... swoją drogą jakoś na to kasy mu nie zabrakło. Chociaż biorąc pod uwagę to, jak walczyli, to nie była to ochrona z najwyższej półki, inaczej mógłbym już nie żyć - zaśmiał się, odruchowo drapiąc po nadal nieco zaczerwienionej szyi.

/Współlokatorko Sherlocka... Joan! Nie bij go poi ;_;

- No tak, detektywowi wprost nie wolno z góry zakładać najbardziej prawdopodobnego przebiegu wydarzeń. Punkt dla pana, panie Holmes - uśmiechnął się do detektywa i sam posłodził swoją herbatę.
- Czy ja wyglądam na przeciętnego komornika? - W tym pytaniu nie było wyrzutu, jakby Sherlock miał umniejszać rolę Ethana w społeczeństwie. Zamiast tego tkwiła zwykła ciekawość, jak Ethana postrzegają ludzie, zwłaszcza ci, którzy potrafią zauważyć więcej niż byle przechodzień na ulicy.
Zamieszał łyżeczką i przez chwilę patrzył, jak goździki wesoło wirują w filiżance.
- Otóż nie. - Ponownie rozejrzał się dyskretnie, pomimo że gdyby nie miał pewności, że mogą tu spokojnie rozmawiać, to by tu nie zabrał Holmesa. - Chodzi o forsę za dragi. Nasz diler przestał nam oddawać pieniądze za towar. Studenci to złoty interes, w końcu co lepiej pomaga w czasie sesji niż kreska fety? My jesteśmy uczciwi, za pomoc w rozprowadzaniu swój procent dostał. Ale chyba naiwnie myślał, że będzie mógł zatrzymać całą kasę dla siebie... Szkoda, był jednym z najlepszych... - Ostrożnie upił łyk herbaty, czując przyjemne ciepło rozchodzące się po ciele, jednak nie odwrócił uwagi od Sherlocka.

Szybko zauważył, że nawet wielcy detektywi potrafią czerpać przyjemność z tak przyziemnej czynności jak picie herbaty. Może był to banał, ale nasze umysły często zapominają, że ludzie sławni również jedzą, piją i chodzą tymi samymi chodnikami co my. Jeśli akurat nie jadą jedną ze swoich limuzyn. Niczego nie zmieniał fakt, że w pewnych kręgach nazwisko Ethana przewijało się na tyle często, że mógłby zostać uznany za swoistego rodzaju celebrytę. Aczkolwiek on wolał anonimowość. Kiedy ludzie go nie znali, miał absolutnie czyste pierwsze wrażenie do wykorzystania... bądź jak dziś, do zepsucia.
- Och, nie sądzę, żeby policja stała się naszym powodem do zmartwień. Po pierwsze, ten studencik będzie się bał pisnąć choćby słówko... Nie żebym pochwalał wszelkie zastraszanie, niemniej czasem daje wcale niezłą gwarancję bezpieczeństwa, nawet jeśli to tylko puste groźby. Dwa - mogą przeszukać jego mieszkanie i nic nie znajdą.Pilnujemy tego. Trzy - zanim policja podejmie jakiekolwiek działania, zdążymy spokojnie zatrzeć nawet najmniejsze ślady naszej działalności. Puff i nie ma. I nigdy nie istniała. Jedynym realnym zagrożeniem - zawiesił głos, dla efektu dramatyzmu - są zbyt nadgorliwi świadkowie. Ale sądzę, że pan do nich nie należy. W końcu... nic by pan na tym nie zyskał, prawda? - uśmiechnął się jak zadowolony kot leżący na słońcu.

Zastanawiał się przez moment, czy zapytać Sherlocka jak to jest być celebrytą plotkarskiego świata. W końcu do osób, którym paparazzi i upierdliwi reporterzy uprzykrzali życie w każdy możliwy sposób zwykle należeli aktorzy, muzycy, gwiazdy sportu (chociaż tu mniej) i ludzie sławni z tego, że są sławni. A tu nagle detektyw. I już wszyscy chcieliby znać jego rozkład dnia od rana do nocy, używać produktów tych samych firm, chodzić do tych samych lokali, co on. Bo jak gwiazda coś poleca, to to musi być dobre, taka już logika ludzi. A spece od kolorowych czasopism namiętnie to wykorzystują.
Mimo wszystko, zrezygnował z tego pomysłu. Miał wątpliwości, czy to odpowiednia chwila na tego typu pytania. A nadal był na tym etapie znajomości, kiedy relacje są zbyt kruche, by wystawiać je na możliwość zniszczenia.
- Dziękuję za ostrzeżenie i za rady, panie Holmes, ale mogę pana zapewnić, że to nie pierwszy raz, kiedy mamy, jak pan to ładnie ujął, problemy w biznesie. Poradzimy sobie. - Upił łyk herbaty, zamieniając układ nóg, założonych jedna na drugą.
- No no, doskonała dedukcja - odwzajemnił uśmiech. - To właśnie chciałem zaproponować. Z początku myślałem nad kwotą, ale pańskie słowa potwierdziły moje wcześniejsze założenia. Pana nieszczególnie interesują pieniądze, kiedy ma pan możliwość zdobycia ciekawych informacji. Dlatego niech formą zapłaty będzie to. - Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki wizytówkę danymi kontaktowymi. - Przysługa? Zdobycie informacji? Adresy dilerów z tanią działką? Czego pan sobie życzy, oczywiście z umiarem, na zdrowy nadgarstek.

Sposób, w jaki Sherlock odłożył filiżankę nie umknął uwadze Ethana. Nie mógłby się nazywać obserwatorem, gdyby ignorował mowę ciała. Lata doświadczenia nauczyły go, że czasem bardziej opłaca się kompletnie wyłączyć na treść i skupić całą uwagę na formie. Od tonu głosu i szybkości mówienia przez spojrzenie, kierunek, w którym jest utkwione i mimikę twarzy, aż po drobne ruchy choćby i palcami u stóp. Wiedział też, że przy okazji nie może zapominać o własnych odruchach, choćby przewracaniu oczami w zniecierpliwieniu, ale to potrafił już w liceum, na lekcjach matematyki. Zawsze był chwalony, że jako jedyny z bandy bęcwałów zwanej klasą III A potrafi słuchać. A Ethan wtedy się tylko słodko uśmiechał i wracał do obmyślania planu, jak wrobić kujonkę, by napisała za niego wypracowanie. Oj tak, kto powiedział, że szkoła niczego nie uczy?
Jednocześnie Ethan wiedział, że w odróżnieniu od matematyki, człowiek jest nieobliczalny. Żadne schematy i prawa się go nie trzymają, zwłaszcza kiedy miało się przed sobą nieprzeciętną jednostkę. Niektóre sygnały bywały niejednoznaczne, inne były przypadkowymi nawykami, jeszcze inne - specjalną, świadomą podpuchą. A już najciekawszą zabawą było, kiedy informacje przesyłane przez mowę ciała okazywały się sprzeczne. To zazwyczaj domena kobiet... a potem narzekają, że faceci nie potrafią ich zrozumieć.
Ważne, że w tym momencie Sherlock nie wyglądał na bardziej podejrzliwego niż normalna osoba w takiej sytuacji. Ciężko powiedzieć, by już zdążyło się nawiązać pomiędzy nimi zaufanie, ale symbiotyczny układ wpływał nieźle na ocieplanie relacji.
- Nie będę ukrywał, jestem człowiekiem, który rzadko działa pochopnie. Wolę się trzymać ustalonych planów i przewidywać różne wydarzenia z wyprzedzeniem - uśmiechnął się krzywo, bo przecież dziś mu się to nie udało. - Pewnie wie pan doskonale jak poczucie kontroli nad sytuacją wpływa na własne samopoczucie i pewność siebie. W końcu tego często pragną mordercy - zobaczyć, co to znaczy mieć władzę nad czymś tak poważnym jak ludzkie życie. By choć przez chwilę zabawić się w Boga...
Uśmiechnął się, kiedy zauważył sposób, w jaki Sherlock sformułował pytanie. Oczywiście, że nie pytał, czy taka działalność w ogóle istnieje. Wtedy zbyt łatwo byłoby zaprzeczyć. A tak to już pokazuje Ethanowi, że coś o tym wie. Choć możliwe, że nie wie nic. Niemniej jednak Ethanowi nie przeszkadzało specjalnie przyznanie się do swojego biznesu. Przecież często wystarczy wpisać czyjeś nazwisko w Google, żeby dowiedzieć się gdzie pracuje.
- Mam firmę produkującą maszyny biurowe. Wszelkie drukarki, kserokopiarki i inne niszczarki. Chce pan firmowy długopis? - Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki pisak. Prosty, ale metalowy, w kolorze granatowym i ze złotym napisem "TassOffice". Wręczył go Sherlockowi z szerokim uśmiechem. - Polecamy się na przyszłość.

Ethan doskonale zdawał sobie sprawę z istnienia całej masy osób, którzy uważali się za znawców ludzi na zasadzie "Przeczytałem Psychologię dla Bystrzaków - więc wiem, jak cię rozgryźć, dziwko!". To takie urocze. Zwłaszcza, że wielu z nich wystarczy zapytać o Zygmunta Freuda, by zrobili wielkie oczy i zawstydzeni własną ignorancją nieudolnie próbowali się z tego wytłumaczyć. A przecież nie o to chodziło w tym wszystkim. Dla Ethana nie było ważne, by chwalić się wszystkim wokół, jakim to on jest znawcą ludzi. Wręcz odwrotnie - wolał, żeby jego rozmówcy nie mieli świadomości, że wie o nich więcej, niż im się wydaje. Wtedy rozmawiali bardziej swobodnie i łatwiej się ich odczytywało.
Poza tym, Ethan był samoukiem. Nie posiadał żadnego papierka udowadniającego jego wiedzę w dziedzinie psychiki. Skoro i tak nie miał zamiaru nikomu się z tego chwalić, robienie studiów byłoby dla niego wyłącznie stratą czasu. Nie oznacza to jednak, że nie czytał książek o psychologii, jednakże w większości z nich znajdował więcej potwierdzeń dla swoich teorii niż nowych informacji. Możliwe, że ten talent odziedziczył po rodzicach albo zaczął wykształcać go już w dzieciństwie. Jako członek ważnej, arystokratycznej rodziny, od małego czuł presję narzuconą na siebie. Musiał wiedzieć, jak najlepiej spełniać oczekiwania ludzi. Do tego jeszcze nadmiar wolnego czasu, charakterystyczny dla dzieci, których rodzice pracowali przez większość dnia. Mógłby chodzić na całe mnóstwo różnych zajęć, od basenu po naukę kaligrafii, ale Ethan zamiast z tego korzystać, wolał wałęsać się po mieście, nie zważając na ostrzeżenia i zakazy dorosłych.
Miał też świadomość, że niezależnie od tego, ile czasu spędził na obserwowaniu ludzi, nie może porównywać się do Sherlocka. Ot, choćby dlatego, że detektyw widząc błoto na czubku podeszwy biznesmana, z którym się umówił, będzie mógł stwierdzić, że ten oto człowiek był poprzedniego dnia na trzydniowej delegacji w Cardiff. Ethan zaś stwierdzi, że ten gość ma brudne buty, bo nie wyniósł kultury osobistej z domu i jest zwykłym flejtuchem albo też nie traktuje tego spotkania poważnie.
- Wiem - uśmiechnął się szeroko. - Znam niejedną osobę, którą takie właśnie myślenie posłało do więzienia... albo i od razu na tamten świat. Ale proszę się nie obawiać, nie podzielam takiego zdania. Cóż ciekawego jest w martwym człowieku, w powoli rozkładającej się kupie mięsa i kości? Nic. Przecież i tak wszyscy zginiemy w tym chaosie. O wiele ciekawszym jest patrzenie, jak sami dążą do autodestrukcji aż dochodzą do momentu, w którym stają pod ścianą, zapędzeni w kozi róg jak zwierzę przez myśliwego i robią rzeczy, o które nigdy nie podejrzewaliby samych siebie. Prawdziwa ludzka natura wychodzi na wierzch tylko w wyjątkowych sytuacjach. - Upił łyk herbaty.
- Oczywiście, że nie - uśmiechnął się. - Pan dostał ten bardziej prywatny. Służbowy często wyłączam, by nie wysłuchiwać kolejnych telefonów z pytaniami o termin dostawy tonerów. Tak, to oznacza, że może się pan czuć wyjątkowy. - Znów błysnął zębami w uśmiechu.

Czy było coś, co Ethan kochał bardziej niż wiedzę? Na pewno nie były to pieniądze, picie czy hazard w sumie też nie. I nawet jego narcyzm nie mógł konkurować z miłością do wiedzy. Może ewentualnie ludzie mogli być na równi, bo bez ludzi nie miałby wiedzy, która by go zainteresowała. Bo on nie kochał wszystkich dziedzin nauki, nie. Dla Ethana liczyły się informacje tu i teraz. Wszystko, co działo się w tym mieście. Każde potyczki gangów, każdy ruch policji, małe i duże konflikty, zaczynając od największych graczy, mających całe siatki swoich ludzi i rządzących Londynem na tej czy innej płaszczyźnie, po te drobne, niby nic nie znaczące jednostki, od których najczęściej wszystko się zaczynało. Chciał wiedzieć wszystko o wszystkich. I wcale mu nie przeszkadzało, że inni będą tego świadomi. Bo dla niego zbieranie informacji było jak układanie kostek domina. Jeden odpowiedni ruch, jeden zdradzony sekret i cała konstrukcja, cały porządek, tworzony tygodniami, miesiącami, a nawet latami zaczynał się sypać, pozostawiając po sobie tylko chaos. Ale przecież taki był cel od początku. Nie tworzy się tych pięknych budowli po to, by stały, lecz by obserwować jak w ciągu kilku minut stają się kupą gruzu. Chociaż jest to całkiem ryzykowna zabawa, gdyż wystarczy jeden nieostrożny ruch jeszcze w czasie budowania, aby wszystko zepsuć. I wtedy popcorn przeznaczony na wielki finał się marnuje.
- No tak, z pańskiej perspektywy martwi ludzie z pewnością są ciekawi. Ale nie każdy jest detektywem - uśmiechnął się.
Zauważył, że uwagę Sherlocka przykuła jakaś kobieta. Patrząc za jego wzrokiem uświadomił sobie, że wiele więcej tu nie zdziała. Za to mógł jeszcze chociaż próbować naprawić rozwalony plan dzisiejszego dnia.
- Z pewnością nie, panie Holmes. Gwarantuje, że będzie pan moim priorytetowym klientem - uśmiechnął się znów firmowo, dokończył herbatę, po czym spojrzał na zegarek. Bardziej dla efektu niż z prawdziwej ciekawości, która godzina. - Czas spędzony na przyjemnościach leci zdecydowanie za szybko. - Zamachał do blond kelnerki, która zaraz porzuciła czyszczenie stolika pod ścianą, aby iść po rachunek. - Niestety, na mnie już pora, i tak już wystarczająco przedłużyłem ten "odbiór długu". Miło było poznać, panie Holmes. Mam nadzieję, że będzie nam jeszcze dane się spotkać. - Zapłacił dziewczynie za obie herbaty, jak zwykle dorzucając spory napiwek. Bo przecież najłatwiej było sprawić, by ludzie byli mili przekupując ich pieniędzmi. - Do widzenia - dodał jeszcze, po czym wyszedł z knajpy, idąc w tylko sobie znanym kierunku.