Wieża była naprawdę okazała, a niebo naprawdę ciemne... A i sytuacja dość nietypowa i może właśnie dlatego, kobiety nie zauważyły na początku dziwnej postaci, stojącej na zamkowej blance. Postać, a widać było tylko jej czarny kontur, miała na sobie wysoki cylinder, rozwiewany wiatrem płaszcz a w dłoniach... Skrzypce. Wyraźnie za chwilę miała zacząć grać.

Dziewczyna zmarszczyła brwi i nieco rozbawiona pytaniem zerknęła we wskazanym kierunku. Na widok tajemniczej sylwetki łobuzerski grymas zniknął z jej twarzy jak Wiedźmin II z półek sklepowych w dniu premiery. Odruchowo chciała przyciągnąć uwagę nieznajomego zawołaniem, lecz ostatecznie ugryzła się w język i spojrzała na Molly kładąc palec na ustach i wykonując drobny, okrężny ruch drugą dłonią. Widocznie chciała obserwować dalszy tok wydarzeń i jeszcze nie interweniować.

Ostatnio edytowany przez Mary Suede (2015-05-03 22:25:44)

Ale postać była w pełni świadoma ich obecności. Można było to stwierdzi po łobuzerskim i niesamowicie przerażającym uśmiechu, jaki im posłała. A potem przejechała smyczkiem po strunach i rozległ się grzmot. Potem kolejny raz, wyżej. Świat rozjaśniła potężna błyskawica uderzająca w pobliskie morze. I grzmot. I niski dźwięk i ulwa rozszalałą się na dobre. Postać grała nieporuszona, a dookoła rozpętał się istny burzowy armagedon.

Molly poczuła, jak dreszcz przeszedł jej po plecach i sama nie wiedziała czy to z powodu zimna i deszczu, czy może przez dostrzeżony pomiędzy kolejnymi błyskami uśmiech, który nieznajmoy wyraźnie skierował ku niej i Mary. Po chwili spojrzała na dziewczyną, której słowa ledwo dosłyszała i niemo jej przytaknęła.
- Ale ktoś musi tu zostać, teraz nie możemy spuścić go z oka! - odpowiedziała równie podniesionym głosem i odwróciła się w stronę skrzypka. Wszystko wyglądała tak, jak gdyby to on kierował burzą, a dokładniej - dyrygował nią poprzez grę na skrzypcach. Ale czy to w ogóle było możliwe? Powiedzenie że to, co Molly i Mary obserwowały było dziwne, było dużym niedomówieniem.
Patolog przejechała dłonią po już całkiem mokrych włosach i głośno wypuściła powietrze przez usta.
- Wejdźmy do środka! - Złapała Mary za łokieć i skinęła głową w stronę wyjścia. Równie dobrze mogły obserwować nieznajomego przez okno wieży.

Gdy Zigeunerweisen niespodziewanie zaatakował jej przestrzeń osobistą, Mary wydała z siebie krótki krzyk i zasłoniła twarz dłońmi, spodziewając się ciosu. Kiedy jednak nic takiego na swojej skórze ne poczuła, szybko odsłoniła oczy i zaczerwieniona kilka razy podjęła próbę odsunięcia mokrych loków z czoła.
Przez chwilę siłowała się z decyzją, jakiego rodzajnika użyć w stosunku do grajka. Zdenerwowanie kogoś z takim sposobem bycia nie było wcale jej celem.
- Gra rzeczywiście ujmuje za serce - odparła ostrożnie, zerkając na milisekundę w stronę schodów i obliczając jednocześnie szansę na ucieczkę - Ale chyba nie nadaje się na taką pogodę, nic tu nie słychać. Skąd więc ten występ?
Oblizała suchą górną wargę i chrząknęła, prostując się nieco dla nadania sobie odwagi.

Zaśmiał się wdzięcznie, niczym melodia skrzypiec.
- Ja gram zawsze i wszędzie, taki los cyganów! Gramy całe życie melodie dla świata, rzucani przez bezlitosny los niczym liście na wietrze, to tu to tam...

Odpowiedź, jak w  końcu wywniokowała - mężczyzny, odrobinę uspokoiła Molly. Nie wygładal jak zabijający z zimną krwią psychopata, ale równocześnie nie emanował symptią i spokojem. Kobieta nie dodała już nic od siebiee, bo Mary powiedziala dokładnie to, o czym ona sama pomyślała. Stała, nie  przestając bacznie obserwować tajemniczego skrzypka.