Wciągnęła ostro powietrze, aż wilgoć zakręciła się w jej nozdrzach.
- Ale jednak coś w tym budynku jest... - rzuciła z niekontrolowaną chrypką - Coś, co ciebie przyciągnęło. Nikt nie wchodzi na byle jaką wieżę podczas burzy bo tak mu się zachciało. Wiesz coś o tym miejscu?

- I wygląda na to, że już się one rozpoczęły - podsumowała z nieco większą swobodą.
Zimna kropla wpadła w szparkę między karkiem Molly, a materiałem jej czarnej sukienki, powodując u dziewczyny kolejny dreszcz. Kreacja, którą wybrała na kolację nie była do końca przemyślana. Ale przecież nie podejrzewałą, ze skończy w zamkowej wieży w środku ogromnej burzy.
- A wiesz o tych wydarzeniach coś więcej, konkretnego?

Zigeunerweisen założył dłonie za plecy i przeszedł się po wieży tanecznym krokiem, coś nucąc pod nosem. Nagle, przystanął i uśmiechnął się pod nosem.
- Ależ owszem, mogę paniom przedstawić naszego drogiego dramaturga! - Wskazał szerokim, teatralnym gestem na drzwi, które otworzyły się powoli, a stał w nich przystojny mężczyzna w średnim wieku...

Na widok mężczyzny przeklęła w myślach. Nie z nerwów, miała po prostu dość tego zamieszania. Przyjrzała się mężczyźnie uważnie, starając się nie zwracać uwagi na jego wyjątkową, dojrzałą urodę i po kilku długich sekundach, coś zaczęła kojarzyć. Czy już go nie widziała, na którymś z obrazów albo... Och. To nie może być on, pomyślała ponuro.
- Już sama nie wiem czy mamy do czynienia z dramatem czy komedią - rzuciła bardziej do siebie, nie mogąc juz znieść panującego dokoła napięcia.
Zwrot za bilety? Chętnie by przyjęła.

Przełknęła ukradkiem ślinę. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Czy ktokolwiek mógłby w razie niebezpieczeństwa je usłyszeć, nie była pewna.
- Idealnie, by ochłonąć po stresującym wieczorze...

- Alexis Havegraves, pan tego zamku - powiedział spokojnym, doniosłym, władczym tonem i powoli podszedł do nich. - A cóż panie sprowadza w takie miejsce w tę szczególną noc? - Pocałował obie w dłonie.

- To mój zamek - zaśmiał się nieprzyjemnie. - Mogę być gdziekolwiek chce, acz nie zaprzeczę, że sprowadzają mnie tu szczególne okoliczności. I to doprawdy, szczęsny zbieg okoliczności, że panie tu zastałem, to wiele ułatwia... - Równie szybko i niepostrzeżenie, jak zniknął z dachu, Zigeunerweisen znalazł się przy drzwiach wieży i je zamknął. A kilka dziwnych twarzy za małymi oknami i dziwne stukoty, jakby kroki na dachu sugerowały, że nie tylko jemu deszcz nie przeszkadzał w siedzeniu na zewnątrz wieży.

- Och to rodzinne sprawy, więc, jak panie się domyślają, nie mogę rozprawiać o nich z obcymi. Cóż byłaby ze mnie za głowa rodziny. A teraz, panie wybaczą moją nieuprzejmość, ale niestety, obowiązki wzywają i nie mogę dotrzymać paniom towarzystwa. Naprawdę, bardzo mi przykro! Jednak, muszę się upewnić, że będę w stanie to paniom zrewanżować i skorzystają panie z mojej gościnności. - Pstryknął palcami i w pokoju pojawiła się czwórka zakapturzonych mężczyzn. Wielkich i silnych. Związali obie kobiety i przywiązali mocno do krzeseł, stojących obok siebie. - Ale proszę się nie martwić, nie zostawię panie bez towarzystwa! To byłoby już grubiaństwo! Zostawię paniom do towarzystwa moich dwóch... jakby to najlepiej ująć... myślę, że słowo prywatna ochrona będzie najlepsza... - Skinął dwóm zamaskowanym mężczyznom. - Bliźniacy Ianto i Jack, nie są zbyt rozmowni, ale cóż, naszego mistrza erudycji zabieram... - Pogłaskał niemal czule po włosach  Zigeunerweisena, podczas gdy pozostałą dwójka ludzi otworzyła drzwi. Po chwili dziewczyny zostały tylko w towarzystwie bliźniaków, którzy wreszcie zdjęli kaptury i zajęli miejsca siedzące, pod ścianą naprzeciw dziewczyn, obserwując  je z pochmurnymi minami.