Asmodeusz słuchał tej tyrady, przy okazji próbując sprawdzić tego człowieka. Bogacz, doskonale, dzisiejszy utarg nie będzie aż taki zły. Po szkole prawniczej, trochę mniej doskonale. Prawników ciężej przekonać do czegokolwiek, jeśli nie pracowali dla Napoleona zbrodni. Ten nie pracował w ten sposób, a gdzieżby! Mod nie musiał być tym pieprzonym Holmesem, żeby to stwierdzić.
- Chaos wbrew pozorom też ma swój porządek - odparł po chwili. - Na swój sposób. Życiowy chaos tym bardziej ma pewne swoje zasady, logikę, której brakuje coraz częściej w literaturze. To przykre, acz niestety prawdziwe. Ten brak nie upoważnia mnie do wyrzucenia książki na głowę przechodniowi, mogę za to ją spalić i uniknąć niepotrzebnych ofiar, prawda? Co do pańskiego pytania... Wykupienie domu i oddanie go w ręce profesjonalistów wchodzi w grę?

- Czasem łatwo zginąć od własnej broni. - tuż obok mężczyzny dał się słyszeć znajomy kobiecy głos. Elaine, już bez papierosa, ale z drinkiem w dłoni, przyglądała się obu mężczyznom z łagodnym uśmiechem. Wystarczająco długo ich obserwowała, by znudzić się tą, chcąc nie chcąc, nużącą przecież czynnością. Z drugiej strony, co jej szkodziło spędzić tutaj nieco więcej czasu, niż planowała - w końcu z bezpośredniej rozmowy można wynieść znacznie więcej informacji o towarzyszach, a informacja dzisiaj to cenny przedmiot handlu. Dawson z własnego doświadczenia wiedziała, że uważnym należy być niemal bez przerwy - nigdy nie wiadomo, kiedy nadarzy się okazja, którą warto by wykorzystać. Tymczasem skinęła głową Asmodeuszowi. - Panowie pozwolą, że się dołączę.

- Pozwolą, w końcu sam zapraszałem - uśmiechnął się jak kot, który złowił mysz. Przyszła. I dzięki kulturze Asmodeusza siedziała teraz między nimi.
- Sam nie miałem okazji się przedstawić. Ethan Tassell - Podał jej rękę gestem wyuczonym na szóstkę. Robiąc interesy bardzo szybko nauczył się, jak podawanie tzw. "śledzia" wpływa na ocenę danej osoby.
- Oczywiście - kontynuował jej wątek - łatwo jest wpaść we własne sidła albo przejechać się na nadmiarze pewności siebie i niedoborze ostrożności, ale czym jest gra bez ryzyka? Bez tej dawki uzależniającej adrenaliny? Gdyby w kasynie można było tylko wygrywać, myślę, że część ludzi zrezygnowałaby. Wygrywanie nie dawałoby żadnej satysfakcji. To jak pokonać własną prababcię w biegu na 100 metrów. Nuda. Mnie interesują tylko wyzwania.
Dalej spokojnie sączył swoją whisky.

- Miło w końcu poznać szanowną klientkę - skłonił głowę. - Zwracam większą uwagę na czystą zabawę - "i zysk" dodał w myślach - co poniekąd wynika z adrenaliny, panno Charlène. Ma pani więc wiele racji - uśmiechnął się, ukazując rząd równych, białych zębów.

- Cóż, każdy potrzebuje swojego narkotyku, który będzie pochłaniał go bez reszty. - uśmiechnęła się lekko zza swojej szklanki. Często uzależnienie występuje w parze z czymś innym, potrzebą udowodnienia jak jesteśmy silni i niezwyciężeni. A tymczasem człowiek wpada w błędne koło, traci kontrolę na zawsze i... zapomina się. Tak, to chyba dobre określenie.
- Człowiek jest zabawnym stworzeniem, podatnym na wszelkie pokusy, ale z drugiej strony... to do nas należy wybór, z czego będziemy czerpać korzyści i przyjemność. Nie możemy tylko zdecydować co do tego, co nas zgubi.

- Och, oczywiście, że możemy decydować o tym, co nas zgubi. Dociskamy pedał gazu o te kilkadziesiąt kilometrów na godzinę więcej, jakbyśmy machali do śmierci, krzycząc "Tutaj jestem!". Nie rozglądamy się dokładnie, przechodząc na czerwonym, bo robiliśmy tak już setki razy. Ale ile razy śmierć cierpliwie wysłucha naszego "Nie dziś", kiedy nasze czyny są jak otwarte ramiona na jej powitanie? Znacznie łatwiej jest skrócić życie niż je wydłużyć. Są w końcu tacy, którzy pragną wygrać z wszechświatem, pokazując, że sami mogą zadecydować o momencie swojej śmierci. - Ethan demonstracyjnie spojrzał na zegarek. - Hm, ciekawe - rzucił, jakby do siebie - ile osób popełniło samobójstwo od czasu rozpoczęcia tej rozmowy? Mam nadzieję, że nie jest do dla państwa zbyt dołujący temat, ale osobiście uważam, że, mówiąc generalnie, śmierć jest fascynującą tematyką.
Zauważył, że i jego szklanka jest już pusta, zamówił więc kolejną.
- Życie jest ciekawsze, dzięki dwuznacznościom. Opiera się na nich choćby wiele gier słownych. Również dzięki różnym interpretacjom możemy mieć różne poglądy. Różne pola widzenia. A to prowadzi do polemiki i dyskusji. Gdyby wszyscy myśleli tak samo, byłoby łatwiej. Ale też bardzo, ale to bardzo nudno.

- Mówi pani, jakby biła się ze śmiercią nie jeden i nie dwa razy - Asmodeusz przechylił szkło z drinkiem i przyjrzał się zawartości krytycznie, po chwili stwierdził że wszystko jest takie, jakim być powinno i upił kolejny raz. - Z drugiej strony może ludzie trzymają się życia ze strachu? Czyż religia nie wzięła się z pytań, na które nikt nie zna dotąd odpowiedzi? Choćby te komórki, z których się składamy, co sprawia, że chcą się dzielić i tworzyć kolejne tkanki? Co jest tym napędem, który każe ludzkości brnąć dalej w życie, nawet mimo świadomości, że ono kiedyś się skończy? Może to strach przed tym, że nie mamy wartości?

- Panowie, doprawdy.... Niemal na każdym kroku stykamy się ze śmiercią, to stan tak nieuchronny jak to, że ten biedak... - wskazała na wyprowadzanego właśnie, drobnej postury mężczyznę, z posępną miną i poszarzałą ze strachu twarzą. -...właśnie stracił wszystkie swoje oszczędności i podejrzewam, ma tutaj wysoki dług do spłacenia. Nie trzeba więc mieć bezpośredniego kontaktu ze zmarłym, by umieranie mogło... znudzić. - dodała, przenosząc okraszone tajemniczym uśmiechem spojrzenie na Ethana.
- C'est la vie. - dodała jeszcze, po czym uniosła lekko szklankę i upiła z niej łyk.