- Jak zwykle Holmes pełni rolę uroczego detektywa. Do wszystkiego jest pierwszy - mruknęła, patrząc w stronę Sherlocka i dziewczyny. - A mogłam poudawać chorą i przeleżeć teraz cały dzień w łóżku...

Wiedział. Wiedział, tak samo jak i Crane, którego spojrzenie uchwycił tylko przez moment, ale ta jedna chwila wystarczyła, aby wyczytał wszystkie niewypowiedziane słowa w spojrzeniu doktora.
Dostał niewerbalny opieprz od swojej własnej intuicji. Mógł z nią zostać. Mógł jej nie opuszczać, tak jak wcześniej zamierzał. Wtedy Suzette mogłaby żyć. Wtedy mógłby się dobrać do majątku Havegrave'sów i nie martwić pieniędzmi do końca życia, a może nawet kilka pokoleń naprzód.
Suzette.
Suzette nie żyje, rozległ się głos w jego głowie.
Ostatnia iskierka nadziei, że chodzi o kogoś innego, zgasła. Stał tak, sam nie wiedząc, co zrobić. Czy dalej grać idealnego narzeczo-
Kogo?
Przecież już nie musiał nic przed nikim udawać. Kurtyna tragedii przedwcześnie zakończyła przedstawienie.
Niemniej nadal pozostawały bardzo ważne pytania:
Wypadek, samobójstwo czy morderstwo?
Jeśli morderstwo to kto i dlaczego?
I czy sam Ethan jest zagrożony?

Dyskretnie rzuciła Jimowi pytające spojrzenie z grupy "robota kogoś z naszych ?, jednocześnie przyjmując zdruzgotany wyraz twarzy. W końcu jej osobista zasada brzmiała "Nie wypadaj z roli".
- Santa Maria Dolorosa, biedna dziewczyna - patrzyła ze współczuciem na pokojówkę.

Cain momentalnie pobladł jak ściana, przez chwilę wyglądał, jakby miał upaść.
- Suzette? - Powiedział głucho, a gdzieś z oddali doszedł go jakże rozsądny głos El. Racja, mądrzej byłoby odciągnąć ich... Zrobić coś... Co... Suzette...
Poczuł jak silne dłonie wuja Neila podtrzymują go w pozycji pionowej. Postarał się otrząsnąć i kalkulować na zimno.
- Cain, ja się zajmę gośćmi, nie martw się. Idźcie sprawdzić co się stało. - Szepnął i odwrócił się w stronę podnieconej sali.

Tymczasem macocha Suzette nieco teatralnie krzyknęła i opadła na krzesło. Jej prywatna pokojówka zaczęła wachlować swoją panią, a ojciec panienki poczerwieniał.
- Ty... - syknął w stronę Crane - to twoja wina! zapłaciliśmy ci za to byś jej pilnował!

James jedynie w milczeniu przyglądał się rozmowie, popijając w spokoju wino. Nie było dla niego zaskoczeniem że to się wydarzyło. Coś wyraźnie wisiało w powietrzu od kiedy tutaj przybyli, chociaż osobiście obstawiał że zacznie się dopiero jutro i będzie im dane zjeść kolację w spokoju.
Nieznacznie pokiwał przecząco głową napotykając spojrzenie Weroniki. Zabił w swoim życiu ogromną ilość osób i był powszechnie znany ze swojej profesji, lecz tym razem nie miał z tym nic wspólnego. Mimo swojej złej sławy, nie bał się o oskarżenia, bo miał najwiarygodniejsze alibi w swoim życiu. James by zamordować musiał widzieć w tym znaczące dla siebie korzyści, a akurat w tym morderstwie nie miał żadnego interesu...

Suzette Clifford martwa, w pamięci agentki kuzynka hrabiego wciąż była jeszcze niezwykle cichą i nieśmiałą kilkulatką, tymczasem ktoś targnął się na jej życie. Albo zrobiła to sama, możliwości było sporo. Dopóki nie zobaczą ciała, niewiele będą mogli powiedzieć na temat tego, co się stało.
- Dobrze zrobiłaś, Alice. Mogłabyś nas zaprowadzić do pokoju panienki? - zapytała, spoglądając jeszcze za Neilem. Zdaje się, że mężczyzna będzie musiał stoczyć ciężką batalię z pozostałymi członkami rodziny, czego wcale mu nie zazdrościła. Aż za dobrze pamiętała, jak jej matka potrafiła być nieprzyjemna, choć może to za delikatne określenie.
- Cainie? - przyjrzała się uważnie młodemu hrabiemu. Pierwsze zaskoczenie chyba minęło. Prócz tego, że pobladł, a w jego oczach czaił się jakiś niepokój, wydawał się trzeźwo oceniać sytuacje. - Czy możemy?

Dziewczyna kiwnęła jedynie głową, gdy usłyszała pytanie Elaine i jedynie westchnęła nadal starając się uspokoić. Jednak to miejsce nie było takim rajem, jak jej się na samym początku wydawało...
Nadal drżąc lekko dygnęła, tak jak ją uczono, starając się nie patrzeć na pełne pogardy spojrzenia niektórych osób znajdujących się na sali i wyszła z jadalni, kierując się w stronę pokoju Suzette.
- To tutaj - powiedziała po dłuższej chwili, stając przed wiekowymi drzwiami. Pchnęła je niepewnie i weszła do środka, od razu stając pod ścianą, starając się nie patrzeć w stronę gdzie leżało ciało kobiety.

- Fakt. Nie jest z naszych... chociaż chyba kiedyś widziałem ją w Sadybie, ale chyba tylko jako posłannika - odparł cicho, żeby nikt prócz J nie usłyszał, o czym mówi. Uśmiechnął się krótko na uwę zdecydowanie kuszącą. Nie był to długi grymas, bo ktoś mógłby zauważyć i uznać, że to podejrzane.
Chociaż wielu teraz nawet ich nie zauważyło. Po wyjściu części gości, druga część zawrzała jak woda w czajniku. Była przy tym niezwykle zmanieryzowana, ale słychać było w głosach wystrojonych pań i panów nutę ogólnego oburzenia, zdenerwowania czy niedowierzania. Sebastian odważył się więc posłać Jamie kolejny uśmiech, a Jimowi i Weronice - spojrzenia.
Kto w takim razie się bawił?