Myśli o tajemniczej postaci Alexisa nie opuszczały jej nawet po powrocie z gabinetu młodego hrabiego. Jeszcze tyle rzeczy nie zostało dopowiedzianych! Chcąc jak najszybciej wrócić do centrum całego zamieszania przebrała się prędko w prostą małą czarną, przejechała szczotką po lokach i zbiegła do jadalni.
Blondynka zignorowała z łatwością majestat całej sali, tłumacząc sobie że czas na zachwyty nadejdzie później. Kiedy wreszcie znalazła dla siebie dogodną lokację, opadła ciężko na siedzenie. Za późno zauważyła, że właśnie dosiadła się do rodziny Suzette.
- Oh, uh... - czując na swojej skórze ciężar karcących spojrzeń, spuściła wzrok i szurnęła nogami krzesła po posadzce próbując zwolnić miejsce. Na dźwięk wytworzonego przez siebie stukotu aż zgarbiła ramiona i przymrużyła oczy - Ajś... najmocniej przepraszam - I już jej nie było.
Zarumieniona dziewczyna błąkała się jeszcze przez chwilę między stolikami, wypatrując przyjaznych twarzy. Ujrzenie pozostałych gości wywołało u niej spory szok - każde dostrzeżone oblicze nieprzyjaciela przyprawiało ją o nieprzyjemne drgnięcie serca. Rozgrywały się przed nią sceny niczym z koszmaru - Moriarty witający Elaine pocałunkiem na dłoni, czupryna Morana migająca przed jej oczami gdzieś w tłumie... Widok czarnych loków i znajomej chuderlawej sylwetki podziałał na jej samopoczucie jak środek uspokajający. Zaciskając zęby, szybko pokonała dystans dzielący ją od stolika Holmesa prawie wywracając tacę jednemu z przechodzących obok kelnerów.
- Sherlock, co oni tu wszyscy do cholery robią? - syknęła dosiadając się do detektywa - O taką zabawę chodziło Cainowi?

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2015-03-16 09:27:16)

- W naszym wypadku to wcale nie jest takie tajemnicze - odpowiedział prawie od razu. - Mamy być swego rodzaju ochroną dla Jima. Co się dziwić, król Londynu boi się jeździć na prowincję - zaśmiał się krótko.

Zaskoczona przyglądała się tylko mężczyźnie, w myślach zastanawiając się przy tym, kto próbuje jej wywinąć niezbyt pocieszny żart i dlaczego akurat taki. Drgnęła lekko, czując dotyk ust na swojej dłoni, po czym cofnęła ją niemal natychmiast.
- Musi mi pan wybaczyć, panie Moriarty, ale nie mogę tego samego powiedzieć o panu... - odpowiedziała, na siłę wykrzywiając usta w uśmiechu. - Mogę zapewnić, że to był czysty przypadek.
W tej chwili miała nieodpartą ochotę wrócić do pokoju, spakować się i wyjechać, bo zdaje się, że perspektywa kilku wolnych dni właśnie odchodziła w niepamięć. A widok Morana i jego towarzyszki dwa stoliki dalej, tylko utwierdził ją w tym przekonaniu.

Masywne drzwi prowadzące do jadalni otworzyły się gwałtownie, a do środka wpadła przerażona pokojówka, rozglądając się dookoła z paniką w oczach. Nie zauważyła nawet że weszła w środku jakiegoś przemówienia hrabi, zresztą nie to było teraz ważne. Stało się coś o wiele gorszego niż zwykłe zakłócenie kolacji...
- O-ona nie żyje! -  krzyknęła, czując łzy spływające po jej policzkach, ze słyszalnym przerażeniem w głosie. - J-jak przyszłam, to ona już tam po prostu leżała, przysięgam... - spojrzała w stronę hrabiego nim po prostu zaniosła się histerycznym płaczem, nie mogąc wykrztusić ani słowa więcej.

Ostatnio edytowany przez Alice Cain (2015-03-16 19:55:44)

Siedząc, jeszcze przy pustym stoliku, wpatrywał się w znajdujących tu ludzi, starając się zrozumieć dlaczego zostali zaproszeni. Próbował rozróżnić członków rodzinny od pozostałych gości - nie miał większych trudności. Zdawał sobie sprawę, że wśród zgromadzonych było znacznie więcej znajomych twarzy niż się spodziewał. Przyjmując zaproszenie wydawało mu się, że wszyscy będą obcy - pomijając Mary i Molly oczywiście. Ma pewno zaskoczył go widok Moriartiego i jego podwładnych. Oczekiwał miłej odmiany, z dala od Londynu, sprawy, jakie odeszły na bok na rzecz działalności jego wroga.
Gdzieś w kącie przemknęła mu znajoma sylwetka Dawson, która przysiadła się do śmietanki tej imprezy, przypadkiem - co wywnioskował z jej zachowania. Jej również nie spodziewał się tu zobaczyć. Zmrużył oczy odwracając wzrok w inną stronę. Później będzie musiał porozmawiać z pozostałymi gośćmi.
Widząc ruch ponownie odwrócił spojrzenie i zatrzymał na znajomej blondynce, podobnie zdezorientowanej jak on.
- Zgaduję, że on będzie bawił się świetnie. Im dłużej tu siedzę tym bardziej pragnę przejść się po pokojach, zrobić cokolwiek by dotrzeć do informacji, które by jednak w jakiś sposób pomogły. Nasz gospodarz temu nie podołał - powiedział i lekko się uśmiechną. Przybrał swoją znudzoną, acz czujną minę i czekał aż w końcu coś się wydarzy. Choćby kolacja, po której będzie miał większe możliwości. Dlatego przyjście hrabiego sprawiło, że oczekiwanie stało się bardziej znośne, im szybciej to się zakończy tym lepiej. Choć najwyraźniej nie dane było im spróbować przygotowanych dań.
Wstał i podszedł w stronę pokojówki przyglądając się jej. Miał nadzieje, że zdoła wydusić z siebie parę słów. Zamek jest zbyt duży, by bawili się w poszukiwanie ciała. Ona
- Proszę wziąć głęboki wdech i się uspokoić - powiedział zatrzymując się przed nią - Który to pokój? - zapytał

Odprowadził wzrokiem młodą blondynkę, która wyraźnie była zupełnie zagubiona. Nie widział jej tu wcześniej, ciekawiło go, co tu właściwie robi. Chociaż nie była jedyną osobą, która wydawała się tu być z przypadku...
- Przyznaję, że właśnie o tym myślałem - odparł Crane'owi. - Nie zechciałby mi pan towarzyszyć? Z pewnością zna się pan lepiej na medy-
Przerwał mu odgłos brzdęku kieliszka, machinalnie odwrócił głowę w stronę hrabi. Już miał dokończyć myśl, niespecjalnie zaciekawiony przemową, ale znów drzwi otworzyły się na oścież.
Zerwał się z krzesła, niemal przewracając stolik.
Ona.
Suzette.
Czy to Suzette?!
Kobieto, mówże wreszcie!
Jego umysł już założył najgorszą wersję. Przesłuchania, wyrzuty rodziny. Bo powinien być tam przy niej. Może się pożegnać z wejściem do tej rodziny. Z wpływami. I oczywiście z kasą. Bo to małżeństwo było z czystego rozsądku. Ale nawet jeśli żadne z jego uczuć wobec niej nie było szczere, to nie był sadystą. Nie chciał, by Suzette stało się cokolwiek złego.
Stał z szybko bijącym sercem i czekał na dalsze informacje.

Nie zdążył odpowiedzieć na pytanie Jamie, bo hrabia rozpoczął mowę. Sebastian uśmiechnął się do kobiety przepraszająco i zaczął słuchać.
No cóż, długo się nie nasłuchał.
Znów rozejrzał się po sali i aż nie powstrzymał uśmiechu w kącikach ust, kiedy zobaczył dwóch niezwykle zszokowanych wiadomością mężczyzn. No, bardziej niż reszta.
Mogli wiedzieć o kogo chodzi... Ech, ciekawie zaczął wieczór...
Nie można było zaczekać z trupami trochę dłużej?

Powtórzył swoje odczucia na głos w stronę kobiety w formie zmęczonego dniem mruknięcia.
- Miło, że nie dali niczego zjeść - brzmiały wspomniane odczucia. - Chyba po prostu chwilowo zajmę się tym, co robię zawodowo - dodał Sebastian, patrząc na reakcje reszty zgromadzonych w sali. - Obserwacją. Morderstwa zostawię temu, kto podesłał pierwszego trupa.