Wyglądaj przyzwoicie.
Czuj się jak debil.
Sebastian poprawił krawat barwy butelkowej zieleni i rozejrzał się po sali. Ogromnej sali.
Odkąd dobili do wrót zamku zdążył wziąć szybki prysznic, przebrać się do tego cholernego garnituru - w którym wyglądał naprawdę dobrze według Jamie i czuł się źle według siebie - chwilę porozmawiać z J o tym, że Szkocja jest za mokra na ich wspólne gusta i pokłócić się o wybór krawata.
Potem pojawiła się pokojówka, która oznajmiła, że kolacja niebawem się zacznie. Wytłumaczyła, gdzie znajdą salę i ulotniła się tak samo szybko, jak się pojawiła.
Jeszcze później zeszli tutaj.
- Też odnosisz wrażenie, że tu nie pasujemy?

Oliver wpadł do dali jako jeden z pierwszych, uściskał Caina tak mocno, że chłopakowi zabrakło tchu, po czym zadowolony usiadł przy stoliku nieopodal okna. Patrzył na deszcz, wyraźnie w dobrym humorze, aż usłyszał Were.
- Ależ oczywiście, Wera siadaj.

Irytująca, uparta małolata, pomyślał o Suzette. Szósty zmysł mu podpowiadał, że coś kombinuje, że to tylko wymówka. Ale przecież był "idealnym narzeczonym". Niekulturalnym byłoby ominięcie kolacji z jej rodzicami. Mogłaby być to też dobra okazja do poznania innych osób z rodziny czy innych znajomych.
Usiadł przy stoliku i postanowił, że zostanie chwilę, poobserwuje ludzi, a najwyżej zaraz znajdzie jakąś wymówkę, żeby sprawdzić co z Suzette.

Przeszedł przez długie korytarze zmierzając w stronę jadalni. Przyglądał się wystrojom mijanych pomieszczeń, obrazom i wszystkim innym krzyczącym o bogactwie gospodarza. Zamek zdawał się być większy w środku niż na zewnątrz, ba, każde pomieszczenie uderzało swoją wielkością. Tak jak i sala do której w końcu dotarł.
Spojrzał po gościach odsuwając pytanie 'co ja tu robię'. Przyjęcia zazwyczaj kojarzyły mu się z niezręcznymi, nudnymi rozmowami, a następnie z niekontrolowaniem tego co się mówi - jeśli ktoś przesadzi z winem. Mnóstwo ludzi, mówiących o tematach w sposób błędny, mnóstwo dźwięków i wymuszonych uśmiechów.
Przyjrzał się krótko gościom, klnąc w myślach na widok jednej osoby. Cokolwiek robił to Moriarty - oczywistość nakazała mu powiedzieć samemu sobie, że najzwyczajniej został zaproszony - być tu nie powinien. Jego obecność sprawi, że chcą nie chcąc będzie się skupiał nie tylko na całym wydarzeniu, co na swoim wrogu.
Zdecydowanym krokiem skierował się w stronę swojego miejsca.

Zerknęła w stronę drzwi i stłumiła parsknięcie śmiechem na widok detektywa. Robiło się coraz ciekawiej. Zajęła miejsce i nalała sobie wody.
- Dzięki. Taka masa ludzi do ogarnięcia, lepiej mieć kogoś znajomego na podorędziu. Byłabym niezmiernie zobowiązana za ałe who is who. Nie chce popełnić jakiejś gafy.

Mimo tego, że rozmowa z Alice toczyła się całkiem przyjemnie, wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć. Tak więc w jakiś kwadrans po wyjściu dziewczyny, Elaine opuściła zajmowany przez siebie pokój w ciemnozielonej wąskiej sukience, sięgającej kolan, na którą zarzuciła należący do kompletu żakiet oraz w klasycznych, czarnych szpilkach, z włosami upiętymi w luźny koczek nad karkiem. Po drodze minęła wspomnianą wcześniej galerię portretów przodków, usilnie starając się wyzbyć tego znanego z dzieciństwa wrażenia bycia obserwowaną przez niepokojąco dziwnie "żywe" spojrzenia namalowanych osób. W końcu, po zamienieniu kilku słów z Cainem, weszła do jadalni i rozejrzała się wokół pobieżnie. Skinęła głową kilku, wyglądającym znajomo osobom i już zmierzała w stronę pierwszego wolnego miejsca.
- Dobry wieczór... - rzuciła uprzejmie, dostrzegając zarys męskiej sylwetki przy stole, gdzie właśnie usiadła. Nawet jeszcze nie zdawała sobie sprawy, że jej sąsiadem przypadkowo został James Moriarty.

- Z tego co widzę, postarano się, żeby zaprosić nas tu wszystkich razem - lekko podparła dłonią brodę i zaczęła obserwować innych. - Jestem ciekawa tylko po co.