Ostatnimi czasy w Londynie było dość nudno. Zresztą, w całej Anglii nie działo się nic wartego uwagi. Te same wypadki, bójki, potyczki polityków, kłótnie, morderstwa... według Jeny za tymi ostatnimi z pewnością kryło się coś większego, ale jej podejrzenia podparte były jedynie jej wrodzoną podejrzliwością i intuicją, której nigdy w pełni nie ufała. Zajmowała się więc innymi, bardziej przyziemnymi sprawami i czekała aż wydarzy się coś większego. Jednak ciągłe bieganie na konferencje prasowe (które ze względu na aktywną kampanię wyborczą odbywały się non stop) w końcu znudziło Jenę, co znowu odbiło się nie tylko na jej najbliższych współpracownikach, ale i jej przełożonym. Wkrótce, w akcie desperacji, owy przełożony dał jej tydzień przymusowego urlopu. "Nie musisz pojawiać się w redakcji, ale jeśli coś znajdziesz nie marnuj czasu", takie były warunki. Początkowo, w przypływie buntu, Jena nie miała zamiaru niczego szukać i postanowiła wykorzystać wolny czas na coś komicznie banalnego - odwiedzenie swojej rodziny. Ostatecznie rodzinna wizyta trwała o sześć dni krócej niż Jena miała w planach (przetrwać).
Kiedy już dotarła do swojej [i]małej szkockiej ojczyzny[i] i wpadła w wir miejscowych plotek, niespodziewanie do jej uszu doszła bardzo interesująca informacja. I w taki oto sposób, zanim jeszcze zdążyła pokłócić się z którymkolwiek z rodziców, wyjęła z walizki swoją niezawodną dziennikarską pseudo-legitkę i wyruszyła do oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów zamku Havegraves. Była tam tylko kolejną dziennikarką, ale, jak podejrzewała, jedyną, której artykuł nie ma być nudną relacją urodzinowej imprezy hrabiego Caina.
Niedługo po tym, jak rozpakowała się w przydzielonym jej pokoju, Jena postanowiła wyruszyć na zwiady. Ubrana w stosowny, elegancki, ale równocześnie dość sportowy strój, opuściła swoje piętro i poszła pospacerować głównymi korytarzu zamku. W końcu od czegoś trzeba zacząć. Szła powoli, przyglądając się uważnie ścianom i wiszącym na nich obrazom. Kilka z nich przedstawiało nawet członków rodu hrabiego, ale żaden nie przypominał któregokolwiek z dzieł Rembrandta. Najchętniej zaglądnęłaby pod ramy tych wszystkich obrazów, ale nie czułą się jeszcze zbyt pewnie. Zamek był ogromny, a ona coraz bardziej oddalała się od jego centrum, ale co rusz mijał ją któryś z kelnerów.

Po niemal ponad półgodzinnym przemierzaniu korytarzy, kiedy Jena już miała kierować się w stronę wyjścia, jej uwagę przykuł jeden z kelnerów. Poruszał się szybciej niż inni i wyglądał na nieco zniecierpliwionego. Odruchowo przystanęła za wnęką w ścianie, aby go lepiej widzieć i wkrótce zauważyła, jak zniknął w jednej z komnat, a po chwili wyszedł z niej i równie szybkim krokiem jak poprzednio, skierował się na prawo, tak, że zniknłą z jej pola widzenia. Nagle zainteresowana dziennikarka podążyła w tą samą stronę, chcąc wpierw sprawdzić sypialnię.

Wiedziała, że obcy mężczyzna jest świadomy jej obecności. Nieskrepowana szła środkiem już ciemnego korytarza i nie spuszaczala z niego wzroku, chcąc mu pokazać,  że nie tyle co czuję się pewnie, ale i ona w tej chwili jest górą.  Kiedy doszła do drzwi komnaty, do której wcześniej wszedł nieznajomy, zajrzała przez wyjątkowo dużą dziurkę do klucza, a potem po cichu uchyliła drzwi.  Kelmer zostawil tam tace z kieliszkami i z pewnoscuą nie bylo to wynikiem roztargnienia.  Opuściła pokój i zauważyła, że mężczyzna zdążył przejsc caly korytarz, a może po prostu się schował? Zdenerwowana ruszyła do przodu.
Zastanawiała się po co w ogóle bawi sie w ten pościg, kiedy uderzyła ją niepokojącą myśl.  Co jeśli nie tylko ona wie o obrazie? Z nerwow serce zabiło jej szybciej. Wcześniej nie dopuściła do siebie tej myśli, o dziele dowiedziała się z dość niepozornego źródła. Przyspieszyła kroku, pragnąc w końcu skończyć tą gonitwe.  Jakim trzeba być amatorem, żeby bawić się w takie przebieranki , myślała przez co teza, że szukany mezczyzna także jest dziennikarzem wydawała się być coraz słabsza.
- Wiem, że tu jesteś,  więc odpuść sobie do cholery - warknela wystarczająco głośno, nieswiadomie zbliżając się do wazy.
Postanowiła, że jeżeli teraz nie uda się poznać podejrzanego jednością, zajmie się dokladniejszym przeglądaniem opuszczonych pokoi.

Uśmiechnął się do siebie i wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki niewielki, srebrny pistolet. Kiedy Jena podeszła dostatecznie blisko wyciągną rękę i złapał kobietę za włosy. Wciągnął ją w cień , uderzył jej głową w ścianę i przystawilpistolet do skroni.
- No witaj kochanie. Dziesięć sekund na dobry powód dla którego mam cię puścić. Czas start.

Zakaszlał i oczy zaczęły mu łzawić od gazu, ale na szczęście szybko wtrącił jej broń z ręki.
- Jeszcze jeden taki numer - syknął - i nie będzie trzech sekund. Najpierw połamie ci wszystkie kości , żebyś się zmieściła do tej wazy a potem dopiero zabiję, rozumiesz?
Nie przestając w nią celować ściągnął okulary i schował je do kieszeni.
- Zainteresuj mnie mała dziennikarko zanim do reszty stracę cierpliwość

Uniósł z powatpiewaniem brew.
- dlaczego mnie śledzisz?  Jesteś wścibska,  głupia czy ktoś ci to zlecił?

Zmierzył ją uważnym spojrzeniem.
- Pismak szukający sensacji dla swojej gazety, wolny strzelec starający się wybić czy przepustka dziennkarska to zwykła przykrywka dla złodziejki?