Szczerze mówiąc, niezbyt pasowała jej ta podróż. Po pierwsze, miała dużo spraw na głowie w Londynie, po drugie, nie miała ochoty się ruszać z rodzinnego miasta. Ale mus to mus. Może jednak nie będzie tak nudno jak jej się wydawało.
Całą podróż siedziała cicho, z wzrokiem w wbitym w pożółkłe od starości kartki książki. Nie dołączała się do rozmowy, siedziała raczej dalej niż James, Weronika i Sebastian.
Dopiero gdy limuzyna gwałtownie się zatrzymała, a Jamie prawie wylądowała na "podłodze" auta, odłożyła książkę i zmrużyła oczy.
- Co to cholera było? - mruknęła, spoglądając na towarzystwo.

Dotychczas  była pogrążona w jakże zajmującej rozmowie z Jamesem i Sebastianem na temat jakości fińskiej stali, jednak szarpnięcie skutecznie ją od tego odciągnęło.
- Santa Maria del Fiore ... - mruknęła stukając w przegrodę szoferki - Co się stało ?

Po drugiej stronie przepierzenia, w szoferce: martwa cisza. To samo zresztą na zewnątrz. Ot jakiś ptaszek sobie ćwierka i nigdzie żywej duszy.

Wyszedł za nimi, z przezornie wyciągniętym pistoletem w gotowości. Rozejrzał się.
- Albo to, albo jest nienaturalnie cicho. Coś mi nie gra...
Otwarł drzwi szofera, broń wyciągając przed siebie.

- Kto się zna na truciznach? - rzucił, patrząc na towarzystwo.

Rozgląda się dookoła.
- Jesteś pewien, że to trucizna, a nie śmierć na przykład z powodu zawału? - zasugerowała, podchodząc bliżej martwego już szofera.

- Nie wiem - Sebastian zajrzał do szoferki, żeby sprawdzić, czy czegoś tam nie znajdzie.