- Dziękuję - powiedziała cicho, upijając łyk herbaty. Intensywny smak migdałów budził równie intensywne wspomnienia. Najpiękniejsze i najbardziej bolesne jakie miała.
Arthur Suicide zawsze pachniał migdałami. Ta woń zawsze przebijała sie nawet ponad szpitalne środki czystości i truskawkowy odświerzacz powietrza.
- Jest coś jeszcze, co powinnam wiedzieć?

Ostatnio edytowany przez Black (2015-01-06 19:58:49)

- Jak umarł - zapytała, zanim zdążyła ugryźć siew język

Zastrzelony.
Nie wiedzieć czemu, zaśmiała się niewesoło. Przed oczami pojawił jej się inny obraz, o którym niemal zapomniala. Mężczyzna o niebieskich oczach, ale pozbawiony twarzy leży zastrzelony na podłodze jej pokoju.
- Przepraszam - powiedziała, zdając sobie sprawę jak nie na miejscu była jej reakcja - po prostu znałam Arthura jako lekarza, ale zawsze wiedziałam, że jest kimś innym. Szpiegiem, agentem, najemnikiem albo gangsterem. I zawsze myślałam, że umrze spektakularnie i wyjątkowo. Wiesz @czasem, bardzo rzadko myślałam że może jest już martwy... Wtedy Kapelusznik umierał inaczej...- zamilkła, zdając sobie sprawę z tego , że wypowiada te myśli na glos - Nie powinnam tego mówić - westchnęła - I bez tego ci ciężko... Dziękuję za rozmowę, Elaine

- Nigdy nie będzie łatwiej - stwierdziła  gorzko, wstając i idąc za nią do korytarza.

- Powinnaś ją zabić - stwierdził Batu - podła, mała złodziejka. Była z nim. Kradła czas, który mógł spędzić z tobą...
- Och zamknij się, Batu - parsknął Solomon, który pojawił się znów w polu widzenia Beatrice. Po chwili zniknął by stanąć za nią i zdzielić szepczącego jej do ucha potwora laską po głowie. Dziewczyna tego nie widziała, jeszcze nigdy nie widziała Batu, jednak po prostu wiedziała że odsunął się od niej i zniknął.

- Do zobaczenia - powiedziała tylko do kobiety i w nagłym odruchu przytuliła ją krótko. Z cieniem rozbawienia zauważyła, że Dawson jest od niej trochę niższa. - Uważaj na siebie. Mam nadzieję, że ci którzy zabili Arthura nie zrobią ci krzywdy

Zamknęła drzwi za Elaine i skierowała się do swojej sypialni. Ona też wyglądała jak wyciągnięta z wielkiego domku dla lalek.
Podeszła do toaletki i sięgnęła po niewielki, kryształowy flakonik. Odkorkowała go i powąchała zawartość.
Cyjanek.
Śmierć pachnąca migdałami.
- Co ty przepraszam bardzo robisz? - zapytał Batu, który nagle stracił rezon i był wyraźnie zaniepokojony.
- A jak myślisz? Jesteś częścią mnie, nie zadawaj głupich pytań - rzucił Solomon, który patrzył na Beatrice badawczo, opatry o krawędź toaletki.
- Ona nas zabije Solomonie! Teraz! Kiedy wróciliśmy...
- Całe życie na niego czekałam - powiedziała spokojnie dziewczyna - a teraz umarł. Co innego mogę zrobić?
- Zemścić się - powiedział Black, patrząc na nią z lustra.
Beatrice i Solomon spojrzeli na niego z zaskoczeniem. Nie widziała Batu, ale on też z pewnością to zrobił. - Daj spokój, mała. Kochamy żyć. Kochamy się bawić. Kochamy przemoc  i teraz mamy okazje.
Beatrice zagryzła wargę.
- Zdejmij maskę, kochanie.
Beatrice po chwili wahania zdjęła z głowy perukę, odsłaniając czarne włosy.
- Dużo lepiej
Dziewczyna wstała i sukienka z szelestem opadła na podłogę.
Beatrice uklękła przy szafie i z dna wyjęła białe, płaskie pudełko. W środku był złożony komplet męskich ubrań. Nie mogła go wyrzucić trzy lata temu, zachowała go na pamiątkę.
Wąskie, czarne spodnie, biała koszula, burgundiwa kamizelka i czarna marynarka. Lakierowane męskie buty i jedwabny, czarny krawat.
Zmyła makijaż, obwiązała piersi bandażem i ubrała się.
- Wyglądasz dużo lepiej - stwierdził z uznaniem Solomon.
Black sięgnął jesCze do toaletki po ciemne awiatorki.
- Dziękuję. Wybaczcie panowie, ale mam pewne sprawy do załatwienia.
Przechodząc przez kuchnie zabrał ze stojaka duży nóż.

Black cieszył się, że Beatrice ma chociaż jeden przyzwoity, czarny płaszcz. W końcu miałby do garnituru i oficerek zakładać białe futerko? Niedoczekanie.
Wyszedł na zewnątrz, gdzie jasne promienie słońca odbijały się od białego śniegu.
Beatrice miała samochód, ale on już miał plan. Haggard nie było na tyle duże, żeby nie dało się wszędzie dojść na piechotę.
Po drodze do domu doktora Fanga zatrzymał się w sklepie, w którym Beatrice codziennie kupowała świeże owoce.
- Poproszę paczkę Marlboro mentolowych - rzucił do sprzedawczyni
Pani Rue uśmiechnęła się podając mu papierosy
- Pan tylko przejazdem czy planuje zostać na stałe?
Black wzruszył ramionami
- Niestety, jutro jadę z powrotem do Londynu
Zapłacił, pożegnał się i wyszedł ze sklepu w jeszcze lepszym nastroju.

Po około dwudziestu minutach szybkiego marszu stanął przed drzwiami domu stojącego na skraju miasta. To była jego zasadnicza zaleta, dlatego postanowił zacząć właśnie tutaj.
Zadzwonił i poczekał aż drzwi otworzy mu doktor Fang, niski Japończyk.
- Czym panu mogę... - w chwili gdy Black zdjął okulary, mężczyzna zamrugał zaskoczony - Beatrice? Wizyta miała być za trzy dni...
- Przepraszam doktorze, ale to sprawa nie cierpiąca zwłoki.
Zawahał się.
- Dobrze. W takim razie wejdź, zapraszam. Zrobię herbaty.
Weszli do kuchni.  Black stanął oparty o blat, a Fang zaczął przygotować napar.
- Więc, Beatrice, skąd ta nagła zmiana w wyglądzie? - zapytał spokojnie, nasypując do filiżanek liście migdałowej herbaty.
- Och... Tylko nagły wstrząs... Chętnie panu opowiem, tylko ochłonę - powiedział zblazownym, wypranym z emocji tonem
Fang nalał wody do filiżanek i odwrócił się by wyjąć z szafki cukiernice. Ta chwila wystarczyła by w jego filiżance znalazł się cyjanek...
- Wiesz, że zawsze cię wysłucham. Od tego jestem.
- Za to panu płacą.
***
Chwała bogu, Fang był mały i łatwo dało się go potem zapakować do bagażnika jego własnego samochodu.
- Japończyk.rar ? - rzucił z cieniem rozbawienia Solomon
Black zdobył się na chłodny uśmiech.
- Mam nadzieję że z drugim też pójdzie tak łatwo. Chociaż będzie mi go bardziej szkoda...
Wsiadł za kierownicę i ruszył w stronę centrum miasta.
Haggard było male i spokojne. Nic złego nigdy się nie działo. Miną miesiące zanim ktokolwiek domyśli się, że Fang w cale nie wyjechał. Black wystarczą tygodnie.
Po pięciu minutach jazdy zaparkował pod innym domem i stanął u jego drzwi, naciskają na dzwonek.

- Dzień dobry, doktorze Crane - powiedział, wydmuchując dym i rzucając niedopałek na drewnianą podłogę werandy. Bezceremonialnie dogasił go butem i spojrzał w błękitne oczy swojego psychologa.
Poprawka, psychologa Beatrice. Black miał go tylko zabić. Pozbyć się ostatniej osoby, ktora wiedziała na tyle dużo by mu zagrozić.
Pewnie nie pójdzie tak łatwo jak z Fangiem, Crane zawsze wydawał się godniejszym przeciwnikiem, kimś z kim Black w ogóle mógł się mierzyć. Nie to co przesadnie ufny psychiatra, który przez ostatnie pięć lat jechał tylko na własnej reputacji i dwójce bogatych, nie stanowiących problemu pacjentów.
- Muszę z panem pilnie porozmawiać - powiedział, wbijając ręce w kieszenie marynarki i wzbogacając glos o nutę paniki - To bardzo ważne...

Ostatnio edytowany przez Black (2015-01-08 11:37:24)

- No cóż, w końcu jest pan moim psychologiem - powiedział, starając się by zabrzmiało to jak ufne  słowa tej malowanej lali, która była nim jeszcze dziś rano.
Gdy Crane zaprosił go do środka, Black skinął głową z wdzięcznym uśmiechem i przekroczył próg, wcześniej otrzepując czarne oficerki ze śniegu. Zdjął płaszcz i powiesił go tam, gdzie Beatrice ostatnimi czasy wieszała swoje białe futerko.
- Jak chcesz go zabić? - zapytał Solomon, patrząc z góry na Crane'a - cały cyjanek zużyłeś na Fanga.
Black ledwodostrzegalnie wzruszył ramionami.
Na pewno chciał zrobić to tak jak godzinę wcześniej z psychiatrą. W takiej właśnie chwili, kiedy jego mina była warta kazdej fortuny. Wprawdzie wtedy była to kwestia tego, że lekarz w odpowiednim momencie uniósł do ust filiżankę z herbatą... Ale teraz Black miał nóż, więc może nie koniecznie panował nad biegiem wydarzeń, ale z pewnością nad czasem ich nadejścia.