Nie wiedziała, jak długo już siedzi w aucie, wpatrując się w niewielki biały domek z koronkowymi zasłonkami w oknach, jakich wiele w okolicy. Haggard okazało się być niewielkim miasteczkiem rybackim, wszystko wyglądało tu niemal tak samo, a wokół panowała niemal niczym niezmącona cisza. Oszronione dachy, delikatnie pruszący śnieg... to sprawiało, że człowiek miał ochotę zatrzymać się w końcu i odetchnąć bez zawracania sobie głowy obecnymi problemami. Zdawało się, że czas płynął tutaj wolniej, spokojniej. Ludzie nigdzie się nie śpieszyli, bo też do czego? Elaine tez chciała się tak zatrzymać...
W końcu wzięła głęboki oddech i odgarnęła z twarzy nieco już za długą grzywkę. Wysiadła z samochodu, wysłużona już furtka zaskrzypiała cicho, gdy pchnęła ją do przodu. Niewielki ogródek, teraz pozbawiony kwiatów, na wiosnę musiał dodawać jeszcze więcej uroku skromnemu budynkowi. Zatrzymała się przed drzwiami, niepewnie uniosła dłoń i zapukała, czując jakieś dziwne ściskanie w środku.

Drzwi uchyliły się, a jej dłoń zawisła w powietrzu. Przez chwile nieco zdezorientowana przyglądała się dziewczynie, która sprawiała wrażenie, jakby dopiero co wyciągniętej z kart książki o Alicji Kingsley. Wszystko, począwszy od długich złocistych włosów, przez nieco stropione spojrzenie osadzonych w drobnej, wychudłej twarzy jadowicie zielonych oczu, po błękitną sukienkę przywodziło na myśl bohaterkę opowieści stworzonej w wyobraźni Lewisa Carrolla. Elaine pamiętała, że gdy była dzieckiem, właśnie tak wyobrażała sobie Alicję. A potem była ta sprawa, Kapelusznik... Wzięła głębszy oddech przesyconym korzennym aromatem powietrzem, opuszczając dłoń. W drugiej ściskała białą kopertę, którą miała przekazać tej dziewczynie. Dopiero teraz dostrzegła, że jasne pukle układają się zbyt sztucznie, skóra była chorobliwie wręcz blada, choć dzięki morskiemu powietrzu, powinna być zdrowo rumiana, a szczupłe palce pokryte były śladami po poparzeniach.
- Beatrice Black, prawda? - odezwała się zachrypniętym głosem, odchrząknęła cicho, spuszczając na chwilę wzrok. - Nazywam się Elaine Dawson, możemy porozmawiać?

Przywołała na twarz lekki uśmiech, zanim weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. W środku zapach cynamonu był jeszcze wyraźniejszy, a wzmacniał się z każdym krokiem w kierunku kuchni. Zatrzymała się w progu z przewieszonym przez ramię płaszczem. Sam wystrój kuchni przypomniał jej to samo pomieszczenie w rodzinnym domu, we Francji. Jedno z niewielu, w których lubiła przebywać, jako dziecko.
- Mam sporo drogi za sobą. I herbata w zupełności wystarczy, nie rób sobie kłopotu. - uśmiechnęła się nieco szerzej.

Migdałowa, powtórzyła w myślach. Ten zapach, chyba już do końca życia będzie kojarzył jej się z jedną osobą. Skinęła głową.
- Tak, może być. Też lubię migdały.  - odparła uśmiechając się blado. Spojrzała na trzymaną w ręku kopertę, i wyciągnęła dłoń  z nią w jej stronę.  - Widzisz, Beatrice, zaszły pewne okoliczności. - na chwilę zawiesiła głos. Musiała jej o tym powiedzieć spokojnie, a jej samej trudno było zapanować na emocjami. Mimo to wzięła głębszy oddech. - Arthur Suicide nie żyje, zostawił ci w spadku wszystko, co miał. Tutaj jest pismo potwierdzające.

Empatia gruchnęła o podłogę i przebija się dalej do bram piekielnych xD //

Czując znajome dławienie w gardle i bolesne ukłucie w sercu, przyglądała się dziewczynie, która z roześmianej i zdawałoby się szczęśliwej, nagle przeistoczyła się w w spłoszone i przerażone stworzenie. Tak jakby coś rozdzierało ją od środka. Elaine aż za dobrze znała to uczucie, może  dlatego wolała mieć to już za sobą. W końcu im szybciej i mocniej uderzysz, tym krócej powinno boleć. Miała szczerą nadzieję, że to prawda.
- Przykro mi, Beatrice. - odezwała się cicho, żeby choć głos jej nie zdradził. -Naprawdę bardzo mi przykro.

- Nie chcę cię skrzywdzić, Beatrice. - odpowiedziała łagodnie, nie spuszczając z niej wzroku. Ani na krok nie ruszyła się z miejsca, nie chciała jeszcze bardziej jej denerwować. - I jestem tu na prośbę Arthura.

- Poprosił o to wcześniej. - wymamrotała. Przestąpiła z nogi na nogę stropiona kolejnym pytaniem. Dlaczego właśnie ją... Bo twierdził, że ją kochał? Bo na go kochała. Bo tak naprawdę oboje mieli wtedy tylko siebie i gdyby coś się stało... do kogo innego mieli się zwrócić? - Myślę.. że mi ufał. - uniosła wzrok, odnajdując jej spojrzenie. Niepewnie zrobiła krok w jej stronę.