Dzień w dzień ten sam koszmar. Od miesięcy nie zmieniało się nic, w snach wracała do wydarzeń, które rozegrały się tamtej czerwcowej soboty poza miastem. I mimo tego, że w życiu przeżyła o wiele gorsze zdarzenia, a w tamtym wypadku była  przygotowana na wszystko,  jej podświadomość wciąż podsuwała jej najróżniejsze  obrazy, które często niewiele miały wspólnego z rzeczywistością. Tym razem miało być gorzej, bo bohaterem najnowszego koszmaru został znajomy jej wiecznie roześmiany nastolatek, którego jedyną winą było to, że urodził się jako jeden z Holmesów. Moriarty z koroną wciśniętą na głowę pastwił się nad chłopakiem, który zwijał się z bólu w kałuży własnej krwi. Wszystkiemu ze stoickim spokojem przyglądał się Mycroft, ukryty w ciemnościach, ale wszędzie rozpoznałaby tę charakterystyczną sylwetkę. Moriarty pochylił się by zadać ostateczny cios... i w tej samej chwili poderwała się na łóżku, a zduszony krzyk utknął jej w gardle. Oddychała ciężko, a serce biło jej jak oszalałe. Nieobecnym wzrokiem rozejrzała się po obcym pomieszczeniu, ale gdzie by nie spojrzała, widziała skąpane we krwi ciało chłopaka, a w uszach brzmiał znienawidzony głos szepczący, że zniszczy wszystko, co dla niej ważne. Odetchnęła z trudem starając się zagłuszyć huczący jej w glowie głos. "Nazywam się Elaine Dawson. Mam 30 lat. Mam starszego brata. Moja matka nie żyje. Jako szesnastolatka uciekłam z domu, którego nienawidziłam. Skończyłam akademię wojskową, mam stopień porucznika. Dwa lata spędziłam na froncie. Pracowałam jako szpieg w brytyjskim wywiadzie.  Nie żyję od czterech miesięcy, przynajmniej oficjalnie..." powtarza sobie w myślach mocno zaciskając powieki, a dłonie wplątuje w pościel. Twarz ma mokrą od łez, ale nie zwraca na to uwagi. Za wszelką cenę musi wrócić do rzeczywistości. "Nazywam się Elaine Dawson...." powtarza niczym mantrę, ale obrazy wciąż są żywe, a głos wcale nie cichnie.

Początkowo nie reaguje, skupiona tylko na tej jednej czynności - powtarzaniu zbitek zdań, które pozornie nie mają najmniejszego sensu. Ale w tym momencie jest to dla niej jedyne połączenie z tym, co prawdziwe. Tylko to w jakiś sposób pomaga jej rozróżnić prawdę od fałszu. Powoli zaczyna odzyskiwać kontrolę, przynajmniej tak jej się wydaje. A potem jest ten dotyk, który powoduje, że wzdryga się niczym oparzona i mechanicznie odtrąca rękę Arthura. Mężczyzna przez pierwszych kilka, długich sekund jest dla niej tylko Kapelusznikiem, tamtym człowiekiem, który się nad nią pastwił. Jednak gdzieś tam z tyłu głowy tłucze się coś, co mówi, że nie musi się bać, już nie. Skulona trzęsie się jak osika, pięści ma zaciśnięte niemal do krwi, a wargi niemal posiniały, ale w końcu wzrok przestaje być rozbiegany, a oddech się uspokaja.
- Wciąż żyję. - mamrocze, głos ma słaby. - Prawda czy fałsz?

Zmuszona spogląda mu w oczy, a pulsujący ból w ramieniu przebija się przez mgłę niewyraźnych wspomnień, by wyciągnąć na wierzch te ostatnie, najważniejsze. Powoli kiwa głową, nie spuszczając wzroku z Arthura.
- Spotkałam twoją siostrę. - odzywa się niepewnie. - Bylismy w twoim mieszkaniu, potem.. - i znowu się zacina. Doskonale pamięta, co było dalej. Mycroft, który wydaje chłopca na pastwę losu. Ta złość, wściekłość i strach, które ją ogarnęły. I nagle pojawia się tamta dwójka, kobieta i mężczyzna. Twarz jej tężeje, spogląda gdzieś w bok. Zaraz po wizji wiszących w powietrzu zwłok kolejna myśl, która działa na nią kojąco.
- Nico żyje. - szepcze cicho przymykając powieki. - Oni wszyscy... żyją. - zmęczona pochyla się do przodu i opiera spoconym czołem o ramię mężczyzny. Po chwili wstrząsa nią szloch, ale gdzieś tam w środku czuje ulgę. To był tylko sen, kolejny zły sen...

Nieruchomieje wstrzymując oddech. Nie jest to łatwe, bo serce wciąż pędzie jak oszalałe, a w gardle dławi od urywanego szlochu. Nie jest zaskoczona tym gestem, w końcu to normalny ludzki odruch, choćby i wymuszony. Czuje dotyk na głowie i niemal dostaje gęsiej skórki.
- Nie... przestań... - wyplątuje się z męskich ramion, odsuwa, a po chwili przypatrywania mu się z konsternacją wstaje z łóżka ocierając wierzchem dłoni mokre policzki. - Wybacz... ja... Wracaj spać. - zmusza się do słabego uśmiechu, który bardziej przypomina grymas i nieco chwiejnym krokiem wychodzi z sypialni. Przez chwilę krąży po domu bez celu, aż w końcu trafia do łazienki. Niewiele myśląc zrzuca ciuchy, zamyka się w kabinie i puszcza zimną wodę. To pomaga, szum wody i szczypiące zimno.

Nie wie, ile już tam stoi. Minuty płyną tak samo, jak woda zmywa z niej ostatnie ślady tego momentu słabości. Dopiero gdy słyszy stłumiony przez drzwi głos, zakręca wodę i wychodzi z kabiny. W szafce pod umywalką znajduje ręcznik i owinięta w miękki materiał uchyla drzwi.
Rzeczywiście, ciuchy są za duże, ale i tak docenia ten gest pomocy. Już ma zarzucić koszulę na ramiona, kiedy coś przychodzi jej do głowy. Ostatni raz patrzyła na nie kilka miesięcy temu, od tamtej pory usilnie starała się tego nie robić. Przez ramię utkwiła wzrok w lustrzanym odbiciu swoich pleców. Chirurdzy plastyczni, których wezwał Holmes, wykonali kawał świetnej roboty. Przeszczepiona skóra niewiele różniła się od jej własnej, ale blizny i tak wyraźnie układały się w kształt skrzydeł, których poszarpane końce sięgały aż linii bioder. Niektóre bruzdy są głębsze, inne płytsze... z daleka mogłyby przypominać pióra. W końcu wyrywa się z otępienia, naciąga koszulę i starannie zapina guziki. Ubrudzone krwią ciuchy nie nadają się juz do niczego, więc lądują w koszu.
Kiedy wychodzi z łazienki ma już wszystko pod kontrolą, obrazy ze snu upchnęła na krańcu świadomości, a wszelkie obawy zepchnęła na dalszy plan. Bez słowa zatrzymuje się w progu kuchni skupiona na podwijaniu przydługich rękawów.

Uchwyciła jego spojrzenie jednocześnie kręcąc głową.
- Kawa wystarczy w zupełności. - odezwała się nieco zachrypniętym jeszcze głosem. Oparła się o futrynę i przyglądała mu przez jakąś chwilę, w myślach szukając jakiegoś logicznego wytłumaczenia. W końcu poddała się i utkwiła spojrzenie w białych płytkach. - Obudziłam cię, przepraszam.

W milczeniu podeszła do stołu. Przez chwilę wahała się, usiąść czy nie, w końcu wzięła kubek w dłonie i odeszła w stronę blatu, gdzie oparła się o jego krawędź. Przez kilka długich sekund zastanawiała się nad całą tą, nieco nawet irracjonalną sytuacją. Może w innych okolicznościach potrafiłaby mu zaufać, otworzyć się i powiedzieć o wszystkich prześladujących ją demonach. Problem w tym, że Arthur Suicide był jednym z nich. I raz już mu zaufała. Inna sprawa, że w chwili obecnej mogli polegać tylko na sobie i tak miało zostać już do końca. A co będzie potem.... na to jeszcze przyjdzie czas. Upiła łyk kawy, jednocześnie odgarniając z twarzy wilgotne kosmyki włosów.