Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie, z otuchą, mimo to, że sama sobie nie potrafiła jej dodać.
- W porządku, lubię słuchać. Przynajmniej to odciąga myśli od moich własnych problemów. - upiła niewielki łyk kawy zagłębiając się w lekkim zamyśleniu. Czym się w tej chwili różniły? W jej mniemaniu niczym. Chociaż... tak, Elaine w życiu nie odważyłaby się przed kimś przyznać do tego, co naprawdę dzieje się w jej duszy. Ale jak długo jeszcze? Może udawać silną, codziennie zakładać maskę silnej, zdecydowanej kobiety. Nocą zmieniać ją na maskę pozbawionej skrupułów morderczyni, bo tego do niej wymagano. Może dlatego tak bardzo chciała mieć to już za sobą. Kiedy to się skończy, odejdzie. Przynajmniej tyle mogła zrobić. Tymczasem sięgnęła do paczki po papierosa. Odpaliła go zaciągając się mocno.
- Też jestem sama.  - powiedziała po chwili. Jeszcze to mogła zrobić, jakoś jej pomóc. - Wymagają od nas, żebyśmy były silne, ale... to takie nasze piekło.

Przyglądała się jej przez chwilę. Nie zdziwiło jej, że nagle postanowiła znowu uciec w swoją skorupę. Chociaż... zdania są podzielone, czy to dobry, czy może zły znak.
- Owszem. Chociaż czasem wystarcza półśrodki. - wydmuchnęła dym gdzieś w bok. - Chcesz zemsty. Zadośćuczynienia.  - odgadła. Nie było trudno, chęć zemsty zawsze przychodzi pierwsza. Najwierniejsza przyjaciółka w cierpieniu.

Kręciła łyżeczką w wysokiej szklance obserwując jak wszystkie trzy warstwy mieszają się w jedną. Załatwić resztę spraw... można to też i tak nazwać. Wszystko trzeba jakoś nazwać, może po to by w jakiś sposób się usprawiedliwić. Strzepnęła popiół do prostej kamionkowej popielniczki. Zabawne, wyjdzie stąd, pojedzie spotkać się z Arthurem i znowu będzie suką. Tak będzie najlepiej, w końcu Elaine Dawson umarła. Kilka miesięcy temu.

Uniosła wzrok przyglądając się jej badawczo. Na jej twarzy rysowało się zdecydowanie i, cokolwiek miała w planach, najpewniej zrobi to za wszelką cenę. Powoli skinęła głową jednocześnie zgniatając niedopałek w popielniczce.
- Będę pamiętać. - odezwała się w końcu. - Rachel...  - zawahała się. Właściwie co jej mogła powiedzieć? Westchnęła ciężko, pokiwała głową. - Skończ, co zaczęłaś.

Nie spodobał jej się ten uśmiech, przez chwilę poczuła ten dziwny, towarzyszący jej od kilku dni niepokój. Mimo to po raz ostatni skinęła jej głową i westchnęła ciężko odwracając wzrok. Zapłaciła za kawę i wyszła na już nieco opustoszałą ulicę. Znowu narzuciła kaptur na głowę i wysłała krótką wiadomość do Arthura. Przerwa się skończyła.

[zt]