- Będziesz potrzebował naprawdę dużej dawki cierpliwości. - rzuciła mu wymowne spojrzenie, a za chwilę wzruszyła ramionami. Bo też nie było o czym mówić, przynajmniej sama próbowała się do tego przekonać.
- Błąd godny uczniaka, zawahałam się. - wzruszyła ramionami. - Jeden uciekł... Dało się to naprawić.

- Nie wiem... Taki.. impuls. - powiedziała powoli szukając jakiegoś konkretnego wyjaśnienia. Tylko, no właśnie, zdawało się go nie być. A może było, tylko usiłowała je wyprzeć? Westchnęła cicho odwracając się w stronę Arthura, skrzyżowała ramiona na piersi i przekrzywiła lekko głowę przyglądając mu się uważnie.
- Nigdy nie czułeś czegoś takiego? Nawet przy Rachel?

- Właśnie... Zastanawiałam się, dlaczego. - podjęła temat. - Co prawda mniej więcej znam tę historię, ale... nie wiem, może próbuję poznać twój punkt widzenia. - uśmiechnęła się lekko, kątem ust. - Chociaż patrząc na to z innej strony, całkiem łatwo przychodzi ci zdrada nawet tych bliskich osób...

Nie spodziewała się, że odpowie. Właściwie nie zdziwiłaby się, gdyby zbył ją kolejną ironiczną uwagą, parsknięciem wyzutym z uczuć śmiechem. Tymczasem dostała... no właśnie co? Prawdę? Nie mogła mieć pewności, czy to prawda, a mimo to po jego twarzy widziała, jak wielki sprawia mu ból wracanie do tamtych wspomnień. Powoli skinęła głową, nie raz widziała matki walczące ze swoimi dziećmi bez skutku. Nie raz walczyła tak z własnym bratem znajdując go zaćpanego w najciemniejszych zakątkach tego miasta. I w którymś momencie też straciła cierpliwość, choć może to nie o cierpliwość chodzi... To bezsilność, trawiąca od środka bezsilność, której nie chcesz dopuścić do głosu, bo kiedy już to zrobisz, stracisz kontrolę. A potem, już po wszystkim pojawia się to charakterystyczne uczucie, które na początku nie daje normalnie funkcjonować, żyć. Myślisz tylko o nim, starasz się to zepchnąć na sam kraniec świadomości. Łudzisz się, bo doskonale wiesz, że nie ma to najmniejszego sensu. Po prostu...
- Żałowałeś. - powiedziała cicho spoglądając na Arthura z cieniem zrozumienia widocznym w oczach.

- Nie przypominam sobie, żebym wspominała coś o nienawiści... - mruknęła nieznacznie przekrzywiając głowę. - Owszem, może na początku, do wszystkich, którzy mnie otaczali, ale z czasem.... - urwała zastanawiając się nad czymś, odgarnęła uparty kosmyk włosów za ucho. - Emocje tylko przeszkadzają w tej pracy. Jeżeli zabijasz, musisz być niczym dobrze naoliwiona maszyna, inaczej przegrasz. Uczyli mnie tego przez lata, ale w praktyce.. bywa niezwykle ciężko.

Przyglądała mu się ze znaczącym uśmiechem, jakby właśnie uzyskała to, czego chciała.
- Proszę, oto twoja odpowiedź. - odparła zmieniając ton na rzeczowy, dość na dzisiaj grania wrażliwej, zranionej duszyczki. Chociaż musiała przyznać, że było to całkiem zabawne. Najpierw jego zdziwienie, potem ten ból wypisany w spojrzeniu, gdy mówił o siostrze. Och, nie była bezduszna, rozumiała może aż za bardzo. Swego czasu starszy brat dał jej popalić na tyle, by nauczyła się innego nastawienia. Tak, rację miał ten, kto powiedział, że kłamstwa zawsze powinny być najbliższe prawdzie.
- Dlatego daję ci broń do ręki, dlatego biorę ze sobą. - podjęła po chwili jak gdyby nigdy nic zbierając swoje rzeczy. W końcu odwróciła się wyciągając w jego kierunku dłoń z pistoletem. - Glock 19, przesyłka od szefa.

Na chwilę wstrzymała oddech, a huk wystrzału sprawił, że skrzywiła się nieznacznie. Przez myśl przeszło jej kilka epitetów pod jego adresem, których jednak nie powiedziała na głos.
- Och wybacz, następnym razem złóż zamówienie... - mruknęła najspokojniej w świecie schylając się po torbę i rzuciła w jego stronę dodatkowy magazynek. Odwróciła się utkwiwszy wzrok w podziurawionej ścianie. Westchnęła cicho.
- Nie najgorzej... ale poćwicz celność. - wyminęła go kierując się do wyjścia. - Wychodzę, potrzebujesz czegoś?