Stanęła po chwili w miejscu, próbując się uspokoić. Nie rozumiała nawet, co było powodem tak nagłego przypływu złości.
Odetchnęła głęboko.
- Wiem... Wiem... - powiedziała cicho, chwytając się za policzki. - Co się dzieje...
Mruknęła tylko, siadając znów na skraju łóżka i ukryła twarz w dłoniach.

Nie płakała. Podniosła twarz do góry i westchnęła. Dla świętego spokoju wolała powtórzyć plan.
- Idziemy tam. Oceniamy sytuację, ja zwabiam cel i zabieram papiery, ty kończysz robotę - wyrecytowała na jednym wydechu i odetchnęła.

Obserwowała go w ciszy.
Dopiero po chwili się odezwała.
- Co po... pracy? Zostaniemy tu na kilka dni? - zapytała z jakąś nadzieją w głosie. Zawsze chciała zwiedzić Paryż a teraz miała do tego idealną okazję.

- To dobrze. Zawsze chciałam zwiedzić Paryż - uśmiechnęła się na perspektywę spacerowania wieczorem pod wieżą Eiffla. Bardzo budujący widok.
Wykonają zlecenie i po sprawie. Czas wolny. Który można przyjemnie spędzić. W myślach układała plan miejsc, które koniecznie muszą zobaczyć. Trochę ich było... Ale jedno musieli zrobić na pewno. Zjeść śniadanie pod wieżą Eiffla. Zawsze chciała to zrobić. A marzenia powinno się spełniać.
Przyjrzała się Sebastianowi i po chwili przytuliła się do niego. Bez powodu. Tak po prostu.

Wstała, po czym podeszła do lustra i poprawiła jeszcze fryzurę, bo kilka kosmyków zdążyło się wyplątać. Chwyciła za szminkę i poprawiła nieco kolor ust. Teraz wyglądała dobrze.
- Gotowa - kiwnęła głową, chwytając czarną kopertówkę w dłoń.

(a przyspiesz sobie, przyspiesz. )

Zaproszenie mieli, więc nie było problemu z dostaniem się do środka.
Jamie przybrała teraz szczęśliwą maskę. Uśmiechała się do każdego i siała dookoła pozytywną aurę.
Chwyciła rękę Sebastiana, odwzajemniając uśmiech i popatrzyła na kelnera, który zapewne miał być ich "pomocą". Rozejrzała się dookoła, od razu namierzając cel dzisiejszej misji.
Mężczyzna ubrany był w zapewne drogi garnitur. Na palcu prawej ręki miał złoty sygnet. W ogóle, facet miał na sobie bardzo dużo złota.
Jeszcze mu tylko korony brakuje, pomyślała złośliwie, rzucając mu ukradkowe spojrzenia.

Jamie zmieniła się teraz nie do poznania. Była zupełnie inną osobą.
Uznała, że im prędzej nawiąże z kimś kontakt, tym lepiej. Mruknęła tylko do Sebastiana cicho:
- Idę robić swoje - i już krążyła między ludźmi, rozmawiając z nimi po trochu, dopóki nie zatrzymała się przy ich celu. Teraz zacznie się prawdziwa zabawa.
Miała tylko nadzieję, że mężczyzna połknie haczyk i zechce pokazać jej później swoją imponującą kolekcję rzeźb i obrazów. Bo dokładnie tego oczekiwała. Wtedy zgarnie to co chce, Sebastian dokończy pracę i będą mieli spokój. Przynajmniej na jakiś czas.

Nie musiała wiele robić, by wpasować się w towarzystwo. Rozmowy o sprawach narodu, o majątkach, innych rodzinach... Jamie musiała mieć wszystko w małym paluszku, jeśli nie chciała spierdolić całej misji.
- Jest pani tu sama? - zagadnął gospodarz, a jednocześnie ich cel. Jamie obróciła się w jego kierunku z czarującym uśmiechem na ustach.
- Cóż... Nie. Jestem tu z moim partnerem - powiedziała, stając tak, że idealnie widziała teraz Sebastiana i... jakąś kobietę. Zapewne została przysłana przez kogoś, komu również zależało na tych papierach. Musiała się pospieszyć, bo inaczej ją wyprzedzi. Ale teraz to Jamie prowadziła, bo to ona rozmawiała już z ich celem.
- Och, w takim razie, zapewne nie da się pani zaprosić na kolację, powiedzmy... na jutro? - Gerard, bo tak miał na imię, udał lekko smutnego, mając nadzieję, że kobieta się zgodzi. (nie pamiętam, czy dawałam już tu imie i nazwisko tego kolesia...)
- Nie mogłabym panu odmówić - przywołała na twarz lekko uwodzicielski uśmiech, po czym dodała jeszcze - Słyszałam wiele o pańskiej kolekcji dzieł. Podobno zapiera dech w piersiach... Chciałabym doświadczyć tego na własnej skórze. Czy byłby pan w stanie później mi je pokazać?
Mężczyzna rozpromienił się, gdy usłyszał zdanie, które świadczyło o przyjęciu zaproszenia. Na jego twarzy pojawiła się także duma.
- Naturalnie. Tak pięknym kobietom nie wolno odmawiać - ujął jej dłoń i ucałował jej wierzch. - Czy mogę poznać pani godność?
- Julliette Willson - uśmiechnęła się, udając, jak bardzo to wszystko jej się podoba. Kątem oka tak naprawdę obserwowała nieznajomą kobietę i Sebastiana. -