Przejechanie z Leinster Gardens do klubu, w którym przesiadywał jego brat nie zajmowało dużo czasu. Ta sama dzielnica - wystarczyło złapać pierwszą lepszą taksówkę lub wybrać się na spacer. On wybrał pierwszą opcję - chciał mieć wszystko już za sobą, po to by móc pobłąkać się po Londynie i pomyśleć z dala od Baker street. Będzie musiał wszystko wyjaśnić pozostałym, w jakiś sposób, który jak dotąd nie przyszedł mu do głowy. Kwestia czasu, wymyśli coś, zawsze wymyślał.
  Postukał nerwowo palcami wyglądając przez okno - nie za bardzo wiedział jak teraz będzie wyglądać przyszłość. Przez całe życie Mycroft, nie ważne jak bardzo działający na nerwy, był zawsze pod ręką, gotowy do pomocy. Teraz kiedy to miało się zmienić był zdenerwowany. Nie wiedział co dokładnie powiedzieć ani w jaki sposób. Kiedy pojazd zatrzymał się przed znajomym budynkiem wysiadł i skierował się do środka. Nie bardzo szanując tradycję zachowania ciszy przeszedł do gabinetu swojego brata.

Zignorował ochronę, której uwagę zwrócił zaraz po wejściu. Starali się go zatrzymać, w swoich śnieżnobiałych rękawiczkach, jednak wciąż chcieli zachować się cicho - brnął więc dalej czując na sobie spojrzenie innych członków klubu, którzy nie widzieli niczego więcej niż czubek własnych nosów, przynajmniej w większości. Z czystą satysfakcją zamknął przed nimi drzwi, uciszając źródło hałasu w znajomym gabinecie. Zza drzwiami ucichło - z niewiadomych powodów choć prawdopodobnie postanowili się nie wtrącać w sprawy rodziny Holmes, ot dla własnego bezpieczeństwa. I słusznie. Nie zależało mu specjalnie na tym, by wtrącały się jeszcze osoby trzecie.
Wbił spojrzenie w starszego brata nie zrzucając na chwilę maski. Wchodząc czuł, że się kontroluję. Celowo chciał zdenerwować cały klub, bo skoro mógł, dlaczego nie? Był w miarę spokojny jak na sytuację w której się znajdował, ale teraz gotowało się w nim na sam widok Mycrofta i jego obojętności. Jak siedział sobie spokojnie popijając whiskey i wiedząc co się zrobił. Milczał przez długą chwilę, jakby w ramach rekompensaty za głośne wejście teraz odpłacił się minutą ciszy.
- Sprzedałeś mojego syna Moriartiemu? - zapytał chłodno nie spuszczając z niego wzroku.

Zacisnął zęby nie ruszając się z miejsca. Nie pamiętał, kiedy ostatnim razem był tak wściekły na Mycrofta nie będąc na 'wspomagaczach' - bo wtedy zazwyczaj sam jego głos powodował, że tracił cierpliwość. Znosił go przez wiele lat, w głębi akceptując to, jaki jest, W końcu byli braćmi - nie był sentymentalny, jednak wiedzieli o sobie niemal wszystko i potrafili dociec do tego, co czuje drugi bez względu na maskę, jakie zazwyczaj zakładali. Westchnął i pokręcił głową na boki. Nie takiej odpowiedzi oczekiwał i nie ruszy dalej, jeśli nie dostanie odpowiedzi.
- Pytam się, czy sprzedałeś własnego bratanka największemu psychopacie z jakim miałeś do czynienia w ciągu całego swojego życia - warknął powtarzając wcześniejsze zdanie, tyle, że nieco w innej formie.

/moja wena >.<

Uniósł nieznacznie brwi obserwując jego ruchy. Najwyraźniej jego brat był odrobinę nie w formie, jeśli chodziło o emocje, zresztą i on. Od jakiegoś czasu chodziło za nim poczucie, że stracił kontrolę i nie bardzo wiedział jak na nowo ją odzyskać. Stracił zdolność podchodzenia do wszystkiego z dystansem angażując się na nowo w walkę z Moriartym. Może po prostu potrzebował odpoczynku, pomimo tego, że zawsze bronił się przed tym rękami i nogami. O to też swoją droga było trudno. Na ten sam pomysł jakiś czas temu wpadł Nico z Mary. Skończyło się na kolejnych kłopotach, które pociągnęły za sobą zdecydowanie większe skutki, niż kula w nodze, czy - dosłownie - roześmiany komisariat.
- Wydaje mi się, że o czymś zapomniałeś, bracie - powiedział kładąc szczególny nacisk na ostanie słowo - nie jesteś kimś kto decyduje nad tym, kto będzie żył - wbił w niego wzrok. Fakt faktem, decyzja jaką podjął Mycroft była jak najbardziej racjonalna, jeśli oddzielić od niej emocje.
- Zemsty? - pokręcił głową na bok uśmiechając się sarkastycznie - Jim polował na Nico zaraz po wydarzeniu z Dawson. Nie mam pojęcia, czy chciał mieć  kogoś, na kogo wymieni Sucide, czy po prostu dowiedział się, ponieważ tak dokładnie dobierasz ludzi i ukrywasz informacje, kim jest nowy mieszkaniec na Baker Street - nie szczędził sobie nutek sarkazmu - Oddając mu go, jedynie spełniłeś jego zachciankę

Zmierzył go wzrokiem, gdy wyszedł zza biurka i mimowolnie zacisnął pięść. Jego brat pod wpływem alkoholu mówił więcej niż zwykle i mówił to bardziej otwarcie.
- Jestem bardzo ciekawy jaką pewność miałeś. Podpisałeś umowę, czy starczyło same uściśnięcie dłoni z Moriatym, hm? Chociaż może też uwierzyłeś mu na słowo, to w końcu największy zbrodniarz w Anglii, ba, na świecie, więc pewnie dotrzymuje słowa - skinął zdecydowanie głową nie spuszczając z niego wzroku - O nie, nie będzie drugiego razu, Mycroft. Ty i twoi ludzie mają się trzymać z daleka ode mnie i Nico. I pozostałych - powiedział stanowczo. Oni jakoś sobie poradzą, teraz, kiedy okazało się, że Dawon żyje mogli na nowo się wzmocnić, oderwać się od pomocy jego brata i usamodzielnić pod względem obrony - Nie chcę mieć z tobą nic do czynienia - warknął. Przynajmniej na jakiś czas.

Nie mógł powiedzieć, że odczuł satysfakcje widząc, że jego słowa w jakiś sposób dotarły do Mycrofta. Nawet miałby problem z określeniem z tego co czuje, ponieważ był teraz mieszanką emocji. Był wściekły, zawiedziony, rozczarowany - wszystkiego po trochę. Złość kierował również na siebie, ponieważ zazwyczaj nie dopuszczał by chemia wpływała na jego postępowanie. Emocje były złe, powodowały, że podejmowało się kiepskie decyzje, stawiały po stronie przegranych. Wiedział to ale i tak pozwolił swojemu ciału zdradzić umysł.
Sam fakt, że starszy brat najwyraźniej przyjął to co powiedział i, co zabawniejsze, w swój sposób zaakceptował sprawił, że lekko się zdziwił. Spodziewał się czegoś zupełnie innego, a nawet odwrotnego.
- Po tym, jak cały czas starłeś się kontrolować to co robię? A teraz nie mam prawa... - pokręcił głową. Mimowolnie potarł kciukiem palec wskazujący, nawyk, który przejął od Johna - Serdeczne dzięki. To była twoja decyzja i zrobiłeś to co uważałeś za słuszne, najwyraźniej zapominając o tym, że zawsze jest trzecie wyjście. Mam nadzieję, że jesteś zadowolony - dodał wbijając w niego spojrzenie. Wziął głębszy oddech - przynajmniej nie musiałeś tego oglądać

Detektyw lekko uniósł brwi obserwując brata. On sam mógł zliczyć na palcach jednej ręki, kiedy Mycroft ściągał maskę lub po prostu jej nie zakładał - świadomie lub nie - dlatego nie był przyzwyczajony do takiego zachowania. Mimowolnie pośledził wzrokiem jego spojrzenie i zatrzymał je na niewielkim ogniu w kominku. Ten zawsze przypominał rodziną atmosferę, czy spokój, a nawet radość, kiedy trzaskało płonące drewno. Ludzie od wieków mieli słabość do ognia i co więcej, nie mogli się bez niego obejść. Różne teorie o pierwszym spotkaniu tego zjawiska - prawdziwe czy nie, rozpoczynały nową erę w dziejach ludzkości, pozwalając osiągnąć im coś, czego nie potrafili zrobić inne gatunki. Jego kominek nie płoną od jakiegoś czasu. Przypomniał sobie o wizycie Magnussena, zdając sobie sprawę, że od tego dnia minął już prawie rok. Jeśli nie rok. Tyle czasu, od kiedy dowiedział się o Mary. Jeszcze miesiąc i Moriarty będzie mógł świętować rocznicę powstania z martwych, a on sam będzie zastanawiać się, czy to co sprezentował w Appledore na pewno było dobrym prezentem.
- Przykro ci? Naprawdę Mycroft liczysz, że to w czymś pomoże? - przeniósł na niego spojrzenie.