- Wyglądam na osobę, która mówi to, bo liczy na wybaczenie? Proszę cię, Sherlock... - parsknął cicho, spojrzawszy na niego krótko i oparł się o biurko, zakładając ramiona na piersiach. Przyglądał się bratu z przekrzywioną głową. Rok temu z wdzięcznością i ulga powitał powrót Jamesa Moriarty'ego ze świata zmarłych. Dzięki temu mógł zmusić najważniejsze osoby w tym kraju to zmiany swojej decyzji i przez to zapobiec wysłaniu Sherlocka na Wschód, skąd pewnie by już nie wrócił. Prawda była taka, że obaj byli impulsywni, choć grali doskonale, po mistrzowsku wręcz skrywając wszelkie uczucia i emocje. Może pomaga to w pracy, ale w rodzinie? Ani trochę. Kiedyś Sherlock mu ufał, dzielił się każdym przemyśleniem. A potem obaj dorosli i ich ścieżki rozeszły się, prowadząc w dwie różne strony. Czasem tylko się przecinały, dłużej bądź krócej biegły obok siebie, ale ich relacje już chyba nigdy nie będą takie, jak kiedyś. Mycroft westchnął ciężko, na moment spuszczając wzrok. Temat porwania Nico uznał za zamknięty, Sherlock wyraził się jasno.
- Cóż, skoro nie chcesz mojej pomocy, będę zmuszony odwołać moich ludzi. Wszystkich. - dodał z naciskiem łapiąc spojrzenie młodszego brata.

Powoli skinął głową, wciąż bacznie go obserwując. Wiedział, że zrozumie, na to właściwie liczył. Tymczasem westchnął, a jego usta wygięły się w ledwie zauważalnym uśmiechu. Mówi się, że dobry gracz nigdy nie przerywa swojej partii. Nie musi poruszać pionkami, wystarczy, że kontynuuje grę we własnym umyśle, starając się wybiegać  na przód.
- Ani myślę cię kontrolować, Sherlock. - odparł spokojnie. - Zdaje się, że to już ustaliliśmy, zatem zgodnie z tym zabieram swoich ludzi z twojego otoczenia. Nie rozumiem, masz coś przeciwko temu?

- Umowa między mną, a Elaine Dawson to umowa między mną, a Elaine Dawson i, wybacz bracie, ale nic ci do tego. - odparł łudząco spokojnie, wracając za biurko. Sięgnął po butelkę, dolał sobie alkoholu do szklanki i usiadł w fotelu. - I to ja decyduję, kto i kiedy spłaca swoje długi wobec mnie lub wywiadu.  - dodał po chwili, jednocześnie wyciągając z szuflady plik papierów, które czekały na przejrzenie i podpisanie. Po kilku długich sekundach ciszy uniósł wzrok, zatrzymując go na Sherlocku. - Coś jeszcze?

Ostatnio edytowany przez M. Holmes (2015-01-13 23:18:51)

Dłoń z piórem zawisła nad kartką, a on sam przymknął powieki i odetchnął ciężko. Właściwie przestał się dogadywać z Sherlockiem, kiedy ten wszedł w okres dojrzewania. O tak, synowie Holmesów dorastali z przysłowiowym hukiem, a on sam nie był wcale wyjątkiem od reguły. Jednak dopóki jeszcze przebywał w domu i miał ciągły kontakt z Sherlockiem, ich relacje wyglądały inaczej. Potem była szkoła z internatem, studia, wyjechał na stypendium i niemal z miejsca trafił do wywiadu. Z Sherlockiem widywał się zaledwie podczas rodzinnych spotkań i choć zdawało się, że wciąż jest tak samo, to jednak był całkiem inaczej. I powoli doprowadziło to do miejsca, w którym obaj się teraz znajdują - nawet nie domyślał się, jak bardzo Sherlock musi go teraz nienawidzić. W milczeniu odłożył pióro, na chwilę utkwił spojrzenie w szklance z alkoholem. Cholera, dlaczego on zawsze musiał sobie wszystko utrudniać?
- Może masz rację, Sherlock. - odezwał się w końcu. Cicho, choć jego głos był słyszany wyraźnie w pustym gabinecie. - Może się pogubiłem, każdy w końcu popełnia błąd.  Kłopot w tym, że trudno znaleźć moment, w którym się go popełniło, a ja mam wrażenie, że było to dawno temu. Jesteśmy tylko ludźmi, ty i ja.  Więc chyba tak, masz rację, kiedyś to wszystko się posypie. Twoje zdrowie, braciszku. - uśmiechnął się blado i pociągnął ze szklanki całkiem spory łyk.

Wysiadł z auta, krzywiąc się przy tym nieznacznie. Ramię bolało i pewnie jeszcze przez jakiś czas poboli, ale i tak bardziej martwiła go ograniczona ruchomość. W obecnych okolicznościach oznaczało to tyle, że przesławna parasolka znowu pójdzie w ruch. Tymczasem zatrzymał się parę kroków od auta i spojrzał na Isabelle z pewnym zniecierpliwieniem.
- Chcesz poznać historię ojca, więc chyba nie mam prawa ci tego zabraniać, Isabelle. - westchnął i zawrócił w stronę budynku. - Chyba, że zmieniłaś zdanie. - rzucił za siebie.

<Mycroft>
Niemal przewrócił oczami, nigdy nie rozumiał tego entuzjazmu rozpierającego młode umysły, kiedy wydawało się im, że trafili na jakąś ekscytującą zagadkę, tajną informację czy teorię spiskową. Do reakcji Sherlocka zdążył się przez te wszystkie lata przyzwyczaić. Trzeba tu napomknąć, że młodszy Holmes, choć rzadko kiedy i rzadko przed kim to okazywał, w głębi serca cieszył się niczym pięcioletnie dziecko na widok długo wyczekanej zabawki. Z tym, że taką zabawką dla jego brata było wręcz niemożliwie zawiłe morderstwo - byleby tylko mógł wprawić w ruch całą tą swoją machinę, nie sypiać po nocach i skupiać myśli tylko i wyłącznie na rozwiązaniu kolejnej sprawy. W tej chwili Isabelle przypominała mu właśnie takiego Sherlocka, zdeterminowana by za wszelką cenę poznać prawdę o ojcu. "Żeby tylko ci się to paskudną czkawką nie odbiło..." pomyślał, gdy nacisnął na klamkę drzwi prowadzących do jego samotni i usunął się na bok, wpuszczając dziewczynę do środka.

Uniósł brew nieco zaskoczony, może nie tylko samą reakcją, co samą odwagą jaką zaprezentowała mu w tej chwili młoda lekarka. Zreflektował się jednak szybko, może też prze to, że działanie środków przeciwbólowych powoli zaczynało słabnąć. Zamknął za sobą drzwi, z miejsca przechodząc w stronę barku. Nalewając sobie whisky przysłuchiwał się całemu temu wywodowi o tym, jakie to znaczenie będzie miała ta wizyta i bądź co bądź musiał przyznać dziewczynie racje.
- Panno Morgan - zaczął w końcu, przechodząc w stronę biurka. - Po pierwsze, prawa gościnności wymagają ode mnie, żeby zaproponować pani coś do picia. Po drugie, sama wdzięczność za pomoc każe wcześniej napomknąć, że ludzie, którzy tak bestialsko rozprawili się z pani rodziną, najwyraźniej obrali sobie teraz za cel moją skromną osobę. Wolałbym, żeby wciąż żyli w nieświadomości co do tego, że ziemia jeszcze jakichś Morganów nosi.

Skinął głową w odpowiedzi i telefonicznie połączył się z asystentką. Chwilę później siedział już w fotelu, przyglądając się dziewczynie z niemym zainteresowaniem. Ciekawiło go, czy zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo była podobna do ojca, który swoją drogą odegrał w życiu Mycrofta istotną rolę i w jakiś sposób ukształtował go jako, wtedy jeszcze tajnego agenta. Tymczasem upił niewielki łyk alkoholu, po który ostatnio zdarzało mu się sięgać coraz częściej, choć sam uważał, że ani razu nie przekroczył wytyczonej sobie granicy. Nie odezwał się dopóki Anthea nie opuściła gabinetu, upewniając go, że nikt inny im tej rozmowy nie przerwie.
- Wszyscy jesteśmy kroplami, moja droga, warto o tym pamiętać. - odłożył szklankę na biurko, jednocześnie przesuwając w jej stronę filiżankę z herbatą. - I jeszcze o tym, że bez tych kropel żadne morze nie powstanie.  - uśmiechnął się krótko i rozparł wygodnie w fotelu. - Kwestię wdzięczności na razie pozostawmy samą sobie. Konkrety, to panią interesuje, prawda Isabelle?