Pokiwał głową w zamyśleniu, tym samym zgadzając się z młodą lekarką. Widać, że miała głowę na karku, co w jakiś sposób go cieszyło. W końcu obracała się w towarzystwie jego brata, a teraz gdy relacje między nimi delikatnie mówiąc uległy pogorszeniu, odczuwał ulgę, wiedząc, że Sherlock ma przy sobie kogoś myślącego racjonalnie. Miał tylko szczerą nadzieję, że Isabelle nie powie Sherlockowi o tym... małym wypadku.
- Andrew Morgan przez pewien czas początków mojej pracy jako tajny agent był moim dowódcą i nie skłamię, nazywając go mentorem. - zgodnie z obietnicą przeszedł od razu do sedna. - Pani ojciec, Isabelle, był nie tylko wyśmienitym żołnierzem, ale przede wszystkim należał do elity szpiegów w tym kraju. No a ja miałem okazję wiele się od niego nauczyć. Jednakże wracając... Jeszcze w czasach II wojny światowej narodził się pomysł stworzenia programu szkoleniowego dla specjalistycznej jednostki. Miały to być osoby wyróżniające się spośród innych tymi najistotniejszymi cechami z punktu widzenia samego bezpieczeństwa. Nie będę się zagłębiał w szczegóły, w każdym razie projekt przeleżał lata w archiwach, aż powrócono do niego w latach osiemdziesiątych. Koordynację nad Ateną, bo tak się to nazywało, przejął między innymi pani ojciec. - urwał na moment, by przepłukać gardło alkoholem. Skrzywił się przy tym nieznacznie, ale po chwili kontynuował. - Już w pierwszej fazie projektu pojawiły się istotne problemy, o których, proszę wybaczyć, ale mówić nie mogę. W każdym razie po kilku latach zdecydowano o definitywnym zakończeniu tego... eksperymentu. Niestety okazało się, że nie wszyscy się z tym pogodzili.

- Cóż, nie za wiele jest o czym. - przyznał szczerze, bo też nie miał zamiaru taić tego, co utajnieniu nie podlegało. Potarł brodę w zamyśleniu, rozważając kolejne słowa.
- Projekt został anulowany, przyczyniły się do tego w głównej mierze zeznania pani ojca i moje. Prowadziłem wtedy dokładną dokumentację, miałem więc wgląd we wszystkie procedury, a te... mówiąc delikatnie były mało humanitarne. Było niewiele czasu na działanie, choć może gdyby było go więcej, wszystko potoczyłoby się inaczej.
- Co działo się później, już pani wie. - podjął po dłuższej chwili, spoglądając na dziewczynę. - Ktoś postanowił się zemścić i jak widać jest w tym konsekwentny.

[Mycroft]

Przyglądał się jej przez kilka długich sekund, rozmyślając nad różnymi scenariuszami. Kiedy zegar nad kominkiem wybił 6 rano, odetchnął głęboko i odłożył pustą szklankę na bok, zanim dźwignął się z miejsca. Nie ma sensu, żeby już teraz wracał do domu, zresztą chyba rozsądniejszym byłoby wysłać kogoś, żeby sprawdził zabezpieczenia.
- To już nie jest pani problemem, panno Morgan. - odezwał się w końcu, przerzuciwszy marynarkę przez to mniej sprawne ramię.  - Kierowca odwiezie panią na Baker Street. Okolica wciąż jest pod ciągłą obserwacją, zresztą przekażę Elaine, żeby miała na panią oko. Ten ktoś już znalazł swojego winnego. - uśmiechnął się wymownie, nim ruszył ku bocznym drzwiom.

- Nie był i nie jest, panno Morgan. - odparł stanowczym tonem, posyłając jej ostre spojrzenie. Był wyczerpany i powoli tracił cierpliwość do odgrywania roli dobrego wujka. Z tym swoim uporem i próbami udowodnienia, jak jest przydatna, przypominała mu Sherlocka, a to, przez wzgląd na to, jak w ostatnim czasie wyglądały ich braterskie relacje, tylko wzmagało irytację. Mimo to zreflektował się, przywołując na twarz blady uśmiech, który jednak nie objął oczu.
- Jestem niezmiernie wdzięczny za pomoc, za którą mam nadzieję, że się odwdzięczyłem. Dla pani to już zakończony rozdział, proszę to sobie zapamiętać.
Powiedziawszy to odwrócił się na pięcie i wyszedł drugim wyjściem, podczas gdy na korytarzu na Isabelle czekał kierowca. Mycroftowi przeszło jeszcze przez myśl, że następna kula albo będzie pochodziła z jego broni, a go dosięgnie. W każdym razie w obu wypadkach adres raczej nie będzie potrzebny.