Chwila nieuwagi, ale kto by pomyślał... Zwykle biegała wieczorami, zawsze tą samą, wytyczoną już dawno trasą. Może błąd polegał właśnie na tym? Przez cała drogę, leżąc związana w bagażniku wyjątkowo głośno terkoczącego auta, miała sporo czasu, żeby przeanalizować wszystko, co się stało w przeciągu ostatnich dwudziestu, może trzydziestu minut. Nie była tego pewna, uderzenie zrobiło swoje, a przez ten ciągły hałas i wstrząsy wszystkie zmysły miała otępiałe.
Faktem było to, że ktoś, najpewniej mężczyzna, własnie wywoził ją z miasta. To nie wróżyło dobrze, bo teraz mogła już tylko czekać.
Samochód zaczął zwalniać, choć z trudem, udało jej się poruszyć. Obróciła głowę w taki sposób, żeby cokolwiek usłyszeć. Trzaśnięcie drzwi. Kroki, dość ciężkie. Skrzypienie klapy bagażnika. Opaska nie przekrzywiła się nawet o milimetr, więc nie mogła niczego zauważyć. Próbowała się szarpać, robić wszystko, żeby tylko uprzykrzyć napastnikowi zadanie. Kiedy uderzyła głową o ścianę, z ust kobiety wydobył się zduszony przez materiał jęk. Poruszyła się lekko czując niepojącą suchość w ustach. Niestety, pozostawało czekać na jego ruch. Kimkolwiek był.

Jakimś cudem udało jej się podnieść do pozycji siedzącej, oparła się plecami o zimną betonową ścianę. Szorstki materiał drapał ją w skórę. Oddech miała przyspieszony, w żebrach czuła niemiłe kłucie. Czekała, tylko na co? Jeżeli ktoś najpierw kogoś napada, a potem wywozi z dala od miasta, z dala od miejsc gdzie ktokolwiek mógłby ją usłyszeć, to nie ma w planach niewinnej pogawędki przy herbatce. Bardziej wyczuła niż usłyszała jakiś ruch koło siebie, szarpnęła się raz, a zaraz potem poczuła ukłucie. Zamarła, co to jest? Serce zabiło jej jeszcze mocniej, niż dotychczas. Chciała coś powiedzieć, ale knebel jej to uniemożliwiał. Wkrótce poczuła nieznaczne odrętwienie, najpierw w dłoniach, potem w nogach... Przeklęła w myślach, jest źle.

Niemal przykleiła się do tej ściany, tętno zwolniło, a oddech stał się cięższy, urywany. Niechętnie przekrzywiła głowę słysząc jego głos. Znajomy głos, jej otępiała świadomość nie pozwalała jej przypomnieć sobie nazwiska, które przecież znała. Syknęła czując pieczenie na ramieniu, coś ciepłego powoli spływało jej po skórze. A on mówił, jakby czerpiąc satysfakcję z tego, że dowie się, kim on jest. Zacisnęła powieki próbując się skupić na tej jednej myśli. Indie. Sherlock był postrzelony, bo... bo...
- Moran... - wymamrotała niemal bezgłośnie, a zaraz po chwili jęknęła odruchowo chcąc odsunąć ramię. Nie widziała go, ale mogła sobie wyobrazić ten szalony grymas na jego twarzy.

Gdyby go widziała, faktycznie zobaczyłaby człowieka uśmiechniętego. Krzywo, no tak, ale jednak, wykrzywionego szaleńczym grymasem.
- Tak, to ja - wymruczał tym samym tonem co przedtem. Albo raczej wychrypiał. - Nie przyniosłaś mi wtedy szczęścia, Dawson - wyrwał boleśnie ostrze z jej ramienia, po chwili wbijając je z drugiej strony, nieco głębiej. I bez wątpienia boleśniej. - Jak myślisz, przyniosę je tobie?
Dopiero po chwili dobiegły go hałasy od wejścia.
- Arthur! Dawno cię nie widziałem - wychrypiał z udawaną radością.

Ostatnio edytowany przez Moran (2014-07-11 18:14:11)

- Mamy ją, zabić, no nie? - zapytał, podchodząc do Elaine -  och Seb... Jak zawsze taki praktyczny.. - wskazał na jej zasłonięte oczy - a gdzie zabawa? Gdzie przyjemność z torturowania, kwidy nie widzisz oczu? - nie czekając na pozwolenie, zdarł opaskę .
- W nich widać cały strach... - złapał kobietę pod brodę i zmusił do spojrzenia sobie w oczy - Boisz się Elaine? - zapytał zmysłowo z szerokim uśmiechem

Wypuściła powietrze ze świstem, chcąc nie chcąc musiała spojrzeć mu w oczy. Co Arthur mógł zobaczyć w jej orzechowych tęczówkach? Zapewne znajdzie tam strach, bo faktycznie, bała się. Tylko człowiek głupi, nie zdający sobie sprawy z tego, jaka jest rzeczywistość, mógłby powiedzieć, że nie wie, czym jest strach.
W oczach prócz strachu była też złość, że jeszcze nie tak dawno ufała temu mężczyźnie. Zacisnęła zęby, tym razem nie krzyknęła choć bolało jak diabli.

(Moran, i kill you)

To miało być jej pierwsze "zadanie". Ot, zwykła pomoc. Praca u Moriarty'ego zapowiadała się ciekawie.
Zapakowała do swojego czarnego Mercedesa sprzęt snajperski, pistolet schowała w kaburze. Ruszyła w wyznaczone wcześniej miejsce, które znajdowało się poza granicami Londynu.
Gdy dojechała, spostrzegła, że nie jest sama. Wysiadła z auta i chwyciła pokrowiec, w którym spoczywał cały sprzęt. Rozejrzała się i weszła do środka.
- Witam panów. I panią - kiwnęła głową. - Przyda się mała pomoc?