Jak tylko wylądowali wyskoczyła ze śmigłowca i pobiegła prosto do wnętrza budynku by ustawić ekipę do pionu . Po chwili cały sztab ludzi spieszył w stronę maszyny ,a ona już w fartuchu na samym przodzie . Pomogła wyciągnąć noszę ze śmigłowca .
-John możesz operować ?-zapytała w trakcie wykonywania czynności. Wiedziała ,że jest on dobry ,a taki ktoś był potrzebny Ellanie . W duchu modliła się ,żeby zdążyli na czas .

I ja dziękuję tobie. -posłała mu słaby ,zmęczony usmiech -po prostu nie umiałam tam siedzieć bezczynnie .
Spojrzała na Ellanie ,która nadal nie wyglądała najlepiej,ale teraz była bezpieczna. Rozległe rany pleców prawdopodobnie będą wymagały przeszczepu skóry .
-Mam nadzieję ,że teraz będzie miała przynajmniej namiastkę spokoju.

Pochlonieta wlasnymi obowiazkami Molly wiekszosc ostatnich dni spedzila w chlodnej kostnicy, z dala od zamieszan wywolanych niepowodzeniem pewnej akcji w Indiach. Kiedy wpadasz w wir pracy mozesz stracic rachube czsu i przegapic kilka waznych rzeczy.
Kilka...
Patolog wlasnie opuscila szpitalne laboratorium i skierowala sie do gabinetu ordynatora z ostatnimi tego dnia wynikami badan. Wracajac minela pokoj lekarzy dyzurujacych, w korym najwyrazniej panowalo niemale zamieszanie. Wystarczylo uslyszec kilka kluczowych slow i Molly juz wiedziala,ze dzieje sie cos bardzo zlego.
Szczegolny przypadek.
Operacja.
Transfuzja.
Watson.
Nie czekajac ani chwili Molly skierowala sie na blok z salami operacyjnymi. Spodziewala sie najgorszego.
Weszla na korytarz i zaczela  zagladac przez pozornie zasloniete szyby kolejnych sal. Przez pospiech niemal przegapila ta, w ktorej siedzial doktor Watson. Patolog ponownie zajrzala do sali i przez lekko podniesone zaluzje ujrzala Johna i stojaca obok niego kobiete. Nie rozpoznala jej jak i lezacej na lozku osoby.
Korzystajac z tego, ze w zasiegu jej wzroku nie znajdowal sie zaden inny lekarz otworzyla drzwi i szybko weszla do pomieszczenia.
- John..? - odezwala sie cicho, pelna niepokoju.

- Rozumiem. - Odpowiedział. Wyglądało to tak, jakby dziewczyna nie chciała o tym zbyt wiele mówić. Kobiety, którą uratowali nie znał kompletnie, ale wyraźnie widział, że była ważna dla Sherlocka, a dla niego nie było wielu osób, o których los tak bardzo by się przejął. Chociaż zawsze (albo co najmniej zasadniczo) zależało mu na tym, aby ratować ludzkie życie, to tym razem traktował sprawę, jakby i dla niego nieznajoma Ellaine Dawson była droga. Szczególnie dlatego, że był otoczony osobami, którym na niej zależy, a on do cholery był lekarzem i liczyli też na niego! Zastanawiał się, gdzie się podział Sherlock i wpatrzył w okno. Nie będzie to przyjacielska rozmowa, pomyślał wspominając poturbowanego bandytę, który napadł na panią Hudson. Naraz usłyszał znajomy głos.
- Och, witaj Molly - Powiedział wstając, zaskoczony jej widokiem. Wyczuł niepokój w jej głosie i machnął ręką w stronę rannej - Znajome Sherlocka Isabelle Morgan i pani Ellaise Dawson - Przedstawił pobieżnie - Niestety pani Dawson nie poda ci na razie ręki, ale jej stan jest w tym momencie raczej stabilny... - Zażartował, by rozładować trochę napiętą sytuację. - Wszystko w porządku. - Dodał cicho.

Ostatnio edytowany przez John Watson (2014-07-15 01:11:15)

Mocno uścisnęła dłoń pani patolog . Sporo o niej słyszała nie tylko w towarzystwie na BS czy z gazet . Moll w szpitalu była osobą powszechnie znaną i lubianą toteż informację o niej uznawała za przydatne i pieczołowicie zbierała w jednym z pokoi pałacu. Miała teraz okazję skonfrontować wyobrażenie z rzeczywistością .
- Miło mi Cię poznać  Molly.Chociaż okoliczności mało przyjemne .Isabelle Morgan.
Nie zdziwiły jej pytania doktor Hooper ,ale nie odpowiadała na nie ,ponieważ zostały skierowane do Johna .
Wiedziała że będzie musiała mu wszystko wyjaśnić odnośnie siebie i swoich kontaktów z Holmesem ,ale nie tu ,nie teraz.

W taksówce milczała, mimo obecności Sherlocka u swego boku. Wszystko, co chciała mu powiedzieć, przekazała jednym spojrzeniem i wręczeniem broni.
Gdy pojazd zatrzymał się gwałtownie przy budynku szpitala, opuściła detektywa i skoczyła jeszcze do najbliższego marketu. Zakupiła środki czystości, piżamę i z pełną torbą ruszyła z powrotem w kierunku punktu docelowego.
Sterylna atmosfera pomieszczeń wzbudziła u niej ponure myśli. Gdyby wyjazd do Indii się nie odbył, El nie stałaby się krzywda. Lub, jeżeli pomyśli się w sposób bardziej realistyczny - do całego incydentu doszłoby później, w momencie, kiedy ich ekipa byłaby już bardziej zorganizowana i straty zostałyby wtedy znacznie zredukowane.
I w ten sposób, z poczuciem winy i pulsującą z nerwów żyłką na skroni, Mary siedziała cierpliwie na jednym z obdrapanych, plastikowych krzesełek przy OIOMie i wystukiwała na telefonie skierowaną do Isabelle wiadomość o swojej obecności w szpitalu. Torba z rzeczami oklapła i czekała u jej stóp.

Odruchowo wstała i obróciła się w stronę Isabelle.
- Sherlock podwiózł mnie po drodze do szpitala, potem sam udał się dalej na komendę - schyliła się i chwyciła w dłonie torbę - Przyniosłam parę rzeczy, które mogą się przydać... Czy już po wszystkim?

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-07-16 00:19:32)