Omal się herbatą ni zakrztusił, tak go to zdziwiło. W sensie wzmianka o fotelu. W pełni zdezorientowały spoglądał przez dłuższą chwilę na Sherlocka z twarzą w połowie schowaną za porcelanową filiżanką. Widać jego młodszy brat sam zdał sobie w końcu sprawę z 'dziwności' swojego stwierdzenia, bo nagle na jego czole zagościła wyraźna zmarszczka oznaczająca chwilowe zawieszenie systemu. Teraz tylko wcisnąć guzik z napisem 'reset' i nagle wszystko wraca do normy. Swoją drogą zabawne były te chwile normalności, kiedy z 'robotów' obaj przemieniali się w zwyczajnych ludzi, dla których komfort czy odpoczynek jest czymś dużo ważniejszym, niż to, jak bardzo jest przydatne czy logiczne. Kiedy już wszystko było tak, jak być powinno, Mycroft w spokoju napił się herbaty, zwlekając nieco z odpowiedzią.
- Wiesz, ponoć wyczekana zemsta lepiej smakuje. Albo może coś mu to uniemożliwiało. - właściwie wypowiedział na głos sherlockowe myśli. Przymknął powieki na krótką chwilę, po czym westchnął zrezygnowany. - Jeżeli ma to jakiś związek z ojcem Morgan, może chodzić o kogoś pracującego przy projekcie Atena.

Mycroft musiał szczerze przed samym sobą stwierdzić, że mniej mówił i myślał na temat tego projektu jeszcze, gdy ten był wprowadzany w życie, niż przez ostatnie kilka tygodni. Było to w jakiś sposób niepokojące. O tajnych projektach się nie mówi, nie myśli i żyje się tak jakby ich nie było - nie na odwrót. Widać komuś bardzo zależało na tym, by sobie przypomniał. Wszystko, ze szczegółami.
- Pamiętasz Dzwoneczka? - spojrzał na niego, podparłszy brodę na dłoni. Słowo "Dzwoneczek" było już niemal tak charakterystyczne jak nierzadko przywoływane przez niego "Rudobrody", które miało dać Sherlockowi coś szczególnego do zrozumienia. Dla Mycrofta "Dzwoneczek" stał się określeniem na każde nieuprawnione wejście jego brata w miejsca, gdzie nie mógł i nie powinien wchodzić, na ogół przy użyciu jego własnej, wyłącznie mycroftowej karty dostępu. Jednak tym razem chodziło mu o tego właściwego Dzwoneczka, tajemniczego świecącego królika, za którym, jak się później okazało, kryło się całkiem spora afera.
- Badania nad genomem to nie pierwszyzna, jeżeli chodzi o wojsko.  - podjął po chwili. - Po raz pierwszy zaczęto o tym myśleć po I wojnie światowej, u progu drugiej wypróbowywano pewne koncepcje. Czym takim była właśnie Atena, choć wtedy miało to polegac na wyselekcjonowaniu najsilniejszych jednostek i stworzeniu dla nich specjalistycznego szkolenia, żeby stworzyć z nich coś w rodzaju broni nie do pokonania. I nie chodziło tu o najsilniejszych fizycznie, to był ostatni aspekt brany pod uwagę. Chodziło głównie o ich rozwój intelektualny. Jeżeli żołnierz wyrózniał się czymś ponad przeciętną, z miejsca miał być kierowany na dodatkowe badania. Czy to działało? Nie wiem, mi powiedzieli, że projekt przeleżał lata w archiwach, bo po wojnie nie było warunków na jego realizację. Za to już w latach osiemdziesiątych... - pokiwał głową na boki. - Stanom Zjednoczonym zależało na wygraniu rywalizacji ze Związkiem Radzieckim. Dodaj dwa do dwóch...

Mycroft wzruszył ramionami i najspokojniej w świecie napił się swojej herbaty. W końcu odpowiedź była oczywista i logiczna.
- Wykonywałem rozkazy. Czy mi się to podobało, czy nie. A nie skłamię, opowiadając się przy zaprzeczeniu. - wygiął usta w nieznacznym uśmiechu. - Jednym z koordynatorów projektu był Andrew Morgan, ojciec twojej znajomej. I mój bezpośredni dowódca w tamtym okresie. Pozwól, że nie będę zagłębiał się w mało istotne szczegóły, a wrócę do Ateny. Program był aktywny przez kilka lat, grubo po zakończeniu Zimnej Wojny i upadku komunizmu. Wszyscy mieliśmy wątpliwości, część zespołu dążyła do zamknięcia programu, część była temu przeciwna. Ostatecznie dopięliśmy swego i projekt Atena został rozwiązany, a... hmm, żołnierzy wycofano z aktywnej służby.

Tamte czasy wydawały mu się teraz czymś odległym co wspomina się nawet z jakąś przyjemnością w samotne wieczory. To nie tak, że z łatwością podporządkowywał się rozkazom. Ba, w jego wykonaniu to było nader trudne i zdążył uprzykrzyć życia co poniektórym osobom, które stały od niego wyżej. Wtedy był tylko jednym z szeregowych pracowników i jak każdy musiał udowodnić, na co go stać. I skłamałby upierając się, ze tego nie lubił. Aż w końcu znalazł się w tym miejscu, w którym jest teraz, jeszcze nie na szczycie drabinki, ale ludzie musieli się z nim liczyć i robili to. Odpowiadało mu to, a jeżeli gdzieś w międzyczasie trafiła się potrzeba, żeby zadziałał w terenie, robił to z zadowoleniem. Ot, taka odskocznia od codzienności. Wbrew pozorom wcale nie tak często wyręczał się młodszym bratem. Może też dlatego Mycroft, gdy uświadomił już sobie zagrożenie, jakie mu obecnie zagraża, nie poczuł strachu, jak powinno się spodziewać po każdym innym normalnym człowieku. Odwrotnie, Mycroft wręcz czekał aż jego przeciwnik się ujawni, a zrobi to na pewno. Musi tylko jeszcze trochę poczekać, pograć, a cierpliwość w końcu zostanie wynagrodzona. Tymczasem wyrwany z tego krótkiego zamyślenia spojrzał na swoją filiżankę i dopił herbatę.
- W planach był cały batalion, ja wiem o stworzeniu kompanii, ok 150 może 180 osób. Ostatecznie przeżyło może 60, mężczyzn i kobiet. Zastosowano odpowiednie procedury, zwolniono ich ze służby, nadano nową tożsamość... Jeżeli w ostatnie wydarzenia jest zamieszany ktoś z nich, a jestem tego niemal pewny, to nie będzie nic przyjemnego. To byli ludzie, którzy doprowadzali swoje zadania do końca, nieważne jakie to miałoby konsekwencje. Jeżeli jetem na tej liście... cóż. - uśmiechnął się blado.  - Miło było. - wstał i odniósł filiżankę do kuchni.

Och, bo w istocie byli bardziej do siebie podobni, niż zdawali sobie z tego sprawę. A może też woleli się tego wyprzeć, działać każdy na swój własny rachunek. I tylko od czasu do czasu usiąść w jednym pokoju przy herbacie, odrzucając przy tym wszelkie maski. Chociaż akurat w przybieraniu masek i prowadzeniu gier obaj byli mistrzami, tyle trzeba im oddać. Tymczasem Mycroft ograniczył się do wzruszenia ramionami, bo niekoniecznie wiedział, co ma odpowiedzieć. W milczeniu wycierał opłukaną pod wodą filiżankę, zaciskając przy tym usta w wąską kreskę, jak to zwykł robić zawsze, gdy miał do przeanalizowania jakiś problem. I teraz również, nie żeby już wcześniej się nad tym nie zastanawiał, wręcz przeciwnie. Jednak jego taktyka powoli zaczynała go męczyć, przecież od postrzału minęło trochę czasu i pojawiło się nowe pytanie: co tak naprawdę chce osiągnąć napastnik? Gdyby chciał go po prostu wykończyć, pozbyć się kolejnego celu to, nie ukrywajmy, Mycroft już od kilku tygodni wąchałby kwiatki od spodu. Ten atak miał go przestraszyć? Owszem, przestraszył, na początku. Szybko wszystko wróciło do normy, a Holmes opracował sobie jako taką strategię działania, sprawdził otaczającego go kiedyś i obecnie osoby. I czekał. A następny atak nie nadchodził, więc o co do jasnej anielki chodzi?!
- Czekać. - odpowiedział w końcu zdecydowanie. - Ten ktoś nie chce mnie tylko zabić. - dodał z naciskiem na słowo "tylko". Odłożył przy tym filiżankę do szafki i obrócił się przodem do brata. - On lub oni mają w tym wszystkim jakiś ukryty cel, przynajmniej na razie nie mam pojęcia jaki. Dlatego czekanie na jakikolwiek kolejny ruch wydaje mi się najbardziej sensowny. Chyba, że masz inny lepszy pomysł, to chętnie wysłucham.

- Być może. - zgodził się od razu. To było chyba najprostsze i najbardziej logiczne wytłumaczenie tego braku aktywności. Cóż, w takim razie mogą tak czekać w nieskończoność. Mycroft na chwilę zawiesił wzrok na migającej diodzie laptopa, jakby ta morsem miała mu podać skuteczne rozwiązanie problemu. Kiedy się tej informacji nie doczekał, spojrzał na Sherlocka tym razem już z nieukrywanym zmęczeniem. - Dlatego nie chcę, żeby ktokolwiek się w to mieszał. Tym bardziejd nie Morgan. Ta dziewczyna nawet nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa jakie może jej grozić, a mimo wszystko usiłuje się pchać w sam środek kłopotów. - westchnął, opierając się dłońmi o kuchenny blat. - A problemy może ściągnąć nie tylko na siebie, ale też na resztę tej twojej.. nazwijmy to grupą uczniów. Również na Nico. - spojrzał na brata z naciskiem. Oczywiście nie wykluczał możliwości, że Morgan postanowi działać na własną rękę. Po jednej rozmowie z dziewczyną stwierdził, że w tej akurat sytuacji będzie nią kierowała chęć zemsty za krzywdy wyrządzone jej rodzinie, a przede wszystkim jej samej. Przez chwilę rozważał, czy nie usunąć jej z kraju na czas rozwoju zdarzeń, ale szybko porzucił ten pomysł. Tylko zwróciłby na nią uwagę. Cóż, Sherlock w jednym mógł mieć rację - Mycroft miał związane ręce. Jeżeli czegoś nie zrobi, wróg mógł uderzyć już nie w niego, ale chociażby w Sherlocka lub jego bratanka, być może nawet w ich rodziców. Wszystko, byleby tylko sprowokować reakcję. Z drugiej strony, Mycroft nie mógł pozwolić sobie na wydanie kogokolwiek na pastwę nie wiadomo nawet kogo. W grę wchodziło jeszcze przygotowanie pułapki, ale znowu, przeciwko komu mieliby się bronić i jak? Jeszcze jedna sprawa nie dawała mu spokoju - co z Moriartym? Czy jest w to zamieszany? Ile może wiedzieć? Czy przez to nie będzie chciał dostać się do Sherlocka? Po prostu, wykorzystać okazji, kto by się temu oparł? Mycroft na pewno nie, a skoro on nie, to jakie jest prawdopodobieństwo...
Przez całe to zamyślenie, Mycroft nawet nie zdawał sobie sprawy, że od dłuższej chwili stoi pochylony nad blatem, wpatrując się w jeden na nim punkt i mamrocze coś nieskładnie pod nosem z odmalowanym na twarzy wyrazem silnego skupienia. Jak na razie wniosek, który mu się nasuwał, nie skłaniał do optymizmu. Czego by nie zrobił, mogło to się skończyć źle albo dla niego, albo dla jego otoczenia. Mógłby być uparty i dalej czekać, cierpliwości ma aż nadto (dziwne, gdyby jej nie miał przy Sherlocku i jego możliwościach), ale ryzyko po wzięciu pod uwagę Moriarty'ego mogło okazać się za wysokie. W końcu odetchnął głęboko i, wciąż wpatrzony w blat, powiedział coś, czego Sherlock chyba jeszcze nigdy od niego nie usłyszał, a jeżeli usłyszał, to upłynęło już od tego wiele długich lat:
- Pomożesz mi?
I nie wiadomo, co mogło w tej chwili bardziej zdziwić młodszego Holmesa: niezwykła prośba starszego brata, czy nagłe uczucie pazurów wbijających się lekko w kolana i widok moszczącego się na nich, w pełni zadowolonego z siebie kocura.

Ostatnio edytowany przez M. Holmes (2016-07-07 13:24:04)

Kocur machnął szczotkowatym ogonem, obracając się przodem do Sherlocka i począł wpatrywać się w niego swoimi migdałowatymi jadowicie zielonymi oczami, jakby chciał sprawdzić, czy ten mówi w pełni szczerze. Przekrzywił przy tym okrągły łeb lekko na bok i zastrzygł uchem. Po chwili Sherlock mógł usłyszeć miarowe mruczenie, a szmaragdowe ślepia przymrużyły się w wyrazie odprężenia. Jednocześnie Mycroft obserwował kocie poczynania z boku z bladym uśmiechem błąkającym się gdzieś po twarzy. W pierwszej chwili nie sądził nawet, że usłyszy odpowiedź twierdzącą, szybciej spodziewałby się drwiącej odmowy, a wszystko przez tę niefortunną decyzję, jaką podjął niemal dwa lata temu. I naprawdę chciałby powiedzieć, że tego żałuje, ale byłoby to kłamstwo -miał pełną świadomość tego, że inna decyzja nie wchodziła wtedy w grę. Miał tylko nadzieję, że Sherlock nie będzie więcej do tego wracał. Teraz natomiast skinął bratu głową i wymamrotał ciche "dziękuję".
- Musimy dopilnować, żeby Moriarty nie zyskał nowego wsparcia. - dodał odchrząknąwszy nieporadnie. - Jeżeli dotrą do niego choćby strzępki informacji, nie zdziwię się jeżeli będzie chciał wykorzystać okazję i upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Myślę, że dobrze byłoby odciągnąć jego uwagę, o ile jeszcze nie jest za późno.
Kocur wydał z siebie głośniejszy pomruk aprobaty już na dobre rozkładając się wygodnie na kolanach, przy każdym ruchu zostawiając na czarnym materiale spodni białe ślady futra.