Kiedy detektyw wszedł do środka nie mógł oprzeć się wrażeniu, że trafił na swoje przyjęcie-niespodziankę.
Światła były przygaszone, a w tle grało dobrze wszystkim znane „Sto lat”. Co prawda gramofon rzęził niemiłosiernie, ale przecież liczą się chęci, czyż nie?
Drobne kropelki miarowo uderzają o podłogę. Gdyby spojrzeć z większej odległości można by je wziąć za confetti. Nawet plamki, które po sobie zostawiają wydają się być skrawkami kolorowego papieru.
Szkarłatnego.
Zwisające z rozprutego brzucha jelita mogłyby skojarzyć się jakiemuś kreatywnemu amatorowi makabreski z serpentynami.
I, gdyby ktoś nadal miał wątpliwości, brutalnie wyprowadzał go z nich napisany krwią transparent.
„Wszystkiego najlepszego Panie Holmes”