Jak. Ty. Mogłeś... *tonie w pszemkowych chusteczkach*

Ważne rozmowy

Soundtrack (nie zwracajcie uwagi na cały tekst)

Policjanci pozwolili mu tylko wytrzeć się z ich krwi, po czym wzięli go na przesłuchanie. Przez długą chwilę milczał, nie odpowiadał na żadne z zadawanych pytań. Już nie było ważne, w którym urodził się roku. Właśnie trafił do Piekła. Życie bez Anne i Lucy to Piekło.
Wreszcie jeden z policjantów zadał kolejne z rutynowych pytań, uznając najwyraźniej, że te o nazwisko czy miejsce zamieszkania i tak nie przyniosą odpowiedzi.
- Dlaczego zabiłeś Anne Smith Moran i Lucy Moran?
Sebastian podniósł pusty wzrok i popatrzył policjantowi prosto w oczy.
- Nie zabiłem ich - odparł ochryple i z pełną stanowczością.
- Znaleziono pana między ciałami zamordo...
- Nie zabiłem ich - powtórzył Sebastian tym samym tonem, mrożąc policjanta spojrzeniem. Siedzący za biurkiem mężczyzna odsunął się natychmiast o parę centymetrów. Drugi, ulokowany na krześle obok kolegi, zapisał coś w notesie.
- Jest pan głównym podejrzanym. Musi pan odpowiedzieć na nasze pytania. Dlaczego je zabiłeś?
- Sebastian Moran, urodzony ósmego czerwca, tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego drugiego roku w Enfield. Pracowałem przez poprzednich pięć lat w studio tatuażu. Anne jest moją żoną cztery lata. Lucy to moja córka. Liczą się... Liczyły się tylko one. Nie zabiłem ich.
- Niech pan powie wszystko, co pan wie, panie Moran.
Sebastian wziął głęboki wdech i zaczął mówić.
Kolejny rok spędził ciągany po sądach za morderstwo żony i córki. Nikt nie uwierzył, że obudził się obok, gdy umierały.
A on?
A on poprzysiągł zemstę temu, kto posłał dwie kule w ich serca.

---

- Musi pan odejść, pułkowniku - przełożony Sebastiana podał mu teczkę z jego dokumentami.
- Dlaczego?
- Sprawa ludzi w pańskim pułku śmierdzi na kilometr...
- Są za słabo wyszkoleni - zaczął cierpliwie. Powtarzał to zdanie już tyle razy, a nadal nikt tego nie rozumiał. - Nie moja wina, że pchają się pod ostrzał.
- Pułkowniku - generał brygady uciszył Morana gestem ręki - jest pan wzorowym żołnierzem tej Armii, przyczyniał się pan w służbie jak nikt inny, jednak ci w górze już podjęli decyzję. Musi pan odejść, pułkowniku Moran.
- Nie mam innego wyjścia, oficerze?
- Niestety. Odmaszerować.

---

Wciąż do niego nie docierało, że już nie służy w Armii Brytyjskiej, nie jest tak daleko od starego życia, nie naraża się wcale - albo prawie wcale - na bezpośrednie zagrożenie, że... Że znowu jest cywilem.
Większość wolnego czasu spędzał przez to w domu, albo, kiedy pogoda nie wyżywała się na Bogu ducha winnych Anglikach, w najbliższym parku albo bibliotece. Dawni przyjaciele omijali go szerokim łukiem, szeptali coś, kiedy myśleli że nie widzi.
Sebastian tego dnia jak zwykle siedział w bibliotece. Wypożyczył wyjątkowo interesującą go książkę o mechanizmach stosowanych w broni palnej różnego typu. Usiadł z książką na krześle, w kąciku czytelniczym.
Z amoku wyrwał go dopiero ciężar czyjejś ręki na ramieniu. Przyzwyczajony do tego, że cudza kończyna na twojej kończynie to raczej zbędna wiązka kości, ścięgien, mięśni i całej reszty. Natychmiast wstał, odkładając na bok książkę, gotowy co najmniej trwale okaleczyć stojącego za nim człowieka.
- Spokojnie, spokojnie - bibliotekarz, pan Adam, uniósł ręce w obronnym geście - Ktoś tam - pokazał na regały z książkami kryminalnymi - prosił, żeby pana tam poprosić.
Były już pułkownik uniósł pytająco brew, ale bibliotekarz najwidoczniej nie miał już nic do przekazania stałemu bywalcowi, bo odszedł, szybko zaczepiony przez parę dziewcząt w wieku szkolnym, poszukujących pewnie jakichś materiałów.
Sebastian za to, wiedziony dziwnym przeczuciem (i oczywiście instrukcją pana Adama), podszedł do regałów z kryminałami. Litery na tomach dzieł Agaty Christie czy nieco mniej znanych mu pisarzy oświetlał blask słońca zza okna.
W całej alejce między regałami mógł zobaczyć tylko jednego człowieka. Wyciągnął on cieniutką nowelkę spomiędzy grubszych tomów i odwrócił się w stronę Sebastiana.
Ubrany był w drogi garnitur, więc były pułkownik stwierdził na początku, że musiała zajść jakaś pomyłka. Swoim wyglądem przypominał, dlaczego tych złych nazywa się czarnymi charakterami. Nieznajomy wbił spojrzenie ciemnobrązowych oczu w Sebastiana. Uśmiechnął się, ale grymas nie obejmował spojrzenia. Wyminął Morana i usiadł przy najbliższym stoliku czytelniczym. Pokazał mu miejsce naprzeciw siebie.
- Pan Sebastian Moran, miło pana w końcu poznać - powiedział, kiedy tylko pułkownik usiadł na krześle.
- A pan to...?
- Nieważne. Mam dla pana propozycję nie do odrzucenia. Znalezienie pewnej osoby w zamian za wykonanie drobnych prac.
- Nie rozumiem...
- Pułkowniku Moran, wiem o panu wszystko - nieznajomy wyglądał na nieco znudzonego całą sytuacją. - Znam pańską przeszłość, wiem kogo pan szuka. Znam sposoby, by go znaleźć.
- I myśli pan, że za panem pójdę?
- Oczywiście że nie. Ja to wiem.
- Bo "zna pan sposoby"? - Sebastian nie wyglądał na przekonanego.
- Właśnie tak - z tymi słowami nieznajomy położył na stoliku między nimi zwitek pieniędzy. Sebastian uniósł pytająco brwi.
- I to niby te sposoby, tak?
- Nie, nie, to, panie Moran, jest pierwsza drobna praca za znalezienie tej osoby.
- Praca dla kogoś, kogo nie znam nawet z nazwiska? Nie sądzi pan chyba, że mnie to przekona.
- Och, na pewno zna pan moje nazwisko - mężczyzna naprzeciwko Sebastiana uśmiechnął się podręcznikowym grymasem psychopaty. - Tylko nie podejrzewa pan, kim może być jego właściciel.
- Łatwiej byłoby się po prostu przedstawić - zasugerował pułkownik.
- Sebastianie, przedstawianie się jest nudne...
- Wolałbym znać pana nazwisko - odpowiedział stanowczo Moran.
Nieznajomy podniósł się i poprawił klapy marynarki. Poprawił krawat w czaszki i odszedł od stolika parę kroków, zostawiając przed Sebastianem zwitek pieniędzy.
- W środku znajdzie pan potrzebne informacje o tej pracy - mruknął, nie odwracając się w stronę zaskoczonego już-nie-wojskowego. - Nazwisko, tak przy okazji, brzmi Moriarty. Mam nadzieję, że zawiadomi mnie pan, gdy skończy.

Huragan
Soundtrack

Większość ludzi w gniewie nie myśli co robi. Większość ludzi stara się w takich momentach zepsuć tak dużą część świata, jaką tylko zdoła, często w bezsilnej złości. Rzucają wazonami, zaciskają pięści, krzyczą i, najogólniej mówiąc, psują innym humory. Czasem, bardzo rzadko, prócz humoru, psują innym również kości czy narządy wewnętrzne.
Trochę inaczej było w przypadku byłego już pułkownika. Gniew na cały, Bogu ducha winny, świat, działała na niego jak, nie przymierzając, narkotyki. Nie, to nie do końca to. Bardziej jak dziwaczne środki uspokajające.
Sebastianem Moranem nie wstrząsały nagłe odruchy. Kiedy ktoś go zdenerwował czy ewentualnie nie dawał mu wyboru, Sebastian emanował lodowatym spokojem. Mówił wtedy zaskakująco łagodnym tonem, który można by uznać za wzór naśladowania dla wszystkich spikerów w akcjach "stop przemocy". Ruchy miał wtedy pewne, pełne swego rodzaju delikatności. Na ustach w takich sytuacjach miał wtedy pobłażliwy uśmiech drapieżnego kota, którego imieniem nie wiedzieć czemu zaczęto go nazywać - tygrysa. Miał w sobie coś z marmurowej figury rodem ze starożytnej Grecji. Ten, kto widział Sebastiana w takim stanie, miał raczej marne szanse na przeżycie. Ostatnim, co mógł zobaczyć ktoś z mniejszym szczęściem, to byłego pułkownika, celującego z pobłażliwym uśmiechem w jego głowę.
Tak samo było teraz. James Hurricane nie miał szans na litość. Chociaż na dobre mu wyszło, że nie widział zbierających się nad jego domem burzowych chmur.
Był tak bardzo angielskim Brytyjczykiem, jak tylko było możliwe. Był niskim i obdarowanym cholesterolem i sporawym brzuchem mężczyzną po pięćdziesiątce, jakich pełno jest na tym świecie. Pracował jako komornik, więc żył dostatnio z biedy innych ludzi. Miał czas i możliwości na typowe five o'clock. Właśnie zbliżała się godzina piąta. James narzucił na siebie jakiś szlafrok, bo właśnie wyszedł z wanny i wziął się za przygotowywanie swojej ulubionej herbaty z mlekiem. Był jakoś dziwnie szczęśliwy, nucił coś pod nosem, wyciągając z szafki ciasteczka.
Tik tak, tik tak, tik tak, Sebastian popatrzył na zegarek. Jeszcze miał trochę czasu.
Pan Hurricane, wciąż nucąc, zalał herbatę wodą i dolał trochę świeżego jak oddech po Winterfresh mleka. Zdziwił się, słysząc dzwonek do drzwi. Nikogo się nie spodziewał. Poprawił jasnoszary szlafrok i poszedł otworzyć wyraźnie zniecierpliwionemu gościowi. Zazwyczaj nie przyjmował kogokolwiek do swojego domu, a jeżeli już, to byli to ludzie w jego wieku, fachu czy... No cóż, nie spodziewał się wysokiego blondyna. Tym bardziej nie spodziewał się, iż ów blondyn pchnie go na ścianę w jego własnym domu i wyjątkowo spokojnym ruchem przyłoży pistolet do głowy. James krzyknąłby pewnie, gdyby głos nie uwiązł mu w gardle.
Przybysz puścił komornika, zamykając na ślepo drzwi i uśmiechnął się pobłażliwie.
- Rutynowa kontrola - rzucił wesołym tonem - pan James Hurricane, komornik, niezamężny?
Starszy pan pokiwał głową, a uśmiech na twarzy przybysza poszerzył się.
- Dostał pan ostatnio pracę w mieszkaniu niejakiej Emily Willson, zgadza się?
Znowu kiwnięcie głową. James czuł to znane wszystkim uczucie, że coś gdzieś zrobił w życiu źle i nie do końca wiedział, co dokładnie.
- Dobra, panie komornik. W takim razie kończymy tą robotę. Ostatnie słowo jakieś? Żebym wiedział, czym ozdobić ściany w pańskim salonie.
Jamesa Hurricane dosłownie zatkało to pytanie. Trząsł się i próbował powiedzieć cokolwiek, ale nie potrafił. Czarne jak jego najgorsze koszmary wnętrze lufy pistoletu patrzyło między jego oczy, zadając je raz za razem. Człowiek trzymający broń uśmiechał się cały czas, ale uśmiech nie obejmował jego oczu. Jak tygrys polujący na ofiarę... przemknęło komornikowi przez przerażone myśli.
- J-ja tak b-b-bardzo p-p-p-przepraszam - wydukał w końcu. Odpowiedziała mu ciemność.
Sebastian natychmiast przestał się uśmiechać. Odłożył broń, nie zdejmując z dłoni lateksowych rękawiczek. Z kieszeni wyciągnął pędzel.
Następnego dnia znaleziono ciało pana Jamesa w salonie. Nad jego głową, w miejscu, gdzie kiedyś wisiał obraz, napisano krwią Ja tak bardzo przepraszam!. W dłoni martwego komornika znaleziono pędzel. Nie było żadnego innego śladu, niczego.
Gdzieś poza czujnym okiem angielskiej policji i detektywów, Sebastian Moran, ćmiąc papierosa, odebrał zapłatę od swojego szefa, Jamesa Moriarty'ego.

Bimber, poligon i niziołek
Soundtrack

Na poligonie jednostki dowodzonej przez pułkownika Morana panowała ostra dyscyplina z drobnymi tylko odchyłami od normy. Żołnierze Tygrysa, jak nazywano tu dowódcę, byli trenowani całymi dniami, w przerwach między wszelkimi manewrami przydzielonymi przez wyżej postawionych.
Jak to w nocy, ciemność i cisza spowijały namioty i drewnianą konstrukcję z latryną. Ciężkie jeepy i rosomaki stały na placu, jakby czekając na kolejny dzień pracy (w przeciwieństwie do śpiących żołnierzy, którzy najchętniej pozostaliby w łóżkach do śmierci).
- On oszalał - stwierdził niemrawo Jacob Take, szeregowy, kiedy jego uszu doszedł najpierw przytłumiony, ale wyraźnie przerażony krzyk "Anne", a potem dźwięk dzwonu zapraszającego na poligon. Bezsilnie ukrył głowę pod poduszką. Potem coś przywaliło mu mocno w bok.
- Rusz się lepiej, wściekły jest jeszcze gorszy - wymamrotał Michael Vex, który właśnie rzucił w Jacoba butem. W ciemności brzmiał, jakby jeszcze się nawet nie obudził.
Wśród kolejnych pomruków niezadowolenia, szczególnie było słychać Adriana Wooda. Hobbit, jak nazywała go większość jednostki, z pułkownikiem na czele, był najniższy w pułku i był jedynym szeregowym z piegami i z lekka szkockim akcentem (co oczywiście nie uszło uwagi... czyjejkolwiek). Mimo wszystko polubił szybko swoje przezwisko i dość często nim przedstawiał się reszcie ludzkości. Przewyższał paru wyższych rangą kolegów inteligencją, jak nikt inny podrywał dziewczyny z najbliższych okolic, ale nie miał zbyt dużych szans na awans ze względu na troszkę słabszą kondycję.
Kiedy pułk łaskawie zjawił się na placu za namiotami, dowódca, pułkownik Sebastian Moran już tam czekał. Zdawał się nie przejmować chłodem, w zupełności wystarczyły mu spodnie i koszulka. Tylko nieśmiertelniki, na jednym łańcuszku z obrączką, odcinały się od ciemności. Nie musiał dużo mówić. Wystarczyło, że rzucił hasłem "dwa!", a żołnierze stali w dwuszeregu. Księżyc rzucał światło na ich twarze, przód pułkownika kryjąc w mroku. Jego podwładni już zdążyli się przyzwyczaić do nocnych treningów i człowieka bez twarzy, instruującego ich w wyjątkowo efektywny sposób.
- Tree, Vex, ruszać się! Źle! Baby też tak bez przekonania rżniecie? Ręka prosta, Take. Hobbit, do ciężkiej... uch - Tygrys trzepnął Wooda w łeb i sam zaatakował, demonstrując na jednym z szeregowych jak dany ruch powinien wyglądać.
W ten sposób ćwiczyli do świtu. Wtedy też Moran puścił ręce Vexa i dał komendę rozejścia się. Hobbit, kulejąc, poczłapał za resztą jednostki do kantyny. Pułkownikowi przeszło przez myśl, że nigdy nie widział Hobbita wracającego z ćwiczeń bez obrażeń. Odnotował też w głowie, że zaczyna brakować bandaży. Odwrócił się na pięcie i pomaszerował do namiotu z zaopatrzeniem, żeby sprawdzić czego jeszcze brakuje.
W kantynie było weselej. Głodni i senni żołnierze dostawali tu jakieś jedzenie (może nie światowych standardów, ale dla głodnego idealne) i po kubku kawy (może nie najlepszej, ale mocnej). Żołnierze woleli herbatę chyba tylko dzięki przebiegłości kucharza. Człowiek ten, sympatyczny wariat, dolewał do herbaty bimbru własnej roboty. Niestety, po kubku takiej herbaty musieli unikać pułkownika...
Ten oczywiście wiedział o praktyce kucharza. Osobiście dbał o wystarczające zapasy wszelkich składników trunku, a poza tym... wśród nielicznych rozrywek ta była najzabawniejsza. W połączeniu z drugą, pokerem, dawały niepokonane combo. Który żołnierz nie lubił kart? Tym bardziej, jeśli wygraną była przepustka na tydzień i było się pijanym? Pułkownik zdecydowanie wiedział, jak przekonać do siebie ludzi, nawet jeśli na początku go nienawidzili. Patent ten funkcjonował tylko w dwóch jednostkach - u Tygrysa i u pułkownika Adama Levi*, z którym Moran się przyjaźnił. Znali się ze szkoły wojskowej, gdzie Adam notorycznie wkurwiał Sebastiana. Potem Sebastian parę razy się odwdzięczył. Później jeden pomógł drugiemu wytłumaczyć się z wagarów, rozpoczynając tym samym erę przyjaźni na śmierć i życie.

...

Wieczory, kiedy nie było planowanych manewrów, a na widok pułkownika żołnierze potrafili się nawet uśmiechnąć, należały do najciekawszych. Oczywiście przy stole zasłanym kartami, kieliszkami, butelkami alkoholu, pieniędzmi i paroma kolegami ze zbyt słabymi głowami. Nie chodziło tylko o grę. Tak naprawdę poker był tylko pretekstem, żeby się schlać, wygadać i pomyśleć o czymś innym niż codzienność wymuszająca zabijanie, z naciskiem na to pierwsze. Pułkownik zezwalał na to, a nawet sam brał udział w takich posiedzeniach.
Sięgnął właśnie po butelkę i polał tym, którzy jeszcze nie padli.
- Sir? - Vex, który tasował karty, popatrzył na dowódcę.
- Majorze?
- Szemu akurat treningi?
- Co?
- Kolega pyta szemu... Siiir. Szemu nas pan tak szęzto trenuje - wymamrotał Hobbit, po czym wypił zawartość swojego kieliszka. Obok Vexa wyglądał jak dziecko.
- Wolicie to, czy zginąć na byle akcji?
- Ja nie ze umieraź - mruknął sennie Jacob, tuląc do siebie ramię jednego z nieprzytomnych kolegów. Ponoć to było coś więcej niż przyjaźń.
- Nie umrzesz, jak będziesz ćwiczył - odparł ze słabym uśmiechem pułkownik. - A jak nie umrzesz to może weźmiecie ślub.
- Źlub? To ja ze na źwiszenia...
- Wieszżeziekocham - wymamrotał na to śpiący kolega.
- Vex? - Moran patrzył na tych dwóch, sięgając po swój kieliszek.
- Zo?
- Wiesz, że umrzemy?
- Wjem...
- To dobszsze - pułkownik wstał, rzucając ostatnie karty na stół. - Bo wygrrraue - chwiejąc się złapał wygrane pieniądze i przepustkę.
- Siiiir? - Hobbit również wstał. Mimo wyraźnego akcentu, spowodowanego alkoholem, szedł prosto.
- Zo?
- Zie pan izie?
- Napierrrdalaź kurrrwezyn...
- Lepiej jak panu pomogę, siiiiir.
Podszedł i jak tylko mógł, objął dowódcę i poprowadził do jego namiotu.
- Ejj, moszsze weśme pszszepusstke? - Vex popatrzył po zgromadzonych. Prócz niego i Jacoba wszyscy spali. Major westchnął, wstał i potoczył się na swoją pryczę.

...

Nie dam rady. Nie umiem tak szybko... Poczekajcie..!
- Nie mogę - mruknął, prawie bezdźwięcznie Hobbit, patrząc jak reszta ludzi z jego jednostki znika w pyle. Upadł na ziemię. Chyba. Nie był pewien, poczuł tylko że coś nagle uderzyło go w kolana, brzuch i głowę. Poza tym na krótki moment stracił dech od uderzenia w pierś. To musiała być ziemia, prawda?
Zanim sobie odpowiedział, ciemna kurtyna zasłoniła już nie tylko oczy, ale i mózg. Boże, dlaczego?
Poszturchiwanie. Coś, a raczej ktoś go dźgał. Otworzył oczy. Kurwa, pułkownik. Nie ma szans, nie da sobie rady, nie teraz.
- Do lekarzy - warknął Tygrys, patrząc gdzieś za siebie. - Ma przeżyć, albo osobiście zadbam, żebyście zginęli na froncie.
Czyjeś ręce. Take, chyba. Albo ten ciemny, jak mu było... Znów ucieczka w ciemność.
Budził się jeszcze kilka razy. Za każdym razem było gorzej.
Umrę. Nigdy nie zobaczę mamy, taty, siostry. Celine nie dowie się, jak ją koch-
"Wiesz, że umrzemy?"

*Levi - /Liwaj/ - nazwisko od koleżanki imieniem Magda c:

Ostatnio edytowany przez Moran (2015-10-25 19:47:39)

Nic nie ćpałem, Annie!
Wyzwanie pisarskie 2015 - "Wyznanie"
Soundtrack

Jak jej to powiedzieć?
W uszach Sebastian słyszał tykanie zegara tak, jakby tykała bomba. Znów zerknął na tarczę budzika przy łóżku,  zabałaganionym w sposób zdecydowanie daleki od przyzwoitego. Złapał za gitarę jedną, a za futerał drugą ręką. Spakował  instrument i znowu rzucił wylęknione spojrzenie w kierunku bomby.
Pięć minut. Jak jej to powie?
Zarzucił na plecy jasnoszarą, prawie białą koszulę i uśmiechnął się nerwowo do swojego odbicia w lustrze. Mógłby coś zrobić z tymi włosami i jak raz wyglądać jak człowiek. Sprawdził, czy w kieszeni ma klucze i czy o niczym nie zapomniał.
Łóżko potrzebowało zdecydowanie czyjejś ręki. Chłopak stwierdził już dawno, że to nie ma szans być jego ręka. Miał  wrażenie, że jedyna rzecz w pokoju, która jest na swoim miejscu to ramka ze zdjęciami. Uśmiechnął się więc do rzeczonej ramki, a raczej do zdjęcia wewnątrz. A teraz powinien już iść...

...

Próba zespołu okazała się być, jak zwykle zresztą, posiedzeniem przy herbacie i paluszkach. Oczywiście, również jak zwykle, była krótka. Zagrali ze dwie może piosenki, z czego żadnej nie potrafili zagrać dobrze, porozmawiali na temat sprawdzianów z matematyki i rozeszli się z domu Octaviana.
Sebastian wybrał drogę przez park, bo umówił się z Anne. Poza tym, tą drogą było bliżej. Słońce zdążyło już zajść dość dawno, alejki za to oświetlał niemrawo księżyc wespół z latarniami. Przy czym księżyc co chwila krył się za chmurami. Powietrze było chłodne – Sebastian dopiero teraz żałował, że nie wziął  bluzy – i zbierało się na deszcz.
Anne wyglądała wspaniale, zresztą jak zawsze. Uśmiechnął się do niej, poprawiając ułożenie futerału z gitarą na ramieniu.
– Cześć Seb – pomachała mu. Też się uśmiechała. Jezu, jest śliczna, kiedy się uśmiecha.
– Hej Anne – co mam powiedzieć dalej? Jak zacząć ten temat?
– Chciałeś się zobaczyć – zauważyła.
Sebastian pokiwał głową i znowu poprawił futerał. A jeśli się zbłaźnię?
– Chciałem. Chcę. No bo ten... - nie mam nawet pojęcia, co zrobić z rękami! - Wiesz, że... znamy się od bardzo dawna, prawda?
– Prawda – Anne wciąż się uśmiechała. Sebastian nie był pewien, czy to aby nie drwiący grymas. Sam uśmiechnął się nerwowo.
– O co chodzi? Zachowujesz się, jakbyś zjadł torbę cukierków, Seb. Czy ty... - zbliżyła swoją twarz do jego, marszcząc brwi - …ćpałeś?
– Nie ułatwiasz! Nic nie ćpałem, Annie! No i znamy się od dawna, przyjaźniliśmy się od zawsze  i... ja... - mógłbym brzmieć mniej piskliwie... Co się stało z moim głosem?
– Ty co konkretnie? - teraz w głosie Anne już wyraźnie słyszał rozbawienie.
– Bo ja... JaciękochamAnnie. 
Zlepek słów na jednym wydechu razem ze stresem opuścił jego usta, a sam Sebastian podszedł o krok bliżej. Potem sam się zdziwił, jak łatwo przyszło mu pogładzić Anne po policzku. Wiedziony odruchem przyciągnął jej twarz do swojej i uchwycił jej wargi swoimi. Westchnienie zaskoczenia sprawiło jednak, że odsunął się o krok. Na pewno zrobił coś nie tak! Potem to ona zaskoczyła Sebastiana, łapiąc jego rękę z uśmiechem. Splótł ich palce ze sobą i ucałował knykcie dziewczyny. Nie musieli nic już mówić. Po co? Wystarczyły przecież te drobne gesty.

...

Łóżko zostało tknięte. W dodatku, w co Sebastianowi cholernie ciężko było uwierzyć, jego ręką.
Ubrania w końcu wróciły do ojczyzny w szafie i pralce (matka powiedziała mu, że nie wiedziała, że Sebastian ma tyle ubrań. Ach, gdyby tylko wiedziała). Książki porzuciły romans z podłogą i zaczęły zdradzać ją z regałem. Tylko jedna rzecz stała zawsze na swoim miejscu. Ramka ze zdjęciami.
Sześć uśmiechów. On, Rory,  Octavian, Amelia, Melody i Anne.
Już moja Anne.
Uśmiechnął się. Teraz naprawdę powinien już iść.

Tak obstawiam
Soundtrack

Pierwszy w szeregu był major Michael Vex. Wyglądał, jakby matka urodziła go nie tylko z zatwardzeniem, ale i w mundurze do kompletu. Jako jedyny nie uśmiechał się drwiąco do nowego dowódcy. Pułkownik widział jednak wcześniej, że reszta żołnierzy nawet go lubi.
Po prawej majora stał Jacob Take, najmniej przepisowy sierżant w pułku. Trochę niezadowolony odsunął się od Raphaela Williamsa i stanął w wyznaczonym przez regulamin miejscu. Poprawiał co rusz czarne włosy, oglądając się bez przerwy za opuszczonym kolegą. Wyglądał jak Mongoł, co w połączeniu z piachem pustyni i jej skwarem dawało zabawny efekt.
Kolejny był szeregowiec. Adrian Wood, którego po wyczytaniu nazwiska z listy pułkownik nie zauważył. Z prostej przyczyny - człowiek ten miał raptem półtora metra, jeśli nie mniej. Wood uśmiechał się jednak szeroko i przepchnął raz dwa do przodu.
Mimo komendy "baczność!", kapitan Raphael Williams zajął się czyszczeniem okrągłych szkieł okularów. Stojący obok Brian Fox uprzedził dowódcę i palnął kapitana w kędzierzawą głowę. Ten rozejrzał się, zakładając okulary i powoli wyprostował.
Przydzielili mi bandę debili, przemknęło pułkownikowi przez myśl, kiedy patrzył na taki pierwszy szereg.
- Po kolei! - ryknął. Jacob i Raphael uśmiechnęli się szerzej, Vex zrobił jeszcze bardziej skupioną minę, a Brian i Adrian w końcu popatrzyli na dowódcę.
- Spocznij!
Łup. Ciekawe, ilu z nich w ogóle tu przyszło.
- Jestem pułkownik Sebastian Moran, a wy jesteście ludźmi, którymi mam dowodzić.
- Tak, sir!
- Nie zastąpię wam poprzedniego dowódcy, bo jestem wrednym, okrutnym skurwysynem.
- Tak, sir!
- Pierwsza zmiana w planie dnia dotyczy rannego treningu. Piąta, nie szósta.
- Ta... - Sir?
- Raphael wystąpił przed szereg, poprawiając okulary na nosie.
- Kapitanie? - Nie mógłby pan...
- Nie mógłbym. Jesteście słabo wyszkoleni, a ja mam zamiar bić się na polu walki z moimi ludźmi u boku. Nie chcemy trupów.
- Ale...
- Do szeregu.
- Tak, sir.
- Rozkazy na dziś... - Pułkownik zajrzał do kartek. - Major Vex i podpułkownik Fox stawią się u mnie po obiedzie. Którzy to? - Uniósł wzrok. Wymienieni niemrawo wystąpili przed szereg. - Tyle z mojej strony, rozejść się.

...

Kto jak kto, żołnierz ze śmiercią radzić sobie musi. Najgorzej mieli oczywiście Vex i Fox, pierwsi którzy dowiedzieli się o śmierci White'a. Obaj znali go z pola bitwy, choć był dowódcą zupełnie innej jednostki i szczebla. Miał jednak ogromną charyzmę i potrafił zmotywować nawet najgorszych tchórzy.
Tamman Shud. Żadnych śladów prócz karteczki obok trupa wspaniałego brytyjskiego oficera.
Michael wcisnął ręce w kieszenie spodni i zmrużył oczy przed światłem zachodzącego szybko słońca. Piasek chrzęścił pod jego i Briana ciężkimi butami.
Idący obok majora Fox nie wyglądał dużo lepiej. Owijał bez słowa poharataną rękę jasnym bandażem. Ten szybko przesiąkał krwią. Brian zatrzymał się dopiero przed namiotem nowego dowódcy. Splunął na piasek, złoty jak jego skóra i rzucił krótkie spojrzenie na Vexa.
- Wiesz, że też będzie pytał? - miał lekko afrykański akcent. Wszyscy w jednostce wiedzieli, że był nieplanowanym synem byłego brygadiera.
- Wiem - burknął Vex, kuląc się w sobie. Brian nie odpowiedział. Zamiast tego wszedł do namiotu pułkownika i zasalutował.
- Sir?
Dowódca wskazał na krzesła przed sobą, nie odrywając wzroku od kartek. Żołnierze usiedli bez słowa.
- Jesteście, według notatek mojego poprzednika, dobrymi i zaufanymi ludźmi - zaczął cichym, monotonnym głosem. Żaden z mężczyzn nie spodziewał się takiego spokoju po człowieku, który dosłownie wrzeszczał na nich na zbiórce.
- Głupio by było, gdybyście spieprzyli taką opinię.
Vex popatrzył na Foxa z niedowierzaniem. Było to pierwsze, co po sobie okazał w towarzystwie pułkownika. Ten właśnie oderwał się od pracy.
- Informuję was, że od dzisiaj na dziwki wychodzicie dopiero jak dacie mi o tym znać.
Półafrykańczyk wybałuszył oczy. Jego kolega starał się nie zadawać pytań. Pułkownik założył nogę na nogę, rozkładając się wygodniej na krześle.
- Przekażcie to reszcie, o ile chcecie mieć trochę dawnego zaufania dowódcy. O ile uznam, że dobrze się sprawujecie, dostaniecie ode mnie nawet przepustki na burdel. Chcę tylko wiedzieć, jak wielu ludzi faktycznie jest w koszarach. Wyrażam się jasno?
- Tak, sir - pierwszy odezwał się Fox.
- ...sir - powtórzył Vex głucho. Wyglądał na zmieszanego. - ...sir?
- Tak, Fox?
- Skąd pan wiedział, że my..?
Pułkownik roześmiał się. Dla majora brzmiało to jak drwina.
- Jesteśmy stadem facetów daleko od domu. Co jak co, ale za kobietami każdy z nas tęskni - przez jego twarz przemknął nieodgadniony wyraz, szybko skryty uśmiechem. - Musiałbym nie mieć paru klepek i innych części, żeby nie wiedzieć. Możecie już iść.

…

- To jak to było z tym… no, z wojskiem?
- Co masz na myśli, Vex? – Pułkownik jak gdyby nigdy nic podał majorowi pudełko z nabojami; nie odwrócił się. Michael żałował, że nie widzi twarzy dowódcy zza wyłomu.
- Co pana zmusiło do służby, sir – wytłumaczył pośpiesznie. – Williams i Wood obstawiają… nienajlepszych rodziców, Fox twierdzi że to przez zamiłowanie do munduru…
- A ty? – Tygrys, jak zaczęto niedawno nazywać pułkownika, nie brzmiał na zainteresowanego tematem rozmowy. Nie przeszkodziło to dreszczom przejść po plecach majora.
- Ja?
- A widzisz tu kogoś jeszcze, Vex?
- Ja… obstawiam, że to kobie…
Huk granatu nie pozwolił majorowi dokończyć. Pułkownik oparł się o ścianę i uśmiechnął szeroko. Chwilę później już biegł za tym, kto rzucił ładunek. Vex nie chcąc być gorszym ruszył na drugą stronę miasta.

…

- To co, obstawiasz że to przez kobietę?
W pudełku były jeszcze trzy fajki. Wylądowało na brzuchu majora; właśnie skończył zszywać go lekarz. Vex ostrożnie wygrzebał jeden z papierosów.
- Najbardziej prawdopodobne. – Odpalił nad ogniem z zapalniczki dowódcy. Zaciągnął się dymem.
- Tak myślisz?
- Nie ma pan nic do stracenia – wzruszył ramionami, jakby to było oczywiste. – Rzuciła pana, sir?
- Udławiła się swoją krwią obok mnie.
Vex zakrztusił się dymem. Nie było to najmilsze uczucie, tym bardziej że napiął właśnie zszyte mięśnie. Twarz pułkownika nie zmieniła się w żaden widoczny sposób.
- Przepraszam, ja nie wiedziałem…
- No cóż, teraz wiesz, nie?

Ostatnio edytowany przez Moran (2015-11-29 22:14:47)