Ani jednym słowem nie skwitował obelg rzucanych pod jego adresem, potencjalne odpowiedzi zostawiając własnym myślom. Zresztą, odreaguje. Jak tylko wrócą na posterunek i dorwie tych matołów, którym zlecił przeszukanie okolicy. Gestem przywołał dwóch policjantów do pomocy i w trójkę odeszli, by zająć się denatem. Ostrożnie ułożyli go na pomoście, a sam Mills poprawił okulary, wciągnął rękawiczki i pochylił się nad ciałem. Twarz zamordowanego zastygła w wyrazie bólu, a może i strachu. Henry odetchnął i przystąpił do badania ciała.
- Trzy rany postrzałowe, jedna nad kolanem. Sprawca zapewne chciał spowolnić ofiarę. - pomału, z pomocą jednego z policjantów obrócił ciało. - Postrzelony w bark. Trzecia, śmiertelna. - wskazał na niewielki otwór tuż nad prawym łukiem brwiowym.  No tak, od początku się mylił. - Ta spowodowała śmierć na miejscu.

Detektyw przystanął obok by móc swobodnie obserwować zarówno działania policjantów jak i miejsce zbrodni. To, przeoczone – co nie było dla niego jakimkolwiek zaskoczeniem – przez techników, było niemal nietknięte, a to z kolei oznaczało, że miał dla siebie wielki plac zabaw. Rzadko kiedy zdarzało się, że pracował nad śladami przed technikami – miał na myśli oczywiście te, które były tak widocznie, że nawet Scotland Yard je nie przeoczył, często zdarzało się tak, że trafiał na tropy, które zostały przez nich pominięte. Jednak zazwyczaj miał do czynienia już z obfotografowanymi dowodami, które zaraz po skończeniu jego pracy lądowały do odpowiednio przeznaczonych na to pojemników, podpisanych i wysłanych do głębszej analizy do – choćby - laboratorium. W tym momencie kończył się jego kontakt z często wymownymi przedmiotami – sytuacje, kiedy on mógł zająć się czymś w Bart’s były znikome i jedyne przy okazji takich spraw jak przy oficjalnym pierwszym spotkaniu z Moriartym, kiedy zajmował się Carl Powersem. Przypomniał sobie, że kiedy w końcu dotarło do niego do kogo należały buty pozostawione na baker street 221c był zaskoczony. Dotyczyło to przecież niewielkiego wypadku, który wzbudził jego zainteresowanie kiedy był o wiele młodszy. Napoleon pojawił się w jego życiu o wiele wcześniej, niż większość mogła podejrzewać.
- W jakimś stopniu każdy z nas lubi – odpowiedział do Mary.  John na przykład od takiego życia był uzależniony, czego dowiódł mu pamiętnego wieczoru, w towarzystwie pani Watson. Wydawało się, że wiedzieli o tym wszyscy z wyjątkiem lekarza. Sherlock z kolei lubił pracować pod presją – choć ostatnio brakowało mu zwykłych – w jego systemie wartości – spraw, gdzie błąd raczej nie ściągał czarnych chmur na niego i osoby z jego otoczenia.
Kiedy usłyszał słowa Inspektora doszedł do wniosku, że ten zaczynał przypominać jego na miejscach zbrodni. Może wpłynęła tak na niego coraz częstsza obecność Holmesa Młodszego w jego pracy, do tego doszedł  jako taki stres lub presja – jak kto woli – spowodowana zwiększoną liczbą zgłoszeń.  Nie był zdziwiony. Inspektor miał przed sobą twardy orzech do zgryzienia. Trupów było więcej niż zwykle a i poparzenia nie były niczym przyjemnym do oglądania. Do tego odór spalenizny powodujący ból głowy. Każdemu mogą puścić nerwy, nawet komuś tak cierpliwemu jak Lestrade.
Kiedy zauważył, że młodzi policjanci przystąpili do zdejmowania ciała rozejrzał się. Nikt przecież tam ów denata nie wrzucił, tam więc musiał zginąć. Biorąc pod uwagę rany, jakie widział wcześniej doszedł do wniosku, że i tutaj może spodziewać się tego samego. Podcięcie gardła odpadało. Pozostał postrzał, a taki zwykle zostawiał ślad. Być może mu się poszczęści i znajdzie łuskę, którą strzelec zapomniał zabrać. Nie mógł też strzelać z większej odległości – widoczność musiała być ograniczona. Szanse odnalezienia czegokolwiek wzrastały tym bardziej, że teren był niezadeptany przez Scotland Yard.
Odszedł od pozostałych wciąż wpatrując się w miejsce, w którym Mary znalazła ciało. W ten sposób starał się ustalić i jednocześnie ograniczyć pole, z którego mógł paść strzał. Kiedy już to zrobił zajął się spoglądaniem na kamieniste podłoże słuchając jednocześnie jednym uchem tego co będzie miał do powiedzenia młody policjant. Przez chwilę zdawało mu się, że znalezienie łuski jest niemożliwe na tle kamieni. Dostrzegł jednak niewielki przedmiot, którego poszukiwał. Przykucnął obok i delikatnie przechylił głowę na bok przyglądając się znalezisku. Nie miał zamiaru podnosić łuski by zaraz potem odłożyć jej na miejsce, gotową do krótkiej sesji zdjęciowej. Z resztą, w obecnej sytuacji lepiej nie narażać się na gniew Inspektora. Zmrużył oczy starając się dopasować ją do broni. W takich chwilach dziękował sobie za wybudowanie pokoju w pałacu ze spisem broni i nie tylko. Przypominał jedno z pomieszczeń budynku w którym przesiadywała całe grupy uważające się za stróżów prawa.
Wstał i zaraz pojawił się obok Mary i pozostałych, idealnie, by załapać się na koniec raportu i stwierdzenia przyczyny śmierci
- 7,65 mm. typu Browning. Obstawiam Walther’a PPK – powiedział przyglądając się ciału. Zastanawiał się nad kolejnością strzałów. Wersja noga -> brak była tak samo przekonująca jak bark -> noga. Z resztą, to nie było teraz priorytetem. Przykucnął przy ciele a ręką wskazał w kierunku, w którym znalazł pozostałość po pocisku – tam znajdziecie jedną z łusek – dodał i zajął się obszukiwaniem kieszeń zmarłego. Z lekką satysfakcją z powodu korzystania ze wszystkich uprawnień jakie przydzielił mu tuż po przebyciu Lestrade.  W jednej z kieszeni wyczuł portfel, a w nim dokumenty tożsamości. Oderwał wzrok ze zdjęcia i spojrzał na twarz martwego  Jacksona Whitemore. Na zdjęciu wyglądał młodziej niż 43 lata. Być może za sprawą lat, jakie upłynęły od czasu jego zrobienia, a być może z powodu rany postrzałowej i przerażenia.
- Whitemore Jackson – mruknął wyciągając jeszcze telefon. Oprócz drobnych w kieszeniach denata nie znalazł nic ciekawego – był notowany? – zapytał podając mu dowód. Sam zaczął przeglądać ostatnie połączenia.
- To mogło by obalać teorię wojny gangów. W końcu puszczenie pojedynczej jednostki z wiadomością o tym co się wydarzyło nie było by niczym złym. Tutaj, komuś zależało, by ofiary zabrały ze sobą te informacje ze sobą do grobu – odpowiedział nie unosząc wzroku znad ekranu telefonu. Ostatnie połączenia –odebrane i wychodzące należały do tego samego nieznajomego numeru.

Henry skinął głową i odszedł na bok odszukując na tablecie potrzebny mu numer telefonu. Po chwili krótkiej, zwięzłej rozmowy z panią Whitemore rozłączył się i wrócił do towarzystwa.
- Będą na miejscu za jakąś godzinę. - oznajmił.

Z dłońmi dalej wbitymi w kieszenie obserwowała cały proces, pozostając w swojej roli cichego obserwatora. Co moment kątem oka uciekała do rozbitej czaszkj pechowego wisielca, której widok skutecznie obrzydził jej plany przygotowania spaghetti na późny obiad po powrocie do domowych zakątków. Niejaki Jackson musiał zdobyć respekt nie tylko w sferach "służbowych, lecz także i kręgach rodzinnych, skoro jego najbliżsi jeszcze trzymali się w nierozproszonej gromadzie.
- Ktokolwiek postanowił go załatwić, musiał mieć celne spojrzenie - dodała, rozglądając się dookoła. Oczami wyobraźni ściemniła szarawe niebo wiszące bezwolnie nad spokojną tonią morza oraz rzuciła pod pomost nieco zbłąkanych cieni - W nocy Jackson był tam kompletnie nie do wykrycia.
Westchnęła zaczesując kolejny kosmyk za znarznięte ucho, tknięta nową myślą.
- Co ma oznaczać ta groźba? Wiadome, że skierowana jest do pozostałych - machnięciem ręką objęła położone w oddali zgliszcza hali - Ale co ze sobą niesie? Mamy do czynienia z konkurencją czy kimś kto samowolnie przejął rolę likwidatora?
Umilkła zaraz, przygryzając policzek od środka i cofając się o krok czy dwa od brzegu, ratując buty przed przemoknięciem. Możliwe, że lawiną pytań komplikowała sprawę.

(wena tag bardzo, yep)

Przysłuchiwał się słowom panny Suede z uwagą, przez mysl mu przeszło, że nie bez powodu znalazła się w tym miejscu. Tymczasem jego uwagę od dziewczyny odwrócił suchy ton inspektora. Gdy ten odszedł, obrzucił badawczym spojrzeniem detektywa i ledwie zauważalnie wzruszył ramionami.
- Niech i tak będzie... Panie Holmes, panno Suede, co prawda mamy jeszcze sporo czasu... - zaczął spoglądając na zegarek. - ...ale jeżeli nie obrzydła wam jeszcze nasza firmowa kawa, to zapraszam do radiowozu.

Skierowane w jej stronę słowa Holmesa początkowo zaniepokoiły Mary. Ostatnim razem, po pamiętnym wtargnięciu Aniołów do Magazynów, przekazał ekipie informację, iż zmierza w kierunku Scotland Yardu razem z nieprzytomnym doktorem Suicidem. Prawdziwy cel jego wędrówki słusznie okryty był tajemnicą, o której Suede zdołała się w porę dowiedzieć. Nie była tylko pewna, czy ciążący na jej ramionach ciężar sekretu mogła nazwać ekscytującą nagrodą, czy dręczącą uciążliwością.
W tym momencie było podobnie - Holmes przygotowywał się do samotnego zniknięcia ze sceny, nie podając zbyt wielu informacji. Czy mógł znowu kłamać i realizować punkt prywatnego planu?
Suede zmarszczyła nieznacznie nos - czemu miałby to robić? Nie przypominała sobie momentu, w którym mogła stracić u detektywa zaufanie. Gdyby w powietrzu wisiało coś zwiastującego niebezpieczeństwo, powiedziałby jej o tym. Miała taką nadzieję. I postanowiła się jej trzymać.
- Pozdrów go. Jeżeli czegoś się dowiem, powiadomię cię jako pierwszego - pożegnała mężczyznę ciepło, odprowadzając go wzrokiem, po czym zwróciła się z powrotem do Millsa.
- Co cię nie zabije, to cię wzmocni - odpowiedziała cicho, wzruszając ramionami - Chyba nic innego tu nie znajdziemy. A z powodu chwilowego deficytu budżetu będę wdzięczna za podwózkę. Postaram się nie robić bałaganu.
Podczas wsiadania do policyjnego pojazdu dziewczyna odruchowo splotła dłonie za plecami, które dla obserwatora stojącego z boku wydawałyby się wtedy spięte kajdankami. Mógłby zadać sobie pytanie, jaki godny potępienia czyn wykonała niska, zadziorna nastolatka, by zostać eskortowaną do radiowozu. Podsumowując, efekt wyglądał komicznie.