-Hmm... Nikt mnie nie.... - sen jakby się urwał i zniknął. Zaraz... Sen?  To działo się naprawdę czy nie? Sama już nie mogła określić.
Wiedziała jednak, że leżała nadal pod tym drzewem... Chyba.
Na krótki moment uchyliła oczy, ale ujrzała ciemność. Po chwili, znów zapadła w sen. Bardzo głęboki. Chociaż próbowała się z niego wyrwać, nie umiała.
Niech mnie ktoś obudzi...

Naburmuszona Mary stąpała po zwierzęcej drodze, depcząc oficerkami po miniaturowych posiadłościach obywateli najniższej warstwy lasu. Co moment asekuracyjnie spoglądała za siebie - Nie wiadomo, czy pewien irlandzki psychopata nie postanowił jej śledzić. Nie żeby miał powód... Niedługo później rozluźniona blondynka zmieniła chód na lekkie podskoki i zaczęła z zainteresowaniem rozglądać się dookoła. Natura wydawała się próbować wybić dziewczynie z głowy myśli o jej wyjątkowym szczęściu do wpadania na konsultujących kryminalistów - Ptaszki uroczo krążyły nad koronami drzew, szumiące gałęzie falowały na wietrze, śmieci różnej maści tanecznie walały się wokół porzuconego przy pniu kołpaka, sprężyny wystrzelone z siedzenia porzuconej wersalki kołysały się delikatnie, wydając z siebie dźwięki wzruszającej metalicznej pieśni...
- Kto do cholery zostawia wersalkę w lesie... - mówiła do siebie w myślach pokonując ostry skręt na ścieżce, kiedy poczuła, że grunt osuwa jej się pod nogami.
Nosz kurde, to był już drugi raz w tym tygodniu.
Bagno pochłaniało ją w szybkim tempie, była zanurzona niemal do pasa. Zaczęła oddychać powoli, spokojnie, chociaż czaszka eksplodowała jej od panicznych przemyśleń. Próbując ułożyć się na plecach, wędrowała oczami po otoczeniu w poszukiwaniu gałązki, korzenia, lub czegokolwiek innego, czego mogła się chwycić i przez to nie zginąć z błotną maseczką na obliczu.

(Molly, Is? Nie udzieliłyście się... coś posypało kolejkę czy jak?)

Kiedy tylko poczuła jak grunt ujeżdża jej spod nóg wyciągnęła ręce i mocno złapała jeden z wystających korzeni . Upewniwszy się , że drewno ją utrzyma wyciągnęła się na brzeg po czym podała dłoń Molly.
- Trzymaj się mocno.
/ uczciijmy minutą ciszy śmierć mojej weny./

Czas i gleba uciekały dziewczynie pod nogami, a szansa na ratunek oddalała się susami. Mary uznała, iż jest to najlepszy moment na otwartą panikę. Jej dłonie powędrowały do pojemnych kieszeni okrycia w poszukiwaniu słomki lub innego przedmiotu, który mógłby umożliwić dostęp do tlenu w wypadku... ostatecznego zjednoczenia się z Matką Naturą.
- Może za 20-30 lat ktoś znajdzie moje zwłoki i nakręcą o mnie film... - ledwo poruszyła pobladłymi wargami.
Rozmyślania na temat dalszego życia jako podrzędny kawałek ekosystemu przerwały jej znajome, przyjazne głosy.
Jakim cudem medyczny duet mógł znaleźć się w lesie? Z tego, co Mary wiedziała, czynności krążenia po łąkach I zbierania ziółek na mikstury przeszły już do historii w medycynie. O tym chciała pogadać sobie z dziewczynami później, o ile błoto nie zdąży wypełnić jej paszczy, chociaż prawdopodobnie znała już odpowiedź – kobiety w takie rejony mogła sprowadzić tylko kolorowa koperta odstająca od stosu nudnych, białych kopert wypełnionych rachunkami. I zwykłą korespondencją.
Kątem oka zauważyła, że Morgan wyciągnęła w stronę pani patolog dłoń,.
- Oi! A ja? - niemal zabulgotała, powoli ruszając kończynami. Domyślała się, że każdy niepotrzebnie pospieszny ruch spowoduje większe problemy z wydostaniem się z bajora. Suede należała do osób szczególnie energicznych - łatwo można więc wysunąć wniosek, że cały proces był dla niej ślamazarną torturą. Podpłynęła z trudem do Molly I wyciągnęła się w kierunku najbliższego korzenia.

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-09-14 01:10:17)

Musiał trochę się wysilić, żeby otworzyć drzwi. W pogotowiu trzymał odbezpieczoną broń, ale o dziwo to nie była zasadzka. Na stogu siana, oświetlonym przez słońce, leżała Jamie. Puściwszy skrzypiące drzwi i zabezpieczywszy automatycznie broń, podbiegł do Jamie i sprawdził, czy żyje. Czując puls, sprawdził delikatnie czy jego najbliższa nie ma żadnych obrażeń. Prócz blizn i ran, które tak dobrze już znał, nie wyczuł nic.
- Jamie, obudź się - mruknął, potrząsając jej ramieniem. Nie reagowała. - Jamie, nie rób mi tego...
Rozejrzał się. Drabina, siano, jeszcze więcej siana, lina, stare łańcuchy, dwie skrzynki. U stropu, na belce uwieszone były trzy butelki. Oświetlało je to samo światło, tak że po twarzy jego Jamie błądziły trójkolorowe plamy.
Różowy, przyprawiający o mdłości kolor starych bab.
Zielony, jadowity i przywodzący na myśl szlam z głębin jeziora.
Niebieski, podobny do jej oczu, ale jednocześnie mający w sobie coś z koszmarów z dzieciństwa.
Domyślił się, że ma wybrać.
Ale najpierw musi jakoś je stamtąd zdjąć. Rozejrzał się znowu. Tym razem jego wzrok przykuła drabina. Chowając broń, podbiegł do niej i przysunął ją do belki na stropie. Wyszedł i po ułamku sekundy zastanowienia, chwycił za najbliższą - różową butelkę. Jeśli miał wybrać - powinien wziąć tę najdziwaczniejszą.
Zszedł z drabiny i odkorkował butelkę. Za sobą usłyszał brzęk rozbijanego szkła, ale nie zwracał na to uwagi. Powąchał jej zawartość, podniósł głowę Jamie, by móc nalać do niej cieczy i napoił ukochaną pierwszym łykiem.
Nie zakrztuś się, po prostu połknij, obudź się...
W całym życiu Sebastian nie czekał na coś z tak silną nadzieją.
No, może na narodziny Lucy.
Ale teraz... To było coś innego.
Beznadziejna sytuacja, w której paradoksalnie możesz mieć tylko... nadzieję.

Ostatnio edytowany przez Moran (2014-11-17 11:08:40)

Spojrzał ponuro przed siebie. W sytuacjach takich jak ta przestawał wierzyć w gatunek ludzki. To jednak, zdawało mu się, nic więcej niż nieco inteligentniejsze zwierzęta, z tymi samymi popędami i zachciankami, z tą różnicą, że potrafią zabijać dla przyjemności a nie, tak jak drapieżniki, wyłącznie dla pożywienia i przetrwania.  Jak smutny żywot prowadzą ci, którzy skupiają  się na życiu zewnętrznym.
Trzymając dłonie w kieszeni płaszcza rozejrzał się dookoła. Wycofywanie się nie było mu na rękę. Choć z góry cały pomysł wydawał mu się głupi – ale jednocześnie wystarczająco ciekawy, by spowodować u niego impuls opuszczenie spokojnego i cichego Baker street – teraz rezygnacja wydawała mu się stratą czasu. Skoro już coś zaczął powinien to skończyć… Miał do dyspozycji dwie ścieżki, z czego jedną, którą pragnął by ominąć za wszelką cenę z wiadomych powodów. Druga, którą przed chwilą dostrzegł, wyglądała na niekomfortową i nieprzyjazną dla skóry i – co najważniejsze – ulubionego płaszcza.
Westchnął podejmując decyzje. Znając życie, zejdzie ze głównej ścieżki i straci trochę czasu. To mu nie przeszkadzało, z resztą miał doskonały zmysł orientacji, więc odnalezienie się nie będzie stanowiło dla niego większego problemu. Założył więc rękawiczki i skierował się na kolczastą ścieżkę. W końcu nie takie rzeczy zrobi introwertyk by ominąć jakąkolwiek, a szczególnie taką, sytuacje z ludźmi w roli głównej.

Kiedy tylko Marysia wróciła na brzeg, Molly, idąc w jej ślady chwyciła za wystający korzeń i wygramoliła się z bagna. Otrzepała się lekko i obejrzała siebie oraz swoje towarzyszki.
- No pięknie - powiedziała z westchnięciem.
I jak na zawołanie zaczął padać deszcz. Patolog westchnęła głośno i rozejrzała się, wypatrując ścieżki. Znajdowały się praktycznie na niej, jeszcze trochę i weszłyby w las. Spojrzała na Is.
- A może... już powoli pójdziemy? Tutaj las jest jeszcze rzadki i możemy się trochę opłukać, później zrobi się gęściej. Co myślicie? - Spojrzała na Marysię.