Mycroft Holmes
Wielu twierdziło, ze Mycroft Holmes pozbawiony jest sumienia, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach. Nie było to prawdą, Holmes miał sumienie tak jak każdy człowiek. Jedyne, co odróżniało go od innych ludzi to to, że on swoje sumienie potrafił zagłuszyć i to tak, by w końcu o nim zapomnieć. W tej chwili liczył się kolejny krok zarówno jednej, jak i drugiej strony. Niestety dla nich, wszyscy zdawali się zapominać o jednej, może i banalnej zasadzie – gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta. Wystarczyło nieco cierpliwości, ustąpienia w kilku kwestiach, podjęcia paru kluczowych decyzji…. Na twarzy Rządu po raz pierwszy od długiego czasu zagościł ten charakterystyczny przebiegły uśmiech. W pustym korytarzu echem niosły się jego kroki, kiedy zmierzał do gabinetu z kilkoma opasłymi teczkami pod pachą.
- Dobry wieczór, panie Suicide. – rzucił pogodnie zamykając za sobą drzwi. Gabinet może nie odpowiadał wystrojem temu, którym dysponował w Klubie Diogenesa. Ot zwyczajne biurko i dwa krzesła, bardziej niewielki pokoik niż gabinet, ale zwał jak zwał. Obszedł więc biurko dookoła i zajął jedyne wolne krzesło. Utkwił badawcze spojrzenie w twarzy mężczyzny siedzącego przed nim.
- Jak się pan dzisiaj czuje?

Arthur Suicide:
Arthur nie do końca wiedział co tu robi. Jakieś trzy dni temu obudził się z krótkiej śpiączki i dowiedział, że jest 'gościem honorowym Mycrofta Holmesa". Nie miał pojęcia czemu starszy Holmes zdecydował się uratować go z rąk swojego młodszego brata. Był pewien tylko jednego: nie miało to nic wspólnego z dobrym sercem Szarej Eminencji. Teraz, będąc już w znacznie lepszym stanie, ubrany w czysty garnitur, siedział po drugiej stronie biurka.
- Znacznie lepiej panie Holmes, miło, że pan pyta - odparł spokojnie, lekko schrypniętym głosem.

Mycroft Holmes:
Na twarzy Holmesa pojawił się zdawkowy uśmiech, kiedy spuścił wzrok sięgając po przyniesione ze sobą teczki. Zawsze starał się załatwiać sprawy szybko i sprawnie, bez zbędnego gadania, które nie miało największego sensu. Tak i teraz przesunął akta w stronę mężczyzny, po czym splótł dłonie przed sobą.
- Zebranie wszystkich tych dokumentów zajęło trochę czasu, więc musi mi pan wybaczyć, że nie spotkałem się z panem wcześniej. Poza tym doszło do kilku komplikacji… - zawiesił głos i pokiwał krótko głową.  – W każdym razie… Pewnie kojarzy pan te sprawy, ofiary. Cała pańska kariera, nader malownicza. – przyznał przekrzywiając lekko głowę.

Arthur Suicide:
Na jego wargi wypłynął lekki uśmiech. A więc to tak...
- Nie da się ukryć, panie Holmes, jestem artystą w swoim fachu - odparł, intensywnie mu się przyglądając - Czemu pan mi to daje..? Albo nie, lepsze pytanie: czemu jeszcze żyję?

Mycroft Holmes:
- Jak już wspominałem, doszło do pewnych komplikacji. – przyznał odchylając się na krześle. – Mój brat bywa porywczy w pewnych sytuacjach, co zwykle nie wychodzi mu na dobre.
Posłał mężczyźnie wymowne spojrzenie. Jedno musiał Sherlockowi przyznać, kreatywnością w zadawaniu bólu nie odbiegał co poniektórym mordercom.
- Mam pan siostrę, prawda?  - zapytał na chwilę jakby się nad czymś zastanawiając. – Rachel, tak? Swoją drogą jej historia również jest interesująca.

Arthur Suicide:
Wzdrygnął się gdy Holmes wspomniał o jego siostrze.
- Tak... Zna ją pan całą? - pytająco uniósł brew. Wiele trudu włożył w to by prawda o nim, Rachel i losie ich rodziców nie ujrzała światła dziennego. Pierwszą i ostatnią osobą która ją odkryła był wścibski Magnussen.
- Zamierza mnie pan szantażować? - jak na razie było to jedyne co mógł myśleć o działaniach Mycrofta

Mycroft Holmes:
- Od początku do końca. Taką mam pracę, muszę wiedzieć. – odparł uśmiechając się nieznacznie. Oddzielił część ułożonych na biurku akt.
- Oczywiście to tylko część całości, jest tego znacznie więcej. – zaczął obojętnym tonem nie komentując pytania o szantaż. Na wyjawienie swojego planu przyjdzie czas, najpierw konkrety. Wskazał na odłożoną część.
- Mogę sprawić, że to zniknie. Wszelkie czarne plamy na kartach pańskiej i pana siostry przestaną istnieć. Wystarczy, że zniszczę dowody, a to jedyne egzemplarze.

Arthur Suicide:
Nie mógł powstrzymać krótkiego śmiechu.
- Nawet nie ma pan pojęcia jak bardzo mnie boli, że gdzieś popełniłem błąd. Myślałem, że biedny Charles jest ostatnim źródłem informacji na mój temat... - dodał z niechętnym uznaniem wobec Holmesa starszego.
- Pana propozycja jest kusząca... Jednak to - spojrzał znacząco na teczki - pozwoliłoby posłać na stryczek mordercę i szaleńca, mającego na rękach krew setek ofiar przybocznego terrorysty. Podejrzewam że cena za ułaskawienie nie jest niska.



Mycroft Holmes:
- Och nie umniejszajmy pańskich osiągnięć, kariera Kapelusznika aż razi plejadą barw. – zaśmiał się klepiąc dłonią drugą kupkę papierów. Na moment zapadło milczenie, Holmes przyglądał się mężczyźnie badawczo jakby jeszcze raz analizował wszystko za i przeciw swojego pomysłu. W końcu skinął głową i wstał ze swojego miejsca.
- Żyjemy w takich czasach, gdzie nic nie ma za darmo, panie Suicide. I tu przechodzimy do prawdziwych przyczyn, dla których pan tutaj jest.  – mówiąc to powoli przechadzał się po pomieszczeniu z dłońmi splecionymi za plecami. – Moriarty był niepocieszony na wieść o pańskiej śmierci. Podejrzewam, że należał pan do jego najbliższych współpracowników.


Arthur Suicide:
Założył ręce na piersi i spoważniał. Nareszcie zbliżali się do meritum sprawy.
- Tak, nie da się ukryć. Jest pan dużo... Milszy niż braciszek więc powiem otwarcie: ja i James jesteśmy... Byliśmy blisko. Zawodowo i prywatnie. Współpracowałem z nim w czasie gdy, podobnie jak ja, ukrywał się za granicą, a potem pomagałem w zorganizowaniu wielkiego powrotu. Od tego czasu wykonuję najdelikatniejsze zlecenia i wiem o wszystkich akcjach.

Mycroft Holmes:
- Mój brat ma swoje sposoby, a ja swoje na zdobywanie potrzebnych informacji. – posłał mu lekki uśmiech. Zatrzymał się za jego plecami, instynkt go nie mylił, Arthur Suicide był jedną z prawdziwych perełek wśród jego zdobyczy.
- Tymczasem James Moriarty jest święcie przekonany o pańskiej śmierci, a ja mam dla pana propozycję. Chciałbym, żeby pracował pan dla mnie.

Arthur Suicide:
- Jestem martwy? - zapytał szczerze zdziwiony - Właściwie panie Holmes którego dzisiaj mamy? I co dokładnie stało się po tym jak straciłem przytomność? - te pytania dręczyły go odkąd obudził się w surowym, szarym pokoju, będącym skrzyżowaniem szpitala z celą. Kolejne słowa Mycrofta wywołały u niego gorzki uśmiech
- Proszę rozwinąć myśl…





Mycroft Holmes:
- Dużo pytań, mało czasu… - mruknął i westchnął cicho. No cóż, Mycroft zaprzeczyć nie mógł, że mężczyźnie należały się wyjaśniania.
- Dla tego kraju tak. – odparł może leciutko zniecierpliwony. – I dla każdego innego, w którym o panu słyszano. Właśnie kończy nam się pierwszy tydzień lipca, wyjątkowo paskudny jeżeli chodzi o pogodę. Był pan nieprzytomny przez jakieś dwa dni odkąd nasi lekarze się panem zajęli, resztę już pan chyba pamięta.


Arthur Suicide:
Skinął głową.
- Powrót do zdrowia w jakimś tajnym czymś... - powiedział, nie do końca wiedząc czy jest w bazie wojskowej, więzieniu MI6 czy piwnicy daczy w Essex .
- Uratował mnie pan z rąk nieco... mniej rozsądnego brata - uśmiechnął się lekko - Dziękuję. A co do pracy, proszę przedstawić mi pełną ofertę, a chętnie ją rozważę.
Był martwy. Dziwne uczucie - świadomość że gdzieś tam jego znajomi przeżywają żałobę, a Jim pewnie planuje straszną zemstę. Jednak... Szczerze to obchodziło go to tyle co wpływ zorzy polarnej na rozwój kolarstwa w Chinach. Mycroft dawał mu szanse. Jemu i Rachel. Czemu miałby z niej nie skorzystać?

Mycroft Holmes:
- Na razie mało ważne gdzie. – mruknął przyglądając się mu z dobrze skrywanym zadowoleniem. Ziarno zostało zasiane, teraz należy pozwolić mu wykiełkować. Mycroft w przeciwieństwie do młodszego brata był cierpliwy, miał dużo czasu, który potrafił produktywnie wykorzystać. Tymczasem spokojnie obszedł całe pomieszczenie i zatrzymał się przy biurku.
- Potrzebuję danych wszystkich osób pracujących na korzyść Moriarty’ego. Głównie chodzi mi o jego kontakty, osoby, które dostarczają mu informacji. Jednostki wykonujące czarną robotę. – wyjaśnił pokrótce. – Wiem, że umieścił swoich ludzi w różnych instytucjach, celem jest namierzenie ich i zlikwidowanie. Pan ma potrzebne informacje, ja dysponuję potrzebnymi ludźmi.

Arthur Suicide:
Przekrzywił lekko głowę, patrząc na niego z niemałym zainteresowaniem
- Co pan z nimi zrobi? Aresztuje czy... Skasuje?

Mycroft Holmes:
- Skasuje… ciekawe określenie swoją drogą. Mówiąc zlikwiduję chyba wyraziłem się nadzwyczaj jasno. – uśmiechnął się kątem ust. 

Arthur Suicide:
- Brzmi duże ładniej niż 'zamorduje' - wzruszył lekko ramionami. - Czyli... Oczekuje pan, że wydam wyrok śmierci na kilkudziesięciu współpracowników, podwładnych mojego bliskiego przyjaciela w zamian za czystą kartę moją i siostry, dobrze zrozumiałem? - jego ton był lekki jak gdyby rozmawiali o pogodzie.

Mycroft Holmes:
Wydął wargi zastanawiając się nad czymś, aż w końcu skinął głową i wrócił na swoje miejsce za biurkiem.
- Tak. Tak sądzę. – odparł jak gdyby nigdy nic. – Jestem pewien, że mimo próby zabójstwa siostry jest ona dla pana ważniejsza niż przestępca, który jako zadośćuczynienia za stratę zażądał kilku godzin z nastolatkiem. I to bynajmniej nie po to, by go zabić.
Ostanie słowa wypowiedział nie okazując żadnych emocji pomijając fakt, że ów nastolatek był jego bratankiem i to jego randez vous z Moriartym nie było wcale takie bezbolesne.

Arthur Suicide:
- Oczywiście, że tak. Zależy mi przede wszystkim na jej bezpieczeństwie - powiedział całkiem szczerze. Nie mógł stracić Rachel teraz, gdy dopiero ją odzyskał. Musiał chronić ją i siebie.
- A tym nastolatkiem to mnie pan zaintrygował. Mógłbym poznać więcej... Detali?

Mycroft Holmes:
- Pomyślmy… nie. – odpowiedział krótko opierając się wygodnie na krześle. Utkwił w nim spojrzenie zastanawiając się, co jeszcze może mu powiedzieć zanim pożegnają się na kilka następnych dni.
- Stopniowo, po każdej usuniętej przeszkodzie będę starał się czyścić wasze życiorysy, a jeżeli współpraca będzie nam się układać, to kto wie… Może posuniemy się dalej i będzie mógł pan zobaczyć się z siostrzyczką. Jeżeli chodzi o dokonania Kapelusznika… te pozwolę zostawić sobie na koniec. Na razie nasza współpraca będzie opierać się na przekazywaniu nam odpowiednich informacji, a jedno z moich ludzi zajmie się resztą.

Arthur Suicide:
- Jak pan może ze sobą wytrzymać? - zapytał nieco rozbawiony, kręcąc głową. - Jest pan jeszcze gorszy niż James... Dlatego powiem otwarcie, że te warunki są dla mnie korzystne. Mam tylko jeszcze jeden, z mojej strony. Właściwie to drobna prośba...


Mycroft Holmes:
Zbył tę uwagę wymownym uśmiechem jednocześnie zbierając teczki w jedną kupkę. Ta rozmowa powoli dobiegała końca, a on czuł, że wszystko powoli wraca na właściwy tor. Tylko jednej rzeczy musi jeszcze dopilnować, tam będzie potrzeba nieco więcej czasu.
- Zamieniam się w słuch, panie Suicide.

Arthur Suicide:
- James Moriarty. - powiedział, odchylając się do tyłu na swoim krześle - Musi pan obiecać, że użyje informacji ode mnie i wszystkich swoich najlepszych ludzi żeby go zabić. Tylko tym razem skutecznie.


Mycroft Holmes:
Mycroft przekrzywił nieznacznie głowę spoglądając na mężczyznę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Już teraz widział, że podjął właściwą decyzję. Odchrząknął cicho wstając, w milczeniu włożył akta do czarnej teczki schowanej dotychczas pod biurkiem.
- Mogę panu obiecać, że tym razem zrobię wszystko, co w mojej mocy.  – odparł przenosząc na niego wzrok.

Arthur Suicide:
Uśmiechnął się szczerze i promiennie, zadowolony tą odpowiedzią.
- Mam nadzieję że pan rozumie... Jim się w końcu dowie. Zrozumie że panu pomagam... A wtedy... Wolałbym żeby miał już na szyi pętle. Bo inaczej na nic mi się zda czysta karta. - powiedział wesół.
- Hmmm... Proszę mi wybaczyć, że pana jeszcze zatrzymuję, ale... Jak to właściwie będzie wyglądać? Nasza współpraca? Mam siedzieć tu i dyktować namiary?

Mycroft Holmes:
Przyznał mu rację ze śmiechem. O tak, wyjątkowo dzisiaj dopisywał mu dobry humor.
- Może mi pan wierzyć, że osoba, z którą będzie pan pracował i której będzie pan przekazywał informacje sama bardzo chętnie ujrzałaby Moriarty’ego martwego, co więcej z pewnością przyłoży do tego rękę.  – obszedł biurko i zatrzymał się przed mężczyzną spoglądając nań z tajemniczym błyskiem w oku. – Za kilka dni was sobie przedstawię, choć chyba nie ma takiej potrzeby. Na razie proszę zbierać informacje, ma pan do dyspozycji cały ten budynek i wszystko co się w nim znajduje. Prócz broni rzecz jasna. – uśmiechnął się nieznacznie. Wyciągnął dłoń w jego kierunku. – Proszę wracać do zdrowia, jeszcze się panu przyda.


Arthur Suicide:
Przez jego twarz przemknął dziwny wyraz. Dzikiego zwierzęcia, spłoszonego i schwytanego w klatkę. Było to ledwie chwilowe, bowiem szybko się opanował jednak... Wzmianka o broni uświadomiła mu że nie będzie mógł zabijać. A to... No cóż, nie było dobre. Bo mordowanie było dla Arthura jak narkotyk, którego odstawianie było zwyczajnie niebezpieczne. Jeśli nie przeleje krwi nie zachowa równowagi. Starając się stłumić uczucie paniki narkomana zamykanego na odwyku, wstał i uścisnął dłoń Mycroftowi.
- Bardzo dziękuję. Interesy z panem to prawdziwa przyjemność, panie Holmes.

Mycroft Holmes:
Obserwował mężczyznę na tyle uważnie by dostrzec tę ledwie dostrzegalną zmianę na jego twarzy. Uśmiechnął się do swoich myśli, cel osiągnięty. Wszystkiego po trochę i stopniowo, bądź cierpliwy Holmes. Tymczasem uścisnął dłoń mężczyzny przywołując na twarz iście biznesowy uśmiech.
- I wzajemnie, panie Suicide. Do zobaczenia niebawem. – skinął jeszcze głową, po czym opuścił gabinet. Po paru krokach minął się z lekarzem i towarzyszącym mu żołnierzem. Z zadowoleniem stwierdził, że zgodnie z jego poleceniem nie mieli przy sobie niczego, co można by wykorzystać jako broń. Spojrzał na zegarek, całkiem szybko poszło. Teraz zostało mu odbyć jeszcze jedną rozmowę i może zacząć wprowadzać pierwszy ze swoich planów w życie.

Arthur Suicide:
- Do zobaczenia. - poczekał aż Mycroft wyjdzie po czym opadł na krzesło z cichym westchnieniem. Znowu się wpakował - niedobrze. Rachel była bezpieczna - dobrze. Zdradził swojego najlepszego przyjaciela, szefa i kochanka - no cóż, kwestia dyskusyjna. A przy okazji zapewnił sobie bezterminowy odwyk od mordowania, leków, alkoholu, seksu, narkotyków i kto wie czego jeszcze... - jako skończony egoista, tego żałował najbardziej.
- No Suicide, ciekawe jak długo dasz rade funkcjonować na czysto i zachować rozum - westchnął niemal niedosłyszalnie, ukrywając twarz w dłoniach. Pewnie Mycroft i tak go zabije, kiedy nie będzie już mógł zapanować nad swoim Kapelusznikiem.