Biuro DI

Cień
*Na biurku leży niepozorna, czerwona koperta. W środku, na czerwonej kartce, eleganckimi literami, widnieje napis "Czego boisz się stracić?"*

Greg Lestrade
Wszedł do gabinetu na moment, dziś miał tylko wymienić jedną stertę papierów na inną. Wyjął z torby to, co miał zostawić i schował drugą kupkę, przy okazji przypadkiem zrzucając kopertę na podłohę. Zmarszczył brwi, podnosząc ją. Po dokładnych oględzinach otworzył ją i przeczytał wiadomość, jeszcze bardziej marszcząc brwi.

Marysia Suede
Podróż taksówką przebiegła szybko i sprawnie.
Mary rozsiadła się wygodnie na obitym skórą tylnym siedzeniu i z niecierpliwością wypatrywała przez okno znajomych kanciastych konturów piętrowca SY. W przeciwieństwie do ostatniej wizyty na komisariacie połączonej z surowym przesłuchaniem naprawdę ucieszył ją fakt, że pojawiła się w tych okolicach. Ścisnęła lekko trzymaną w dłoniach kostkę i spojrzała przelotnie na Elaine zanim wysiadła z auta i postawiła nogę na chodniku. Podreptała prędko do przeszklonego wejścia budynku i po raz drugi tej nocy przytrzymała drzwi dla koleżanki, by ta również mogła swobodnie skierować się do środka. W myślach próbowała już ułożyć dostatecznie zrozumiałe wyjaśnienie ich nieoczekiwanej przez funkcjonariuszy "inspekcji"

Elaine Dawson
W czasie drogi starała się dodzwonić do Sherlocka. Nic z tego, komunikat 'abonent jest poza zasięgiem" był w tej chwili wyjątkowo irytujący i bezczelnie pogrywał sobie z resztkami jej cierpliwości. W końcu wysmarowała krótką wiadomość i wysiadła z auta powiadamiając o tym fakcie koleżankę.
W głowie miała wątpliwości. Została ostrzeżona, by nie kontaktować się z policją. W sumie było w tym trochę racji, cała sprawa z pozoru wyglądała niczym zwykły żart, ale jeśliby się temu lepiej przyjrzeć. Intuicja jeszcze nigdy jej nie zawiodła, ale w tej chwili szczerze obawiała się tego, co podpowiadała.
- Zastanawiam się, czy Lestrade gdzieś się tutaj nie kręci... - mruknęła do niej, kiedy już weszły do środka. - Jeżeli tak, byłoby o wiele łatwiej...

Greg Lestrade
Wyszedł z biura i trzymając kartkę z kopertą w dłoni zaczął kręcić się po swoim oddziale, szukając kogoś do pomocy. W międzyczsie zadzwonił do byłej żony. Córka była z nią w kinie, więc to nie to... Następny w kolejce był numer Sherlocka. Słysząc informację z automatu przeklął cicho i ruszył do swego auta.

Marysia Suede
Przepraszamy, że... - Nie.
Otrzymałyśmy niepokojący SMS... - Nie-e.
Znalazłyśmy na chodniku tę kostkę i mamy podejrzenia... - Niet.
... Sherlock Holmes zaginął - Bingo. Zadziała perfekcyjnie.

- Światła w biurze na jego poziomie były zapalone, widziałam z taksówki... - mówiła przejęta, rozglądając się po sterylnym pomieszczeniu i rzucając okiem na biuro informacyjne - Masz do niego numer?


Elaine Dawson
Pokręciła głową. Szlag, mogła wcześniej o to zadbać, a teraz... No nic, trzeba go jakoś namierzyć.
- Poczekaj... - mruknęła do dziewczyny, a sama przywołując na twarz przejętą minę niemal podbiegła do kobiety siedzącej za okienkiem.
- Przepraszam... Musimy jak najszybciej skontaktować się z inspektorem Lestrade! - zawołała zdenerwowanym głosem. Zanim kobieta zdążyła cokolwiek powiedzieć, Elaine niecierpliwie pokręciła głową.
- Chodzi o jego córkę, gdzie on jest?
Policjantka zbladła i drżącą dłonią wskazała w stronę parkingu.
Ela przywołała Marysię i ruszyła we wskazanym kierunku. Zauważyła mężczyznę dosłownie w ostatniej chwili, zanim zdążył jeszcze wsiąść do samochodu.
- Lestrade! - zawołała machając ręką i mając nadzieję, że je zauważy.

Marysia Suede
Skrzyżowała ręce na piersi i stanęła bokiem, spoglądając na występ Elaine z niemałym rozbawieniem, następnie posłusznie pobiegła za brunetką, po drodze salutując pobladłej kobiecie siedzącej za biurkiem. Adrenalina zadziałała - pokonywała drogę susami, niedługo później przeganiając koleżankę. Zdążyły w samą porę!
Znalazła się przy aucie i odruchowo złapała mężczyznę za rękaw, ale natychmiast dostrzegła zdenerwowanie wyrysowane na twarzy inspektora i pogładziła niezręcznie zmarszczenia na materiale płaszcza, odsuwając się o parę kroków.
- Przykro mi za przerwanie pańskiego powrotu do domu, ale musimy porozmawiać - rzekła na powitanie, postukując palcami o dno pudełka trzymanego pod pachą.

Greg Lestrade
Już miał wsiąść do auta i odjechać, ale za jego plecami dało się słyszeć jakieś głosy. Słysząc swoje nazwisko, zatrzymał się automatycznie, zerkając w stronę kobiet. Nie miał czasu, nie teraz... Gdy jedna z nich złapała go za rękaw, zerknął na jej dłoń, ale nic nie powiedział.
- O co chodzi? Jestem dość... zajęty - odparł, ale puścił drzwi samochodu, obracając się przodem w ich stronę.

Elaine Dawson
Zatrzymując się przed inspektorem odetchnęła głęboko i spojrzała na Marysię. Skinęła krótko głową.
- Wiem, że jest późno, a pan chce już wracać do domu, ale... Wydaje nam się... - zaczęła przenosząc spojrzenie na mężczyznę. Źle, zły dobór słów. Wtedy zauważyła krwistoczerwoną kopertę w dłoni policjanta.
- Przepraszam... co to takiego? - zapytała czując rosnący niepokój i wyczekująco spoglądając na Lestreade'a.

Greg Lestrade
Gdy dziewczyna wspomniała o kopercie, automatycznie zacisnął dłoń mocniej, jakby bał się, że koperta mu wypadnie.
- Prywatna sprawa, pilnuję przyjaciela - wymamrotalł, drugą dlonią w nerwowym odruchu przesuwając po włosach i poprawiając płaszcz. - O co chodzi? - powtórzył nieco bardziej niecierpliwie, ale dalej łagodnym tonem

Marysia Suede
Wymieniła spojrzenia z Elaine zanim zabrała głos.
- Chodzi o Sherlocka... Martwimy się - przygryzła wargę. zabrzmiało to jakby Holmes był zbuntowanym nastolatkiem, a one zaniepokojonymi rodzicami. Kontynuowała jednak - Nie ma go w mieszkaniu, chociaż ostatnio cały czas tam bywa, a kontakt również jest uniemożliwiony. Do tego razem z El znalazłyśmy te dwie rzeczy przy schodach do 221B... - to mówiąc podała Gregowi otwartą kostkę pokrytą jednolicie czerwonym materiałem i nożyk Sherlocka.


Elaine Dawson
Pokiwała powoli głową. Mogłaby przysiąc, że idealny dobór koloru nie jest tutaj przypadkiem, a i zagadkowe wiadomości jakie nie tak dawno dostała mają coś wspólnego ze zniknięciem detektywa.
- Komórka Sherlocka nie odpowiada, wiem, że jeżeli nie chce, to się nie odezwie, ale nie wydaje się to panu niepokojące, Lestrade? - zmarszczyła czoło. Po to tam była, żeby mieć oko na Holmesa, a wystarczyło, że zniknęła na kilka dni, a po nim słuch zaginął. W tej chwili czuła juz nie tylko niepokój, ale i rosnące poczucie winy. I złość. Ktoś sobie z nimi wyjątkowo paskudnie pogrywał.

( Po przeczytaniu "Bajer Street":
)

- W pełni się zgadzam, jeżeli chcemy zaleźć jakikolwiek trop - to będzie najlepsze miejsce - odpowiedziała i wydała ciche westchnienie ulgi. Cmoknęła z zadowoleniem, spojrzała na samochód Lestrade'a i podeszła do tylnych drzwi,


(Co robimy z BS?)

Przynieś, wynieś, pozamiataj... myślałby kto, że w umowie ma wpisane pracownik administracji, a od roku gania tylko z papierami od drzwi do drzwi jednocześnie donosząc kawę. A pro po kawy... Donna, rudowłosa drobna stara panna, za jej plecami mawiano, że w całym Londynie nie ma osoby bardziej zrzędliwej niż ona. Tymczasem zaopatrzona w kawę i opasłą teczkę z aktami dotyczącymi jakiegoś wypadku samochodowego poza miastem, zapukała w uchylone drzwi gabinetu.
- Dzień dobry, kawa i dokumenty, o które pani prosiła... Jak zwykle żadnego porządku w archiwum, chyba nie ma nikogo, kto by się tym zajął... - odłożyła teczkę i kubek na biurko wciąż mamrocząc coś pod nosem. - Mam coś podrzucić inspektorowi? Chociaż nie gwarantuję, że dzisiaj się tym zajmie...

Tymczasem Mills w towarzystwie Mary czekali już od jakiegoś czasu przy jego biurku niedaleko pokoju przesłuchań. Żony denata jeszcze nie było, mężczyzna nerwowo spoglądał co jakiś czas na zegar zawieszony nad drzwiami. I wtedy też dostrzegł charakterystyczną sylwetkę Holmesa, podniósł się jak na zawołanie.
- Twój towarzysz, panno Suede.  - mruknął okrążając biurko. - A ja tymczasem pójdę dowiedzieć się skąd to spóźnienie....

Holmes Młodszy przeszedł stanął w miejscu i odprowadził wzrokiem młodego policjanta. Nic nie mówił, nie widząc w tym większego sensu. Gdy jego sylwet zniknęła z pola widzenia detektywa, Sherlock obrócił się, akurat by zauważyć jak zawartość kawy znika z ledwo żywej paprotce. Mimowolnie uśmiechnął się kącikiem ust i zastanowił nad jakością napoju z kofeiną. Najwyraźniej była wystarczająco niska, by mogła znaleźć zastosowanie jako pożywka dla rośliny, lub jako coś, co skróci jej marny żywot w jednym z gabinetów Scotland Yardu. Budynek będący siedzibą londyńskiej policji już dawno utrwalił w pamięci. Przynajmniej te najbardziej istotne piętra - chociaż układ pomieszczeń był podobny.
Zrobił krok w stronę Mary stawiając stopy na czystej wykładzinie i udał, że nic nie zauważył.
- Coś ważnego wydarzyło się w czasie mojej nieobecności? - zapytał i kiwnął głową w stronę, w którą udał się Mills - Myślałem, że to ja jestem spóźniony - dodał mając na myśli żonę denata.

Sherlock błądził wzrokiem po biurze znudzony czekaniem. Irytujące zielonawe ściany, półki z mniej istotnymi książkami bądź aktami czy zdjęcie na biurku tylko na chwilę zajmowały jego uwagę. Chociaż nie minęło specjalnie zbyt wiele czasu od momentu, gdy młody policjant zniknął z jego pola widzenia, miał wrażenie, że stał w miejscu przez godziny.  Od rana był w biegu, a to chwila wytchnienia sprawiła, że każda minuta wydłużała się, zapominając, że powinna trwać sześćdziesiąt sekund. Wszystko działo się jak w spowolnieniu, które było coraz częściej nadużywane w kinie. Zakołysał się na stopach i westchnął sięgając już po telefon, by choćby przejrzeć najświeższe informację, lub/i skrzynkę pocztową - w zależności od tego ile będzie miał czasu.
W tym samym momencie usłyszał kroki dochodzące z korytarza - tylko jedna osoba, stwierdził - więc obrócił się i spojrzał na pojawiającego się w drzwiach Millsa. Dokładniej na to co trzymał w ręce, ponieważ automatycznie skupił uwagę na kartce papieru z cenną treścią. Przejął raport i przyjrzał się mu, najpierw pobieżnie, potem dokładniej i bardziej badawczo, unosząc delikatnie brwi do góry.
- Jesteś pewny tego, że rozmawiałeś z Withemore? - zapytał odruchowo i przeniósł spojrzenie zatrzymując je na twarzy policjanta - Lub pewny tego, że te zwłoki należą do niej? - dodał. Nadpalone dokumenty o niczym nie świadczyły, a tak 'nagły' wypadek był co najmniej podejrzany, szczególnie w modzie na traktowania swojej śmierci jako spektaklu w teatrze, z tą różnicą, że po jego zakończeniu rozpoczynało się nowe życie.
Zastanowił się szybko. W takim razie istniały dwie możliwości. Albo ktoś spowodował wypadek i pozwolił policji czekać ponad godzinę, tym samym zyskując cenny czas, albo Pani Withemore skorzystała z okazji i zniknęła zaraz po telefonie. Co wymagało dość dobrej organizacji. Gdyby chwilę pomyśleć, znalazło by się i wyjaśnienie wypadku jako 'przypadku'. Bardzo naciągana teoria.

Westchnął ciężko i jeszcze raz rzucił okiem na raport. Szybko przeleciał po każdej linijce, upewniając się, czy wszystko dobrze zapamiętał. Po upewnieniu się, niedbale wręczył kawałek papieru młodemu policjantowi.
- Tak, to nie jest zaskoczeniem - powiedział nawet na niego nie patrząc, wyciągnął za to telefon zastanawiając się, czy nie zacząć i swoje poszukiwania puszczając w obieg swojej sieci krótką informacje. Być może, jeśli kobieta żyła, wykorzystała okazje by uciec również przez policją. Albo przed kimś o wiele groźniejszym. - Wysłaliście kogoś do jej mieszkania? - zapytał w końcu podnosząc wzrok. Czasem przyjrzenie się temu, co zostało pozostawione w najbardziej prywatnym miejscu znacznie wyjaśniało sprawę choćby zniknięcia. Notatniki, pozostawiony porządek, wciąż gotująca się woda (lub sam czajnik) mogły powiedzieć więcej, niż świadkowie. Parę razy zajrzenie do mieszkania przechyliło szalę zwycięstwa na jego stronę.
- Pojawiły się dziś w szkole?