- Drzwi za sobą zamknij - mruknął tylko.

- Czegoś od niego chcę - burknął,achylając się nad leżącym. - Ok. Nie jesteś zbyt rozmowny. Nadal mam tylko jedno pytanie. Co MI5 wie o Jimie Moriatym?

Thomas szarpnąłby się pewnie, ale był zbyt porządnie związany. Zamiast tego po piwnicy rozniósł się stłumiony jęk bólu.
- Masz zamiar ze mną pogadać? - spytał Sebastian tonem niewiniątka. Agent zaprzeczył ruchem głowy. - No cóż, skoro nie...
Z leżącej w drugim kącie torby wyciągnął krótki nóż myśliwski i obrócił się do agenta z uśmiechem psychopaty, chociaż nim ponoć nie był. Pochylił się nad agentem i poatrzył na niego. Gdzie by tu zacząć?

Ostatnio edytowany przez Moran (2014-06-30 06:20:49)

- Nie, głowa mu się jeszcze przyda -rzucił niezbyt miłym tonem do... Alex.
Zamiast tego dość precyzyjnym ruchem ciął Thomasa w brzuch. Niech pocierpi, ale jeszcze nie zdycha.
- To jak? Pogadamy? - spytał takim tonem, jakby chodziło o pogodę. Agent zaprzeczył ruchem głowy, drżąc na całym ciele.

Sherlock się nudził. Zdążył zagrać wszystkie lubiane melodie - własne i nie tylko, przeprowadzić parę doświadczeń i rozwiązać parę nudnych spraw. Po Apostołach i Alicji jego mózg przestawił się na wyższe obroty i kiepsko znosi bezczynność czy 'rzeczy lekkie'. Dlatego by nie marnować czasu i energii czepiał się wszystkiego, co mu wpadnie w ręce. Wyszedł z mieszkania by powłóczyć się po Londynie jak za starych czasów. Chciał poszukać nowych skrótów, kryjówek i tym podobnych. Taka znajomość mapy zawsze się przydawała.
Wędrował po Docklands coraz bardziej znudzony coraz bardziej myśląc o powrocie. Jeśli Pani Hudson zauważy jego nieobecność może wznieść alarm a ostatnią rzeczą jaką by chciał w tym momencie to spotkanie się z braciszkiem.
Wtedy zauważył znikającą sylwetkę kobiety, która kroczyła radośnie. W ciemnościach można się było łatwo pomylić, ale kobieta trzymała w dłoni nóż. Podążył w jej stronę i skierował się do piwnicy zostając w tyle. Nie miał ochoty być przyłapany. Stanął w połowie drogi wyłapując słowa rozmowy aż usłyszał zamykane drzwi.
Chyba trafił na coś ciekawego.

- Robię to, co mam zrobić. Zdobywam informacje - warknął Sebastian. Już miał dość jej towarzystwa. Już nawet wolał towarzystwo Arthura. W sumie, byli z Aleksandrą cholernie podobni.
- Masz zamiar mówić? - spytał Toma, dalej tym samym, spokojnym tonem. Agent, o dziwo, machnął słabo ręką. Sebastian złapał dziewczynę za rękę, powstrzymując od dalszych akcji. - Poczekaj - syknął.

Słuchał, co działo się za drzwiami. Nie rozpoznawał słowa, ale domyślił się, że w środku jest torturowany mężczyzna z minimum dwójką oprawców. Niedobrze.
Zamarł, kiedy usłyszał kroki za sobą i wsadził dłoń w kieszeń płaszcza. Musi sobie załatwić jakąkolwiek broń. Zwykle pozostawiał to Johnowi, teraz jednak gdy ten postanowił założyć rodzinę, nigdy go nie ma. Przy sobie miał tylko scyzoryk. Kroki był kobiece i należały do kogoś, kto chce być niezauważonym. Obrócił się powoli dostrzegając zbliżającą się sylwetkę. Dopiero po chwili rozpoznał w niej Is. Spojrzał na nią pytająco.