Otworzył oczy i zamrugał zaskoczony wbijając wzrok w Dawson. Był z lekka zdezorientowany i chwilę trwało, nim zrozumiał gdzie się znajduje i w jakim stanie. Dotarło do niego, że nie pamięta niczego od wyjścia El. Jeszcze raz zamrugał i skinął głową starając się nie przysnąć. Rozumiał już istotę 'jeszcze pięć minut'. Oparł dłoń o ścianę i powoli próbował wstać. Oparł się o ścianę walcząc z zawrotami. To będzie zabawne.

- Mhm.. Nic mi nie jest - powiedział trochę cicho skupiając spojrzenie na El. Kąciki jego ust lekko drgnęły - postaram się - powiedział nieco pewniej i spojrzał za dziewczynę nie bardzo wiedząc, co dalej.

Pokiwał jedynie głową i zamknął na chwile oczy. Jęknął, przypominając sobie o tym, że zakaz odpływania więc je otworzył.
- Muszę go złapać - mruknął.

- Oczywiście, że nie podaruje. Będzie wściekły, miałem go na wyciągnięciu ręki - powiedział opierając się o zimną ścianę. Narobili niezłego zamieszania. Jego brat będzie miał trochę roboty ze sprzątnięciem wszystkiego za nimi - Uh, Moriatiego.

- Oczywiście. On nie może się do nich dobrać. Najlepiej, by nie wiedział o tym że mają ze mną jakikolwiek kontakt - powiedział zamyślony. Kiedyś gra z Moriartym ekscytowała go bardziej niż teraz. W tej chwili chciał to wszystko zakończyć, a nawet usunąć Jima z powierzchni ziemi. Brzydził się nim a jednocześnie podziwiał. Jednak kiedy w grę wchodziły osoby pośrednie, w tym Ci, na których rzeczywiście mu zależało... wolał nie ryzykować, tym bardziej, że to wszystko wymykało się spod jego kontroli.
Spojrzał na pojazd. Szybko.
- Ty uważaj na siebie. Też jesteś narażona. Nawet bardziej - dodał

Uśmiechnął się lekko. Przez całe życie był 'dupkiem' dla każdego, kogo spotkał. Dlatego zawsze dziwiły go osoby, które chciały dla niego jak najlepiej. Wierzył, że El nie dba o niego tylko i wyłącznie z powodu zlecenia jego brata. Pośledził wzrokiem zbliżający się samochód i oderwał się od ściany. Pokuśtykał, powoli i chwiejnie do pojazdu.
- Home sweet home - powiedział do dziewczyny i wsiadł na chwilę zatrzymując wzrok na odbiciu w lusterku. Kierowca przyglądał się im badawczo.

Sherlock oparł się o wygodnie siedzenia prostując nogę jak najbardziej to było możliwe. Zgięta bolała bardziej. Przechylił głowę i spojrzał na El.
- Nie szkodzi. To było w miarę potrzebne - powiedział i uśmiechnął się - Dzięki... przypomnij mi w Londynie, żeby ciebie za bardzo nie zdenerwować - dodał po chwili. Gdyby nie to, trochę by stracił i o wiele utrudnił wydostanie się z 'romantycznych Indii'. Teraz też nie było łatwo utrzymać mu przytomności, dlatego liczył, że jak najszybciej wsiądzie w odpowiedni samolot i znowu zobaczy Londyn. A potem znowu praca. Może nawet nieco inna niż wcześniej.
Podróż minęła szybko. Nim się zorientował był już na lotnisku. Miał nadzieje, że Nico nie nadużywał jego nieobecności i Baker street stoi cała.