Zaproszenia na konferencje psychologiczne stanowią pewną zagadkę dla Jonathana  - podczas gdy inne zaadresowane do niego fiszki mężczyzna po prostu wyrzuca, laminowane karty ścigające się w osiągnięciu jak najbardziej minimalistycznego i zarazem wpisującego się w pamięć design'u wywołują u niego moment zawahania. Zwykle kończy się ono rozczarowaniem, gdyż w dzisiejszych czasach zdążył zaobserwować powszechne tendencje do publicznego wymądrzania się przez osoby z dolnego progu przeciętności. A to wszystko na podstawie minimalnego, dobrowolnego wykształcenia się w danym kierunku, które starczy, by takie jednostki czuły się nad wyraz pewnie z ogłaszaniem się znawcą.
Do tego dochodził nadmierny kontakt z innymi ludźmi, zdecydowanie przewyższający dzienny limit psychologa. Idealnym przykładem była zatłoczona winda, którą właśnie podróżował na jedno z najwyższych pięter budynku. Jej ściany obite czarną tapicerką prawdopodobnie miały sprawiać wrażenie ekskluzywności, jednak w rzeczywistości przywodziły doktorowi na myśl wnętrze izolatki. Wszystko na swoim miejscu.
Mężczyzna chrząknął nieznacznie i obrócił nadgarstek, by przyjrzeć się ponownie wydrukowanemu programowi.

Żywy umysł w martwym mózgu - Tomograficzne spojrzenie na zespół Cotarda.

Dziękując wcale nie siłom niezidentyfikowanym, a edytorom za brak żenującego nawiązania do pewnego przereklamowanego amerykańskiego serialu w tytule wykładu, przewiesił płaszcz na lewę ramię i przekroczył próg windy. Białe, sterylne pomieszczenie dla gości mieściło w sobie kilkadziesiąt par nieco przydługawych spodni od garnituru i skórzanych szpilek z czubkami. Crane zlustrował wzrokiem miałkie, ulotne rysy twarzy obecnych i wypatrując wśród nich wolny stolik zajął przy nim miejsce. Kościste, blade palce zręcznie wyjęły z aktówki czerwoną okładkę Psychopatologii i psychiatrii Pavlova, która niedługo zaangażowała mężczyznę w lekturę.

Crane ledwo zawiesił wzrok na stojącej przy nim kobiecie, dostrzegając tylko błękit. Młodość słychać w głosie, wraz z niekontentacją z przymusowego kontaktu. Podobna natura, a jak odległa.
- Oczywiście - ze stale niewzruszonym wyrazem twarzy sięgnął po aktówkę na drugim krześle, żeby ustawić ją przy nodze.

Myślami biegł już po linijkach tekstu, wracając do Isabelle po usłyszeniu swojego nazwiska. Sam nie kłopotał się wyczytywaniem jej plakietki.
- Nie mam na celu wystawiać pani na psychologię przetrwania przez ograniczenie miejsc - na krótko uniósł kąciki ust - Podejrzewam, że pani również nie spodziewa się tutaj niczego wielkiego - dodał, zwracając uwagę na jej książkę.

Ostatnio edytowany przez Jonathan Crane (2016-08-07 20:07:22)

Crane przymknął lekko książkę, przytrzymując ją pośrodku kciukiem wolnej dłoni.
- Zapewne mowa o acyklowirach - odparł, poprawiając pozycję okularów na nosie - "Zapewne", ponieważ, z tego co wiem, zebrano jeszcze zbyt mało danych. Procenty.
Wrócił spojrzeniem do tekstu, aby doczytać ostatnie zdanie na stronie.
- Rzadko spotykam w tej dziedzinie taką precyzję pisania i pełen dostęp do swojej pracy. Co więcej, trudno mi znaleźć jakiś jego dzisiejszy odpowiednik.

Pokiwał głową. Nigdy nie był sympatykiem słów jak "czary" albo "urok". Wolał podane na sucho fakty, procesy, skutki.
- To brzmi już nieco ciekawiej niż konsekwencje leku na AIDS i opuchliznę - pogładził palcem szkarłatną wstążkę ułożoną między stronami - Według ich wierzeń kiedy zombie zdaje sobie sprawę że nie żyje, sam zakopuje się w grobie. Służba idealna - niezauważalnie przewrócił oczami.
- Prawda, nikt już się tym nie zajmuje. Pasjonaci dawnych epok też wiedzą, że one minęły, ale mimo to zaczytują się w dziełach z tego czasu. Tak już działa poznawanie - postukał prostymi, zadbanymi paznokciami o blat - Jeśli mogę spytać... czym się pani zajmuje? - dodał wolniej i pochylił lekko głowę do przodu, nie zsuwając wzroku z blondynki.

Uniósł ciemną brew i ukrył usta za splecionymi dłońmi, opierając łokcie na blacie.
- Musi pani spełniać godne uwagi oczekiwania, skoro dotarło do pani indywidualne zaproszenie - odpowiedział, prostując się. Oczywiście, wersję z gorączkowym zapełnianiem liczby miejsc na sali przez organizatorów dopowiedział sobie w głowie.
Rozejrzał się po pokoju i widoku na wyciszającą się Tamizę.
- I jak się pani odnajduje wśród oczywistych ludzi?

Woda w rzece powoli siniała pod zachodzącym słońcem. Czas oczekiwania na prelekcję sprawiał, że Crane najchętniej wypchnąłby tam całą ekipę z piętra.
Rozmowy gości zmieszały się w jednostajny, nieznośny szum. Doktor czuł się zmuszony by stłamsić to bzyczenie czystością wody, której dzbanek postawiono przed chwilą na stole.
Prześledził drobne dłonie towarzyszki odkładające książkę.
- Mogłaby pani rozwinąć myśl? - spojrzał na kobietę - W moim oku nie ma tu nic subtelniejszego. Bynajmniej, wszystko co zduszone widać jak na talerzu.

Ostatnio edytowany przez Jonathan Crane (2016-08-07 22:55:07)