Wśród tych pozornie przypadkowych ludzi znajdowała się dobrze ubrana, młoda dziewczyna ze szkicownikiem w ręku i z tubą na rysunki przerzuconą przez plecy. Weronika chodziła spokojnie między rabatkami, powoli, ale systematycznie zbliżając się do stolika zajmowanego przez tajemniczą kobietę. W końcu zajęła miejsce naprzeciw niej, ściągając przyciemniane okulary.
- Dzień dobry madame Lacroix- przywitała się z grzecznym skinieniem głowy.

- Cudowny. Doskonały dzień na spacer po ogrodach- uśmiechnęła się lekko- oby pogoda się utrzymała, to światło tak pięknie wydobywa kolory.

- Można powiedzieć, że mam w tym pewne doświadczenie- odwzajemniła uśmiech, sięgając do tuby- Z pani pojawienia się wnoszę zainteresowanie.

Otworzyła trzymany na plecach pojemnik i wyjęła z niego zapakowane starannie, zgodnie ze wszelkimi prawidłami sztuki płótno.
- Doręczony do rąk własnych, zgodnie z naszą umową.

- Nie sądzę Viv. Na miejscu zostawiłam kopię, nawet jeśli to odkryją, nie powinnaś mieć zbytniego problemu ze sprzedażą w odpowiednim środowisku. Wiesz, kolekcjonerzy umieją bronić swojej prywatności. Acz wybrałabym rynek zbytu za granicą. Just in case.

- Pardon, to tylko wypowiedź z perspektywy ewentualnego nabywcy. -uśmiechnęła się delikatnie- Nie, to była czysta przyjemność. Przy okazji zawarłam owocną znajomość na przyszłość, a skrzypek skutecznie powinien odwrócić uwagę od obrazu. Będą raczej szukać sprawcy niż płótna.

- Jakieś inne ... życzenia madame?