Patrzyła jedynie na Lorettę przerażonym wzrokiem, nie mogąc się otrząsnąć po tej informacji. Takie rzeczy się zdarzały, ale na Boga nie tutaj. Kluby Asmodeusza były luksusowymi lokalami ze starannie dobieraną kadrą, nie wpuszczano tutaj, a tym bardziej nie zatrudniano byle kogo. Nigdy nie podejrzewała by Michaela o coś takiego. Był nieco nerwowy - jak każdy ochroniarz,  jednak Alice nie mogła powiedzieć na niego złego słowa. Była zszokowana informacją o nim,  jednak nogi ugięły się pod nią dopiero gdy usłyszała o Alexie. Był on da niej tutaj kimś w rodzaju przyjaciela i myśl że mogło mu się coś stać była wręcz dla dziewczyny paraliżująca.
Gdy Loretta odeszła, jedynie pośpiesznie zerknęła w stronę stolika, gdzie siedziała już cała reszta jej współpracowników. Wiedziała że może jej sie oberwać, jednak nie dbała o to. Nie myśląc wiele, tak jak stała, nie okrywając się niczym nawet ruszyła w stronę korytarza, przekradając się zwinnie między funkcjonariuszami. Pracowała tu nie od dzisiaj, można powiedzieć że znała tu wszystkie możliwe zakamarki.
Gdy wreszcie udało jej się dostać w pobliże pomieszczenia, bez jakichkolwiek ogródek weszła do środka. Nie panowała teraz nad sobą, musiała wiedzieć czy z nim jest wszystko w porządku.
- A-Alex?! - jej głos rozniósł się echem po pomieszczeniu, a ona sama rozejrzała się nerwowo dookoła, czując jak do jej oczu napływają łzy wywołane tą całą, przypominającą koszmar sytuacją.

Erick o swoje życie obawiał się zupełnie słusznie, ponieważ w tym stanie jego szef stanowił zagrożenie nie mniejsze niż demon od którego pochodziło jego przezwisko. Chwilowo jednak odłożył kazanie na rzecz rozeznania się w sytuacji. Skinął głową znajomym policjantom i Tasselowi, zlustrował wzrokiem Holmesa i Jenę, po czym zwrócił się do Bane'a. Zdawał sobie sprawę, że nie on prowadzi śledztwo, ale z nim się szybciej dogada.
- Czy mógłbyś mi łaskawie objaśnić co się tutaj do cholery wypra ...- urwał dostrzegając zapłakaną Alice. Oczywiście znał dziewczynę, w końcu wszystkich pracowników tego szczebla zatrudniał osobiście. Dzięki temu miał pewność, że wszystko jest jak być powinno. W tej chwili jednak była na niewłaściwym miejscu i w niewłaściwym czasie.
- Albo lepiej ustalcie konkrety i przekażcie najszybciej jak się da- warknął sfrustrowany po czym odwrócił się do dziewczyny i złapał ją za ramię stanowczo, ale delikatnie, niemal opiekuńczo.
- Nie powinnaś tutaj być Alice.

O'Callahan czuł, że traci panowanie. Ledwo pozbyli się gości z klubu, na miejsce zbrodni zwalił się cały tłum. Najpierw ten facet i Jena, potem ta półnaga mała a na końcu Asmodeusz. Tego ostatniego nie miał zamiaru wyrzucać, ostatecznie był jednym z najlepszych źródeł informacji.
- Hej, hej - zagwizdał przez zęby, uciszając wszystkich - po pierwsze, to uspokój się i ubierz, dobra? - zdjął swoją szarą marynarkę i nałożył ją na drżące ramiona Alice - Alexander Rue już dochodzi do siebie, oberwał tylko trochę w szarpaninie.
- Twój, ochroniarz, Michael Vex, wpadł tutaj i zabił klienta, Edward Murrowa - wyjaśnił Bane, patrząc na Asmodeusza w sposób który jasno mówił, że oczekują wyjaśnień. - Już go przesłuchujemy, ale byłoby miło gdybyś też nam i holemsowi trochę o nim opowiedział. I o jego relacji z Alexem, jeśli jakaś była. Ty też możesz pomóc Alice.  - przeniósł wzrok na dziewczynę. Cześto tu bywał więc znał jej imię
- Tak, właśnie - drugi policjant skinął głową. Jego temperament choleryka nie reagował za dobrze  z nieprzywidywanymi gośćmi, którzy burzyli mu obraz miejsca zdarzenia. Balansował na granicy wybuchu - Dobra, wy też zostańcie, pismaki, może się na coś przydacie.
- Wyluzuj - Bane położył mu dłoń na ramieniu - wszystko pod kontrolą, aye?
- Tak. Zdecydowanie. Dobra, to ktoś wie coś o tym motywie? - popatrzył na zebranych

Kamień dosłownie spadł jej z serca kiedy usłyszała że z Alexandrem było wszystko w porządku. Przynajmniej tyle dobrego...
- Dziękuję panu- odpowiedziała jedynie cicho znanemu z widzenia mężczyźnie, otulając się za dużą na nią marynarką. Jeszcze raz rozejrzała się po twarzach osób, starając się zapamiętać jak najwięcej, nim znów wróciła do policjantów. - Z tego co mi wiadomo to Alexa i Michael'a nic nie łączyło... Michael ogólnie nigdy się tak nie zachowywał. Oczywiście zdarzało mu się zareagować ostrzej, ale tylko w stosunku do osób które nam się w jakimś stopniu naprzykrzały. Na nas nigdy nie powiedział nawet złego słowa - odpowiedziała po chwili zgodnie z prawdą.

Sherlock przeskoczył wzrokiem po zebranych, na chwilę zatrzymując się na dziennikarce. Jego krótkie spojrzenie mogło mówić nic, lub - a druga opcja była bardziej czytelna - wskazywała niechęć co do  pojawienia się jego nazwiska w takowej prasowej notce. Po prostu nie i już. Zazwyczaj nie zwracał uwagi na plotki na jego temat, nie czytał tego co pisano o nim w gazetach, a wiedział, że większość artykułów mijała się z prawdą - ten w ramach zemsty za fałszywe oświadczyny był idealnym przykładem. Zależało mu jednak na tym, by media powoli straciły zainteresowanie jego osobą.
Kierując spojrzenie na udzielających się, wziął nieco głębszy oddech.
- A więc opis nieco Michaela nie za bardzo pokrywa się z zajściem jakie miało miejsce dzisiejszego wieczoru - streścił, kiwając głową - Jakieś używki? Lub nałogi? - dodał - ah i czy ktoś stąd tu zebranych wie, czy pomiędzy klientem a Michaelem była jakaś znajomość?

W sąsiednim pomieszczeniu Michael Vex siedział skuty i niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w policjanta, który zadawał mu ciągla te same pytania.
Tak, przyznaję się do zamordownia Edwarda Murrowa
Tak, pobiłem Alexa, ale tylko dlatego, że próbował mi przeszkodzić
Nie, nikt mi tego nie zlecił, działałem z własnej woli
Po prostu go nie lubiłem, nie panowałem nad sobą

- Chciałbym skorzystać ze swojego prawa do jednego telefonu - powiedział spokojnie, gdy przesłuchujący go mężczyzna przysiadł zrezygnowany na jednej z puf - przysługuje mi, prawda?

Policjant popatrzył na niego z namysłem. Mógłby odmówić powołując się na podejrzenia o nieczystych intencach. Mógłby. Ale facet wydawał się w porządku, nadal był w szoku. Ile to razu widziało się ludzi robiących coś w emocjach? Potem żałowali i, tak jalk ten tu, nie mogli się otrząsnąć. Mimo wszystko zasługiwali chociaż na to, żeby pounformować żonę, że spóźnią się na kolację.
- Dobra. Tylko bez żadnych numerów, jasne?
Podszedł do Michaela i rozkuł go. Wręczył mu telefon i wyciągnął pistolet.
- Spróbuj czegoś, a przestrzelę ci kolano.
Michael skinął powoli głową. Ręka, sprawiająca wrażenie oderwanej od ciała, wybrała numer.
- Halo?
Po kilku sygnałach w słuchawce rozległ się znajomy, męski głos.
- Sir? - szepnął ochryple - Porzebuję Grace. Jestem w Platinum Lace. Błagam. Oni tu są.
Nie czekając na odpowiedź, rozłączył się.
***
- A nie mówiłem, że się przydadzą? - Bane uśmiechnął się lekko, patrząc na Ethana i Jenę. Spojrzenie posłane tej ostatniej mówiło jasno, że oczekuje naprawdę dobrej relacji, albo dziewczyna pożałuje.
- Nic nie mówiłeś, Doug.
- Ale tak myślałem i to się liczy.
Dexter z trudem powstrzymał wywrócenie oczami.
- Czyli mamy dupka-fetyszystę, który lubi zabawić się z bólem i byłego wojskowego. To by wyjaśniało jak udało mu się pokonać dwóch facetów i jednego zatłuc na śmierć - mruknął - może to jakiś atak traumy wojennej? Zdarzają się przypadki kiedy byli żołnierze wpadają w szał i atakują ludzi bez powodu...
Eva, koroner, która dotychczas w milczeniu oglądała zwłoki, podniosła się z kucków, trzymając w ręku wymięty skrawek papieru, umazany krwią i innymi płynami z ciała ludzkiego,
- Nie zapomnij o tym drobiazgu w gardle - powiedziała, pokazując swoją 'zdobycz'. - Poza tym to nic niezwykłego, zmarł od ciosów. Więcej powiem wam po wizycie w kostnicy, ale wątpię by coś jeszcze się znalazło.
- Och no jaaasne - O'Callahan wywrócił oczami - nie może być za prosto. Może to jednak coś dla ciebie, Sherlocku - zwrócił się do detektywa.
Bane lekko przekrzywił głowę, patrząc na Asmodeusza i drżącą Alice.
- Jeśli chcecie możemy go przyprowadzić jak dojdzie do siebie. W sensie, Alexandra. Jest w lekkim szoku, z tego co wiem, więc może znajome twarze podziałają na niego jakoś lepiej...

Potrzebuję Grace. Błagam.
Ile razy już wiózł ze sobą Grace dla swoich żołnierzy? Ile razy Grace była jedynym, co im pozostało?
Czuł się obrzydliwie. Wyciągnął kluczyk ze stacyjki ulubionego auta i popatrzył na J, siedzącą na fotelu pasażera.
- Idziesz ze mną? - głos miał wyprany z emocji. Szczerze powiedziawszy, nie czekał na odpowiedź. Wiedział, że jego Kiciuś go nie zostawi.
Wysiadł z auta i podszedł do klapy bagażnika. Z pudełka z dokumentami wyciągnął jedne dla siebie - prawie prawdziwe swoje. Pułkownik Moran, tyle tylko że zupełnie z innego miejsca i o dwa lata starszy. Natomiast Jamie została mianowana major Grace Houlihan. Uśmiechnął się do niej słabo i ruszył do budynku.
O dziwo przepuszczono ich, kiedy tylko wspomniał o Armii.
- Majorze Vex - skinął sztywno głową do byłego podwładnego. - Mógłby nas pan na moment zostawić samych? Dosłownie na moment, chciałbym porozmawiać z nim na osobności.

Starała się nie patrzeć na ciało, które sprawiało jedynie że Alice po prostu robi się słabo. Zamiast tego skupiła się na obserwowaniu obecnych tutaj ludzi, co jakiś czas zerkając na swojego szefa. Cała ta sprawa wydawała jej się wielce nieprawdopodobna, ale i również podejrzana. Dziewczyna może nie miała żadnego doświadczenia w kryminalistyce, jednak zwykła kobieca intuicja podpowiadała jej że coś tutaj jest nie tak...
Kiedy usłyszała pytanie Bane'a, jedynie pokiwała z entuzjazmem głową, otulając się jedynie bardziej marynarką. W końcu Alex był powodem dla którego tu przyszła i naprawdę chciała już go zobaczyć.