Przez całą drogę rejestrował drobne szczegóły, które w jakiś sposób wyróżniały podobne do siebie kolejne pomieszczenia, przez które przechodzili. Starał się zarysować w głowie plan budynku, rozłożenie komnat i schodów, po to, by móc mniej więcej orientować się gdzie jest. Na to jednak potrzebował czasu. Jego 'mapa' była bardzo skromna i gdyby miał narysować ją i komuś pokazać - nie zrobił by tego, by nie ukazać lekkiego chaosu. Zamek był wielki, zdecydowanie mniejszy niż Londyn, i niemal tak samo skomplikowany. Jednak trudno było mu powiedzieć gdzie zmierzają. Zapytany o to, nie miał by stuprocentowej pewności. W pewnym momencie utkwił spojrzenie w karku hrabi, nie mogą pozbyć się wrażenia, że mężczyzna, który ich tu zaprosił wiedział znacznie więcej niż mówił. Ukrywał przed nimi znacznie więcej. Nie odpowiadał na wszystkie pytania, z góry zakładał, że coś się działo i - Sherlock był pewny - prowadził ich skomplikowaną drogą tylko po to, by mieć pewność, że nie będą wiedzieć gdzie są.
Zatrzymał się nagle, kiedy dotarli do drzwi i po raz ostatni obrzucił spojrzeniem pomieszczenie przez które przeszli, a następnie wszedł do środka, odnajdując się w małym raju. Jako chemik i detektyw uwielbiał trucizny. Jego praca była by ciekawsza, gdyby mordercy częściej sięgali po te 'instrumenty' właśnie. Sprytny człowiek wiedziałby, co zrobić, by za pomocą małej buteleczki kogoś uśmiercić, nie wzbudzając podejrzeń policji, on z kolei miałby satysfakcję za każdym razem, kiedy wskazywałby winowajcę. Ciekawe ile zawałów serca było tym na co się wydawało, a ile chemików amatorów chodziło wolno po londyńskich - i nie tylko - ulicach.
- Czy ktoś oprócz Pana i pańskiego lokaja ma dostęp do kluczy do tego pomieszczenia? - zapytał przystając przy jednej z półek zapełnionych kolorowymi buteleczkami. Zerknął po etykietach, sięgając po jedną z nich.

- Nawet Edgar nie ma tu wstępu... - Podszedł powoli do jednego ze stoliczków, na którym stałą niewielka, drewniana walizeczka. Spojrzał na nią udręczonym wzrokiem niczym człowiek w pełni świadom ciężaru spoczywających na nim win. Pociągnął nieco mankiet koszuli i wtedy okazało się, że na nadgarstku ma rzemyk z szeregiem kluczyków. Powoli otworzył szkatułkę, chwilę przebiegał palcami po butelkach i w końcu wyciągnął jedną, z intensywnie zielonym płynem. - Panowie, oto właśnie jest mech - urwał zdanie, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć. Zmarszczył oczy i przyjrzał się butelce.
- Jest nietknięta... - wyszeptał pustym, zszokowanym głosem. Wyciągnął z kieszeni chustkę i blaszkę i przytknął je do butelki. Barwa była identyczna. - Nie rozumiem... to jedyna butelka mchu! I jest nieruszona!

Detektyw zerknął w stronę ich gospodarza dokładnie przyglądając się kluczom na rzymyku. Było ich wystarczająco dużo, by w jego głowie pojawiła się myśl o wielu tajemniczych skrzynkach, pomieszczeniach, dzwi w tym budunku. O których nie wie nawet Edgard. Nieznacznie zmrużył oczy obserwując reakcję mężczyzny. Nie wyglądała na wymuszoną, wręcz przeciwnie.
- Może ktoś chciał, by śmierć Suzzete wyglądała tak, jakby zatruła się mchem? - zapytał niemal retorycznie nim ruszył z miejsca w stronę hrabi i Crane'a. Tylko dlaczego ktoś miałby to robić? Możliwości było wiele. Równie dobrze ktoś mógłby zdobyć w jakiś sposób klucz i dorwać się do butelek, podmienić... Ale dlaczego? Śmierć dziewczyny, samobójcza czy nie, w tym świetle była bardziej niezwykła i tym samym interesująca.

Cain słuchał, ale jakby tylko jednym uchem. Z mieszanką niepokoju i niedowierzania wpatrywał się to we flakonik, to znów na chusteczkę i metalowy element.
- Mech to moje autorskie dzieło, a skład zapisany jest tylko w mojej głowie... - Powiedział cichym, automatycznym głosem. Jednak uwaga Ethana jakby go obudziła. Pośpiesznie otworzył buteleczkę i powąchał zawartość, przymykając oczy. A potem to damo zrobił z chusteczką i metalem. I znów. A potem nagłym, gwałtownym ruchem, odsunął z biurka stojące nań rupiecie i przysunął do siebie mikroskop. Jego wargi poruszały się niespokojnie, jakby sam do siebie coś mówił. Szybko wylał próbkę z fiolki na szkiełko. A potem porównał ze śladami.
- To nie jest mech... - Powiedział bardzo powoli, podnosząc do góry chusteczkę. - Nie wypiła mchu...

Crane pobłażliwie przyglądał się zajęciu hrabiego, a jego wewnętrzny chemik wybrzydzał pośpiech, przez który przyrządy na stole były traktowane z widoczną niedbałością. Przy takiej postawie łatwo coś przeoczyć lub wykonać błąd. Dlatego starał się ograniczać emocje przy pracy.
Z trudem przełknął jednak tę łyżkę goryczy i przeanalizował świeże wyniki.
- I komuś, kto ma zamiar pana wrobić w morderstwo... - dodał po namyśle, z opuszczoną nieco głową krążąc po pomieszczeniu - Analiza substancji z chusteczki nie wykryła niczego nowego? Nie mamy podpowiedzi, skąd mogła pochodzić?

- Oczywiście! - Zawołał zdenerwowany Cain. Tylko to wymaga chwili czasu! - Tymczasem szybko sprawdzał inne buteleczki. Ale wszystko było na swoim miejscu. - Myślicie, że to morderstwo? - Przystąpił tymczasem do analizy substancji z chustki. - I jeszcze jedno. To - pokazał metalową blaszkę - Jest mech. Ale nawet nie wiem co to jest! Skąd dokładnie to mieliście? - Zapytał podejrzliwie.

Wzruszył ramionami i wymienił spojrzenia z dr Cranem.
- Jeszcze z promu - powiedział spokojnie, nie dając się presji spojrzenia rozzłoszczonego Caina. - Rozmawialiśmy z Suzette na pokładzie. Potem ona poszła się szykować, a my jeszcze chwilę tam staliśmy. Wtedy dostrzegłem coś połyskującego między deskami pokładu i to podniosłem. Myślałem, że to może jakiś element stroju panny Clifford, dlatego postanowiłem to zachować. Pokazałem to również doktorowi, ale żaden z nas nie wiedział konkretnie, co to takiego.